Του Σάκη Μουμτζή
Σε ανύποπτο χρόνο είχα γράψει πως ο επιχειρούμενος μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ από στελέχη του σοσιαλδημοκρατικού χώρου, είναι ένα στοίχημα υψηλού ρίσκου για τους ίδιους.
Οι λόγοι ήταν πολλοί και αφορούσαν και αφορούν την ίδια την φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ. Την ίδια την φυσιογνωμία του σκληρού του πυρήνα του 4%.
Είναι γεγονός που ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει πως ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν και παραμένει ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, του ακτιβισμού και των κινημάτων κοινωνικής κριτικής. Αυτός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή είναι ιδεολογικοπολιτική συγκρότηση του στελεχικού δυναμικού και αυτών που παίρνουν τις αποφάσεις.
Η σοσιαλδημοκρατία είναι κάτι άλλο. Τα κόμματα που ασπάζονται την ιδεολογία της—όσο ξέθωρη και αν είναι σήμερα—αγωνίζονται εντός του καπιταλιστικού συστήματος, προσπαθώντας να δώσουν βάση στην δικαιότερη κατανομή του παραγόμενου πλούτου. Σε καμιά περίπτωση δεν αγκαλιάζουν κινήματα κοινωνικής ανατροπής ή συλλογικότητες με αντιεξουσιαστικό προσανατολισμό.
Το πάντρεμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς με την σοσιαλδημοκρατία –εκ των πραγμάτων—είναι ένα απονενοημένο διάβημα κάποιων που αναζητούν να βρουν ρόλους στο νεοδιαμορφούμενο πολιτικό σκηνικό ή αυτών που, διακατεχόμενοι από έναν έντονο βολονταρισμό, πιστεύουν πως μπορεί να δαμάσουν το θηρίο.
Οι πολίτες της πρώτης κατηγορίας, όντως, βρήκαν ρόλο. Προβάλλονται, γράφουν, μιλούν και υποστηρίζουν το εγχείρημα τους, ανεξάρτητα αν αυτό καταρρέει. Η άλλη κατηγορία, βλέποντας τα αδιέξοδα και τις αντιφάσεις, σιγά-σιγά παίρνει αποστάσεις ασφαλείας για την προσωπική τους αξιοπρέπεια.
Έτσι, έχουν μιαν απολύτως λογική εξήγηση τα όσα υποστηρίζουν ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για τον Κ. Σημίτη και τον Γιώργο Παπανδρέου. Δεν εξωτερικεύουν απλώς αυτά που πιστεύουν γι΄αυτούς τους δύο πολιτικούς ηγέτες, υπονομεύουν ευθέως την στρατηγική της μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας.
Αυτό επιδιώκουν, όταν αποκαλούν τον Γιώργο Παπανδρέου «τοξικό» πολιτικό. Ο Γ.Παπανδρέου μπορεί να έκανε λάθη, όμως μόνον τοξικός δεν ήταν. Καλώς ή κακώς πίστεψε πως μπορούσε να διαχειριστεί μια πρωτόγνωρη κατάσταση-- όχι μόνον για την Ελλάδα, αλλά για όλη την ΕΕ—και προσπάθησε.
Το ότι απέτυχε δεν τον καθιστά—προς Θεού—τοξικό. Και ποιοι τον αποκαλούν έτσι; Αυτοί που ήταν έτοιμοι να μας δέσουν τον Ιούνιο του 2015.
Είναι κάτι παραπάνω από αυτονόητο πως ο κ. Σκουρλέτης, λέει ευθέως στους στενούς συνεργάτες του Γ.Παπανδρέου, που έχουν προσχωρήσει στον ΣΥΡΙΖΑ, πως ο ρόλος τους είναι ρόλος γλάστρας. Διακοσμητικός.
Συγχρόνως, στραπατσάρει την προσωπικότητα τους, καθώς ουδεμία και ουδείς διαμαρτυρήθηκε για τα όσα είπε ο κ. Σκουρλέτης.
Βέβαια, για να είμαι δίκαιος, οι στενοί συνεργάτες του Κ.Σημίτη διαμαρτυρήθηκαν δημοσίως για τα όσα είχε πει για τον πρώην πρωθυπουργό ο κ. Πολάκης.
Συγκρατημένα και με προσοχή, αλλά διαμαρτυρήθηκαν.
Τι φανερώνουν όλα αυτά; Φανερώνουν πως η επιχειρούμενη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Ο σκληρός πυρήνας του αντιδρά και δηλώνει urbi et orbi πως δεν θα γίνουν κόμμα σοσιαλδημοκρατικό. Τι απομένει λοιπόν από αυτό το εγχείρημα;
Η προσχώρηση ή η συνεργασία, άνευ αρχών, των συγκεκριμένων στελεχών της σοσιαλδημοκρατίας. Τους λένε κατάμουτρα πως είναι μουσαφίρηδες και διακοσμητικά στοιχεία, ενώ οι περισσότεροι από αυτούς εξακολουθούν να ζουν το όνειρο τους.
Χρονιάρες μέρες δεν θέλω να τους χαλάσω την διάθεση, αλλά απέτυχαν. Ας διασώσουν τουλάχιστον την προσωπική τους αξιοπρέπεια.
