Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ο πρωθυπουργός αποφάσισε μετά από δύο εβδομάδες κοινωνικής κατακραυγής να «παραιτήσει» έναν υπουργό, δύο αρχηγούς σωμάτων ασφαλείας και έναν Γενικό Γραμματέα Πολιτικής Προστασίας. Το πιθανότερο είναι ότι ακολουθήσουν και άλλοι που εμπλέκονται στην τραγωδία στο Μάτι αλλά προς στιγμήν, οι εντυπώσεις περιορίζονται σ΄αυτούς.
Κάνω, πραγματικά, προσπάθεια να μπω στην ψυχολογία αυτών των τεσσάρων ανθρώπων. Ο πρώτος, ως υπουργός βρέθηκε στο μάτι το κυκλώνα πολλές φορές, ανεχόμενος τις φωνές αγανάκτησης από την κοινή γνώμη. Ώσπου η εκατόμβη της 23ης Ιουλίου να τον καταστήσει εγκληματικά ανεύθυνο σε ό τι αφορά τις αρμοδιότητές του.
Οι άλλοι δύο (αρχηγοί ΕΛ.ΑΣ και Πυροσβεστικής) επίσης έκθετοι σε πολλές περιπτώσεις της θητείας τους, αποδείχθηκαν εντελώς απροετοίμαστοι για την αντιμετώπιση της φυσικής καταστροφής. Ο δε της Αστυνομίας ακόμα περισσότερο, αφού με εντολή αξιωματικού του, στάλθηκαν στο κρεματόριο του Ματιού ανυποψίαστοι οδηγοί από την λεωφόρο Μαραθώνος.
Όσο για τον ΓΓΠΠ, είτε υπήρχε είτε δεν υπήρχε κανείς δεν κατάλαβε.
Το κακό όμως έγινε. Και οι μέρες της περισυλλογής περνούσαν η μία μετά την άλλη, φορτώνοντας με ηθικό, συναισθηματικό και ψυχολογικό βάρος τις συνέπειες του γεγονότος.
Αναρωτιέμαι τι μπορεί να συζητούσε το περιβάλλον αυτών των ανθρώπων για την εμπλοκή τους στην τραγωδία. Πώς τους έβλεπε η γυναίκα τους, τα παιδιά τους αλλά και πως αισθάνονταν οι ίδιοι απέναντί τους.
Κυρίως όμως, ποια ήταν η εικόνα της αυτοεκτίμησης που είχε απομείνει για τον εαυτό τους. Έλεγε ας πούμε ο Τόσκας μέσα του: «Καλή είναι η θέση του υπουργού αλλά δεν μπορώ εγώ να αλλάξω τον κόσμο. Είμαι πολύ αδύναμος για να το κάνω…»; O αρχηγός της αστυνομίας σκεφτόταν: « Ήταν μεγάλο λάθος να στείλουν τους οδηγούς στο Μάτι, Εγώ στη θέση τους δεν θα το έκανα…» . Ο άλλος της Πυροσβεστικής «Το μνημόνιο φταίει. Πώς να πετάξουν τα ελικόπτερα αν δεν έχεις καύσιμα να τους βάλεις; Πώς να έρθουν τα κανονάκια με το νερό στη Μαραθώνος αν δεν τα επισκευάσεις;”
Kι όλοι μαζί περίμεναν τον πρωθυπουργό να τους στείλει σπίτι τους γιατί οι ίδιοι δεν είχαν το θάρρος να πάρουν μόνοι τους την απόφαση. Γιατί δεν κατανοούσαν ότι η ευθύνη ενός αρχηγού οποιουδήποτε σώματος αφορά και το λάθος του τελευταίου ένστολου οργάνου. Πόσω μάλλον όταν πρόκειται για τον συντονισμό μιας επιχείρησης π[ου οδηγεί σε εθνική καταστροφή!
Η πολιτεία αυτή δεν διαθέτει ώριμες ηγεσίες. Η αναξιοκρατία και η δικτατορία των μετρίων έχει δημιουργήσει ένα απίστευτο αμοραλιστικό πρότυπο ανθρώπου ο οποίος αποποιείται πλήρως τις ευθύνες του αλλά ταυτόχρονα επιζητεί αξιώματα κοινωνικής καταξίωσης ή εύκολου πλουτισμού. Είναι ο Homo Kakomirus της Μεταπολίτευσης και μαζί ο Miles Gloriosus της Ρώμης.
Περίμεναν υβριζόμενοι πότε θα τους παραιτήσει ο Τσίπρας.
Η ασφάλεια της χώρας ανατίθεται συνεχώς στα χέρια αλλοτριωμένων ατόμων από τις καθημερινές τους γονυκλισίες. Και στο τιμόνι της χώρας, βρίσκονται εργαστηριακά υβρίδια απότοκα της κομματοκρατίας.
Αισθάνομαι ασφαλής μόνο επειδή ανήκω στην Ευρώπη...
