Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοπροβάλεται ως σοσιαλδημοκρατία και κεντροαριστερά την ώρα που δεν πληροί ούτε τον πιο στοιχειώδη όρο μιας δημοκρατίας: Να μην υπερασπίζεται αυταρχικούς ηγέτες που σκοτώνουν τους πολίτες που διαφωνούν. Αυτή, άλλωστε ήταν και η διαφοροποίηση της ευρωαριστεράς του ΚΚΕ εσ. από όσους υπερασπίζονταν τις ωμές επεμβάσεις της ΕΣΣΔ στις χώρες της Αν. Ευρώπης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ υποτίθεται ότι είναι η συνέχεια της ελληνικής ανανεωτικής αριστεράς του ΚΚΕ εσ. του Συνασπισμού και της ΕΔΑ και όλων των αριστερών, μαρξιστικών και μη, δυνάμεων που στέγαζε ο Ρήγας Φεραίος, η ΕΔΗΝ και οι οργανώσεις που πίστευαν στη Δημοκρατία ενάντια στις δικτατορίες και στον αυταρχισμό της εξουσίας. Από οπουδήποτε κι αν προέρχεται ο αυταρχισμός. Έχοντας ζήσει στο πετσί τους τον αυταρχισμό της κεντρικής εξουσίας στη «σοσιαλιστική πατρίδα».
Έτσι, η ελληνική ανανεωτική αριστερά, που στέγαζε και το πιο μεγάλο μεγάλο κομμάτι της ελληνικής διανόησης και πρωτοπορίας, βγήκε στους δρόμους και έχυσε τόνους μελάνης εναντίον της εισβολής στην Ουγγαρία και στην Τσεχοσλοβακία από την «εκλεγμένη» ηγεσία της ΕΣΣΔ, που δεν ανεχόταν τις φυγόκεντρες ανεξάρτητες οικονομικές μεταρρυθμίσεις που έφερναν οι εκεί, αριστεροί μεν , αλλά όχι εγκάθετοι ηγέτες.
Και θρηνήσαμε όλοι μαζί τη θυσία του Γιανκ Παλαντς και όλων των άλλων που έπεσαν πυροβολημένοι από τα «ειρηνικά στρατεύματα» του Συμφώνου της Βαρσοβίας.
Αλλά, στάθηκε η ελληνική ανανεωτική αριστερά, και σταθήκαμε μαζί, πλάι στο ανεξάρτητο εργατικό κίνημα της Αλληλεγγύης στο Γκντάνσκ, εναντίον της «εκλεγμένης» λαοκρατικής κυβέρνησης στην Πολωνία του Γιαρουζέλσκι. Και υποδέχτηκε με ανακούφιση την εξόντωση του «εκλεγμένου» δικτάτορα της Ρουμανίας Τσαουσέσκου.
Παράλληλα, καταδίκασε με τόνους μελάνης και πλήθος εκδηλώσεων και δηλώσεων τον «εκλεγμένο» σφαγέα του λαού του Πολ Ποτ, στην Καμπότζη, και χειροκρότησε την εκκαθάρισή του από τα τανκς των Βιετναμέζων κομμουνιστών, που εισέβαλαν μέχρι την Πνομ Πενχ για να τελειώσει μια ανατριχιαστική γενοκτονία.
Νωρίτερα, καταδίκασε την εκκαθάριση κάθε αντίθετης φωνής με την Πολιτιστική Επανάσταση του «εκλεγμένου» προέδρου Μάο. Και ήταν ομηρικές οι ιδεολογικές μάχες με τους τότε συντρόφους των μαοϊκών οργανώσεων εδώ και έξω από εδώ.
