Του Βασίλη Φασούλα*
Η ελληνική κοινωνία έχει σήμερα να αντιμετωπίσει εκτός από τα συνήθη οικονομικά της, καταστάσεις που οι παλαιότεροι ανέφεραν ως «ανέμους της ιστορίας». Εκρηκτικό μεταναστευτικό και προσφυγικό, ελληνοτουρκικά οξύτερα από ποτέ με απειλές πολέμου, δημογραφικό. Η ελληνική κοινωνία έφθασε το πλήρωμα του χρόνου που της αναλογεί να αναμετρηθεί με την επιβίωσή της. Ακόμη και να πολεμήσει για αυτήν μετά από τόση «αφύσικα μακραίωνη» ειρήνη τόσων γενεών.
Πλην όμως η Ελλάς ως γνήσια χώρα με πηγαία άρνηση πραγματικότητος δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τέτοιους είδους ζητήματα. Ο Βεζούβιος της συνέχειάς μας μπορεί να βρυχάται απειλητικά αλλά που καιρός για τέτοιες ανησυχίες. 
Υπάρχουν πολύ σημαντικότερα ζητήματα. Πχ το «μεγάλο σκάνδαλο», ότι η μεγαλύτερη μάλλον Ελληνίδα τραγωδός της σπουδαίας γενιάς της, ίσως και όλως των εποχών αν ζούσε, η αγρίως δολοφονηθείσα Παπαδάκη, επιτέλους λαμβάνει ένα ταπεινό καλλιτεχνικό χώρο στο όνομά της . Το αν οι αστυνομικοί μπούκαραν σε αίθουσα κινηματογραφική ή κάτι τέτοιο για κάποιον ανήλικο επειδή υπήρχε διένεξη με τους γονείς, ή επειδή όπως μαρτύρησαν συγκλονιστικά συγκεκριμένοι υπάλληλοι συγκεκριμένου υπουργείου, μάλλον συγκεκριμένης πολιτικής κατεύθυνσης, αν δεν κάνω λάθος τέλος πάντων, έρχεται ο νόμος 4.000 και οι τέντυ μπόηδες.
Και ακολούθως ο συνήθης χαμός. Από ιστορίες περί καπετάν Ορέστη πράκτορος της Ιντέλιτζενς Σέρβις αφού ο Χριστός αμαρτίες και λάθη ίσως έκανε το ΚΚΕ ποτέ, μέχρι «αποκαταστατικές» υπουργικές ατάκες παιάνες στην προοδευτικότητα μην ερεθισθεί περαιτέρω το «αντιδεξιό» ένστικτο των ακροατηρίων.
Σε όλα αυτά ένα πράγμα λείπει: Κοινή λογική και ενσυναίσθηση.
Είναι προφανές ότι ως κοινωνία θέλουμε να εξακολουθούμε να ασχολούμεθα με πράγματα που μας προσφέρουν την άγρια χαρά της ανούσιας αντιπαραθέσεως. Από την βαλλόμενη αριστερά, το στην εντατική κέντρο μέχρι την κακιά δεξιά είναι όμορφοι οι φαντασιακοί εχθροί και ο πληκτρολογικός πόλεμος στα μέσα μαζικής δικτυώσεως. Είναι όμορφο να ξέρεις ότι ο εχθρός σου είναι ο Κώστας ο φιλελεύθερος, ο Νίκος ο κομμουνιστής, ο Μπάμπης ο Πασόκος.
Με τους πραγματικούς εχθρούς και τα αληθινά θέματα που μας απειλούν δεν έχουμε πολλά για να τσακωθούμε μεταξύ μας και πρέπει να αντιμετωπισθούν. Και είναι και δύσκολα και δυσάρεστα πράγματα. Γιατί είναι η πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα ουδένα νοηματοδοτεί σε αυτήν την χώρα.
Ας γυρίσουμε λοιπόν στο πάρτι αλληλοκατηγοριών μας, και ας βρυχάται ο Βεζούβιος στην Πομπηία μας. Και όσο πιο πολλές μάσκες φοράμε, τόσο πιο πολύ τζόκερ θα νοιώθουμε ασχέτως αν εν τέλει είμαστε απλά κλόουν. Μέχρι να διαπιστώσουμε ότι το βάψιμο δεν βοηθά όταν σκάει η λάβα στην προσωπική αυλή του καθενός μας.
Ούτε τα νευρικό γέλιο όσων επιμένουμε να μας παρατηρούμε.
*Ο Βασίλης Φασούλας είναι δικηγόρος, υπεύθυνος Οργανωτικού της Δημοκρατικής Ευθύνης.
Share
