Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Θα το είχαμε διασκεδάσει περισσότερο το χθεσινό άρθρο της Kerin Hope στους Financial Times, αν δεν ήταν το πρώτο που διαβάσαμε μόλις ανοίξαμε τον υπολογιστή. Με τον πρώτο καφέ πέφτει λίγο βαρύ να διαβάζεις αναλύσεις-λιβανίσματα για τον επίδοξο νομπελίστα Αλέξη Τσίπρα, ενώ οι σοβαρές κριτικές για τον τρόπο που κυβερνά τη χώρα, για τις παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη και τις μεθοδεύσεις για την ενοχοποίηση χωρίς στοιχεία των πολιτικών του αντιπάλων, να προσπερνιούνται από την αρθρογράφο με νάζι.
Από το 2012 ο ξένος Τύπος δίνει μια παραπλανητική εικόνα γιαυτό που πραγματικά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και θεωρούμε το γεγονός αυτό κομβικής σημασίας για το πώς εξελίχθηκε η ελληνική κρίση και για τη στάση που κράτησαν οι κυβερνήσεις των δανειστών απέναντι στις κυβερνήσεις ΓΑΠ, Παπαδήμου και Σαμαρά.
Στην αρχή της κρίσης οι ευθύνες για το φαινόμενο έχουν ονοματεπώνυμα. Είναι γνωστοί οι διάφοροι fixers που κανόνιζαν με ποιους πολιτικούς και άλλους παράγοντες θα μιλήσουν οι ξένοι δημοσιογράφοι που έφτασαν πρώτοι στη χώρα και είναι ακόμα πιο γνωστή η στάση που κράτησαν οι ίδιοι απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, παίρνοντας το μέρος του δια της τήρησης των ίσων αποστάσεων. Γνωστά αυτά. Κι εδώ που τα λέμε ο καθένας κάνει αυτό που νομίζει σωστό, μπορεί να το επικρίνουμε αλλά δεν μπορούμε να τους κατηγορήσουμε για τις επιλογές τους παρ'όλο που το κόστος στη χώρα είναι μετρήσιμο και δυσθεώρητο.
Βέβαια, η κάλυψη του Σκοπιανού από τον ξένο Τύπο έκανε σε όλους σαφές ότι το πρόβλημα δεν βρίσκεται τόσο στους ντόπιους fixers. Η φύση της πίεσης που ασκήθηκε στη Νέα Δημοκρατία και στον Κυριάκο Μητσοτάκη προσωπικά ήταν απολύτως ενδεικτική για το πόσο αδέσμευτα είναι ακόμα και μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα. Το ζήτημα είναι τι έκανε και τι κάνει η άλλη πλευρά. Το Σκοπιανό ήταν άλλη μια ευκαιρία για την αντιπολίτευση να δει πώς λειτουργεί ο ξένος Τύπος και πόσο εύκολα γίνεται μοχλός ξένων κυβερνήσεων για άσκηση πίεσης στην ελληνική κυβέρνηση και το ελληνικό πολιτικό σύστημα.
Με την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών από τη Βουλή το θέμα δεν τελειώνει. Θα λέγαμε μάλιστα ότι τώρα αρχίζει δεδομένου ότι έρχεται μια φιλελεύθερη, μεταρρυθμιστική κυβέρνηση, ανοιχτή σε επενδύσεις από το εξωτερικό και όλα αυτά σε μια χώρα που παρουσιάζει επενδυτικό ενδιαφέρον και μεγάλο σε κάποιους συγκεκριμένους τομείς.
Τον ξένο Τύπο κανείς δεν μπορεί να τον χειριστεί, αυτό θα έλειπε. Μπορεί όμως να τον διαχειριστεί. Και «διαχείριση Τύπου» στις μέρες μας σημαίνει να καταφέρνεις να καταγράφεται κάθε φορά στα άρθρα και τα ρεπορτάζ και η δική σου άποψη. Και μόνον αυτό δείχνει ότι είσαι μέσα στο παιχνίδι κάτι που στην πολιτική είναι το πιο σημαντικό.
