Του Σάκη Μουμτζή
Ο Α.Τσίπρας και η παρέα του, με περισσό θράσος σχεδίαζαν να γιορτάσουν την έξοδο από το τρίτο μνημόνιο, που η τυχοδιωκτική πολιτική τους το κατέστησε αναγκαίο.
Μετά το Ζάππειο και την «γραβάτα» που αμέσως εξατμίστηκαν πολιτικά, σκόπευαν με ένα επικοινωνιακό μπαράζ να αναστρέψουν—στο μέτρο του δυνατού—το δυσμενές κλίμα για το κόμμα τους. Κάποιοι τους θεωρούσαν «μάγους» στην επικοινωνία, ανατρέχοντας στους χειρισμούς τους την περίοδο 2011-14. Τότε όμως είχαν και αφήγημα και κόσμο που είχε διάθεση να το ακούσει.
Σήμερα, πολιτικά απομονωμένοι και ηθικά απαξιωμένοι, προσπαθούν με κάθε τρόπο να διασωθούν. Να αποφύγουν την συντριβή. Και οι φιέστες της 21ης Αυγούστου θα έδιναν το σήμα για την αντεπίθεση τους.
Όμως η πυρκαγιά και οι 93 νεκροί, ματαίωσαν αυτήν την επικοινωνιακή καταιγίδα που σχεδίαζαν, καθιστώντας την θέση της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ακόμα πιο προβληματική. Από εδώ πηγάζει και ο εκνευρισμός τους, οι αστοχίες τους, τα παιδαριώδη επικοινωνιακά τους λάθη, η σύγχυση τους.
Μάλιστα, δεν το κρύβουν. Ο Φ. Κουβέλης το είπε ξεκάθαρα και ξεδιάντροπα: Αφήστε τους νεκρούς. Στις 21 Αυγούστου ο Τσίπρας βγάζει την χώρα από τα μνημόνια. Μα είναι δυνατόν να είναι τόσο κυνικοί; Είναι δυνατόν να μην συναισθάνονται τον πόνο και την καταστροφή και να μιλούν τόσο ανάλγητα; Είναι δυνατόν να δηλώνουν ικανοποιημένοι που οι διασωθέντες είναι περισσότεροι από τους νεκρούς;
Πριν απαντήσουμε σε τέτοιου είδους ερωτήματα, καλόν είναι να κάνουμε την παραδοχή - για να συνεννοούμαστε - πως ο ιστορικός κορμός του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελείται από «κανονικούς» ανθρώπους. Έχουν άλλες συνήθειες, άλλες αξίες, άλλες συμπεριφορές από αυτές των κοινών, των καθημερινών ανθρώπων.
Μεταξύ τους συζητούν και λένε πράγματα που για τον απλό πολίτη είτε είναι ακατανόητα είτε «περίεργα». Επειδή όμως γι΄αυτούς είναι φυσιολογικά, με μεγάλη ευκολία τα δημοσιοποιούν. Τον λόγο του χώρου τους προσπαθούν να τον κάνουν λόγο της κοινωνίας. Οι αξίες και οι αρχές του 4% να καταστούν ηγεμονικές στο κοινωνικό σώμα.
Σε ανύποπτο χρόνο—όταν ήταν ακόμα στην αντιπολίτευση—το είχαν πει. « Δεν θα προσχωρήσουμε εμείς στις απόψεις του κοινού νου. Τον κοινό νου θα τον φέρουμε κοντά στις απόψεις μας».
Σήμερα λοιπόν, έχουν πέσει σε κατάθλιψη γιατί ματαιώνεται ένας πολύμηνος προγραμματισμός, ακυρώνεται μια παράσταση υψηλού συμβολισμού. Ας μην νομίσει ο αναγνώστης πως η θλίψη τους είναι για τους 93 νεκρούς. Για τα έντεκα παιδάκια.
Είναι παράπλευρες απώλειες στην πορεία για την έξοδο από το μνημόνιο. Άλλωστε τα δημοσιογραφικά γιουσουφάκια του ΣΥΡΙΖΑ το γράφουν: Οι μνημονιακές περικοπές ευθύνονται για την αναποτελεσματικότητα του κρατικού μηχανισμού.
Υπάρχει ενδεχόμενο παρ΄όλη την τραγωδία να αποτολμήσουν την φιέστα; Από αυτούς, όλα να τα περιμένουμε. Άνθρωποι σαν τον Τσίπρα και τον Πολάκη, σαν την Δούρου και τον Κουβέλη, είναι ικανοί και γι΄αυτό ακόμα.
Βέβαια, σε αυτήν την περίπτωση η κατακραυγή θα είναι καθολική, το πολιτικό κόστος τεράστιο. Ομως, μέχρι τότε μεσολαβούν έντεκα ημέρες και ο Τσίπρας και η παρέα του θα κάνουν τα πάντα για να αλλάξουν την ατζέντα. Για να ξεχάσουμε την καταστροφή και τους υπευθύνους.
Είπαμε. Δεν σέβονται νεκρούς, δεν ορρωδούν μπροστά σε τίποτα.
ΥΓ. Ο Α. Τσίπρας χθες δήλωσε «όχι εκλογές στα αποκαΐδια». Να συμπεράνω πως εννοεί και όχι φιέστες στα αποκαΐδια.
