Του Νίκου Ρίζου
Υπάρχουν σε κάθε χώρα οι ιστορικές ανωμαλίες και οι ασυμμετρίες του λαϊκού αισθήματος σε σύγκριση με τις αντικειμενικές δυσκολίες και τα αδιέξοδα ενός λαού… Οι λαοί, είναι αλήθεια, μπορούν να ζήσουν επαναστατικές στιγμές όταν υπάρχει πραγματική δυσαρμονία ανάμεσα στην κυβερνητική πρακτική μιας εξουσίας και στις θεμελιώδεις ανάγκες των ανθρώπων τους οποίους εξουσιάζει… Μπορούν να ζήσουν ταραχώδεις εποχές απλά γιατί κάποιες πολιτικές συγκρούονται σε επιφανειακό ιδεολογικό επίπεδο…Η ακόμη και πρακτικό… Αυτές οι συγκρούσεις μπορεί να επεκταθούν ακόμη και σε απλούς ηγετικούς ανταγωνισμούς χωρίς όμως διακύβευμα πρακτικών αναγκών στο επίπεδο του λαού… Οι πρακτικές ανάγκες πρέπει να επιλύονται και σ΄ αυτό είναι αναγκαίο και φυσιολογικό να συμφωνούν όλοι οι πολίτες της χώρας…
Εμείς οι νεοέλληνες, κληρονόμοι μιας από τις πιο αναγνωρισμένες δημοκρατίες ανά την υφήλιο, φαίνεται ότι έχουμε με τα χρόνια μπολιαστεί με το φάρμακο της αμνησίας…Της πολιτικής ανευθυνότητας… Της επιπολαιότητας… Του απόλυτου αμοραλισμού…Της ανιστόρητης αντίδρασης… Της αδικαιολόγητα συγκρουσιακής ανάγκης γιατί πιστεύουμε, ίσως, ότι μόνο έτσι επιλύονται τα σοβαρά περιβλήματα που μας κατατρώγουν…
Έτσι λοιπόν είναι απόλυτα λογική η απορία ενός ξένου ο οποίος αναρωτήθηκε εντελώς αθώα σε φίλο του Έλληνα: "Μέχρι τώρα είχατε τα μνημόνια και την οικονομική κρίση που σας ταλαιπωρούσε…Τώρα τι στο καλό έχετε και τρώγεστε;".
Ένας απλός - φυσιολογικός – Έλληνας θα απαντούσε:
"Έλα ντε…"
Ένας οπαδός του Τσίπρα θα έλεγε: "Τι θες ρε βρωμιάρη και ανακατεύεσαι στα εσωτερικά της χώρας μας…"
Εντάξει … Θα μου πείτε αυτά τα κολακευτικά που ακούω… Ότι έχουμε τον ήλιο μας ο οποίος μας εξασφαλίζει μία ανεμελιά…
Έχουμε τον χαρακτήρα μας τον μεσογειακό που χτίζει αιώνες
τώρα το αίσθημα της ελευθερίας και της ανεξάρτητης σκέψης…
Ναι αλλά την πολιτική; Που στο καλό θα την κολλήσουμε αυτή την αναθεματισμένη έννοια… …
Γιατί διάολε είναι βασικό συστατικό και της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας…Θα την εντάξουμε στη λογική … "Α, υπάρχει και αυτή…" Η θα την ενσωματώσουμε σε μία λογική που έχει να κάνει όχι με ανόητους ανταγωνισμούς αλλά με τις ανάγκες της χώρας… Που έχει να κάνει με τις απειλές εναντίον της χώρας… Τις επιβουλές εξωτερικές και εσωτερικές… Θα δούμε ποτέ αυτό το οποίο έχει πραγματικά ανάγκη η χώρα άσχετα με το τι μας λένε οι τηλεοράσεις, οι πολιτικοί , οι κομματάρχες; Θα δούμε με το δικό μας αντικειμενικό και ανεπηρέαστο μάτι τους κινδύνους από τους οποίους απειλείται η καθημερινότητα μας, το μέλλον των παιδιών μας, η χώρα μας; Θα τα δούμε αυτά μόνοι μας, χωρίς να μας το υπαγορεύει κανένας κομματικός νταβατζής;
Ή θα επαναπαυθούμε στην απολιτική ανεμελιά, στο έξω καρδιά και στον ωχαδερφισμό της εποχής…
Εδώ σας θέλω λεβέντες μου…
