Του Σάκη Μουμτζή
Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία δεν οφειλόταν μόνο στο αντιμνημονιακό ρεύμα που κυριαρχούσε στην Ελλάδα. Ούτε στον βουβό, χρόνιο έρωτα ενός σημαντικού τμήματος της Ελληνικής κοινωνίας με την Αριστερά.
Οφειλόταν και στο γεγονός πως ανέκαθεν η Αριστερά—λόγω της θεωρίας της—ήταν ο φορέας του κρατισμού. Δηλαδή ενός οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού συστήματος στο οποίο τα πάντα ελέγχονται ή ρυθμίζονται από το κράτος.
Απαραίτητη προϋπόθεση προς τούτο η κατάληψη της κρατικής εξουσίας, της οποίας οι ιδεολογικοί και εξουσιαστικοί μηχανισμοί θα εξασφαλίζουν την συντήρηση και αναπαραγωγή αυτού του οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου.
Σε αυτό το μοντέλο δεν έχει θέση η μεσαία τάξη την οποίαν άλλωστε ο μαρξισμός την θεωρεί πως στις κρίσιμες στιγμές των κοινωνικών συγκρούσεων θα συμπαραταχθεί με τους αστούς.
Έτσι δύο τάξεις θα κυριαρχήσουν. Η νομενκλατούρα των ολιγαρχών που σε αγαστή συνεργασία με την πολιτική εξουσία και την κρατική μηχανή, θα καρπούται τον παραγόμενο πλούτο και η πλέμπα που θα συντηρείται, στο περιθώριο, με τα επιδόματα και την μερική απασχόληση.
Οι ολιγάρχες τι επιδιώκουν; Το οικονομικό παιχνίδι να περιοριστεί σε ένα κλειστό σύστημα, στο οποίο αυτοί και οι δορυφόροι τους θα κυριαρχούν. Δεν θέλουν τον ανταγωνισμό. Δεν θέλουν να μπούν μέσα στο παιχνίδι και άλλοι παίκτες.
Γι΄αυτό χρειάζονται την βοήθεια της πολιτικής εξουσίας που με τις ρυθμίσεις και τις παρεμβάσεις φροντίζει τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις των ολιγαρχών.
Έτσι είδαμε πως τα capital controls συνετέλεσαν, όπως ήταν φυσικό, στην οικονομική ασφυξία εκατοντάδων επιχειρήσεων, οι ιδιοκτήτες των οποίων αναγκάσθηκαν-- προ του φάσματος της χρεοκοπίας-- να τις πουλήσουν «κοψοχρονιά» σε ολιγάρχες.
Συγχρόνως η πολιτική εξουσία, βλέπε ΣΥΡΙΖΑ, με προνομιακές παρεμβάσεις, λειτουργούσε υπέρ των συμφερόντων των ελάχιστων πλέον μεγάλων εταιριών που απέμειναν.
Δεν είναι τυχαίο που ο Α.Τσίπρας ήταν και είναι το αγαπημένο παιδί των περισσότερων ολιγαρχών.
Βέβαια, για να είμαι δίκαιος, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δημιούργησε αυτό το συγκεκριμένο οικονομικό μοντέλο. Το βρήκε. Κυριαρχούσε στην πατρίδα μας όλον τον 20ο αιώνα, όπως κυριαρχούσε και σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Στην Ελλάδα ήταν και παραμένει η γεννεσιουργός αιτία της διαφθοράς.
Από τις αρχές της δεκαετίας του 80 ( Ρήγκαν –Θάτσερ) άρχισε να φυσά στον κόσμο μια άλλη οικονομική θεωρία και πρακτική, ο οικονομικός φιλελευθερισμός, που κατέστη κυρίαρχος με την κατάρρευση του σοσιαλισμού και την παγκοσμιοποίηση.
Η Ελλάδα, σε πείσμα των καιρών, παρέμεινε εμμονικά αμετακίνητη στο κρατικιστικό μοντέλο, με τις γνωστές συνέπειες.
Στις εκλογές της 7ης Ιουλίου το δίλημμα «ΣΥΡΙΖΑ ή Νέα Δημοκρατία» είναι ένα επιφαινόμενο δίλημμα. Το ουσιαστικό δίλημμα είναι «οικονομικός φιλελευθερισμός ή κρατισμός.»
Και ο αγώνας θα είναι δύσκολος και αμφίρροπος, γιατί—ως γνωστόν-- ο κρατισμός έχει ισχυρά ερείσματα και μέσα στην Νέα Δημοκρατία.
Συνεπώς, η μεγάλη διακύβευση είναι αν η Ελλάδα θα αποκτήσει μια σύγχρονη ευρωπαϊκή οικονομία ή αν θα παραμείνει μια χώρα παραδομένη στο έλεος των ολιγαρχών και του Κράτους.
Δηλαδή, αν θα παραμείνει μια χώρα τεταρτοκοσμική και διεφθαρμένη.