Και επειδή τα ζήσαμε αυτά και δεν εννοούμε να πάθουμε αμνησία ή να λοβοτομηθούμε για χάρη καμιάς παρέκκλισης και για χάρη καμιάς έκπτωσης μη και χάσουμε το κελεπούρι που μας έλαχε για αριστερά- διάδοχος της ανανέωσης, παρακολουθούμε με αηδία την υπεράσπιση του «εκλεγμένου» προέδρου Μαδούρο από αυτούς που άλλοτε διαδήλωναν και σκοτώνονταν με τους συντρόφους τους του ΚΚΕ , ενάντια σε κάθε «εκλεγμένο» πρόεδρο που σκοτώνει στους δρόμους πολίτες της χώρας του και γεμίζει τις φυλακές με αντιφρονούντες.
Αυτή δεν είναι αριστερά σύντροφοι. Είναι διεστραμμένος ιδεολογικός οπαδισμός. Που αντί για κριτική σκέψη και δημοκρατική ευαισθησία έχει Παβλοφικό σύνδρομο. Όπως του σκύλου του τρέχουν τα σάλια μόλις δει τροφή, έτσι και των σημερινών ανανεωτικών του ΣΥΡΙΖΑ τους τρέχουν τα σάλια μόλις κάποιος ανεμίσει μια κόκκινη σημαία. Και ας είναι δικτάτορας.
Ο πρωτογονισμός στη σκέψη, ο φανατισμός και η διογκούμενη αμορφωσιά έχει φέρει ανθρώπους, που κάποτε ήταν πραγματικοί αντιαυταρχικοί, να χειροκροτούν σήμερα όλους όσους καταδίκαζαν στο παρελθόν για δικτάτορες και δολοφόνους!
Κάποτε, όλοι οι ευρωκομμουνιστές, οι ΕΔΑίτες και οι μη μαρξιστές αριστεροί κατηγορούνταν από τους υποστηρικτές της Βαρσοβίας και της βίας ότι είναι πράκτορες των Αμερικάνων. Επειδή στην ακραία και αμόρφωτη μανιχαϊστική συλλογιστική όποιος δεν είναι μαζί μας είναι με τους άλλους!
Αυτοί που τότε ήταν μπροστάρηδες κατά της κρατικής βίας και της επιβολής των όπλων σήμερα είναι υμνητές των Μαδούρο. Αρκεί κάθε Μαδούρο να ανεμίζει μια κόκκινη σημαία και να μιλάει για σοσιαλισμό. Με πάνω από τον μισό πληθυσμό του να λιμοκτονεί και να εγκαταλείπει πανικόβλητος τη χώρα.
Και, όπως για την εισβολή στην Ανατολική «Λαοκρατική» Γερμανία , την Ουγγαρία, την Τσεχοσλοβακία και την εξέγερση των εργατών στην Πολωνία έφταιγαν οι Αμερικάνοι και η CIA, ενώ οι λαοί ευημερούσαν, έτσι και σήμερα φταίνε οι Αμερικάνοι που ο λαός της Βενεζουέλας είναι διαρκώς στούς δρόμους αι που δεν έχει ούτε φάρμακα για τα παιδιά του.
Αν δεν μπορείς να καθοδηγείς έναν λαό στην ευημερία, αλλά αντίθετα τον πυροβολείς στους δρόμους, πήγαινε σπίτι σου και ζήτα συγνώμη. Η πήγαινε απλώς σπίτι σου. Όπως έκανε ο Subcomandante Marcos, όταν διαπίστωσε ότι δεν μπορεί να οδηγήσει τους Μεξικάνους σε μια νίκη,. Ακόμα και αν τους αιματοκυλούσε. Κυρίως, επειδή θα τους αιματοκυλούσε μάταια. Θα έρθει άλλη στιγμή.
Και οι μεν σύντροφοι του ΚΚΕ είναι τουλάχιστον συνεπείς σ αυτά που πίστευαν τότε και εξακολουθούν και πιστεύουν. Μπορεί να διαφωνεί κανείς μαζί τους αλλά κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει για υποκρισία και για τυχοδιωκτισμό. Οι πρώην ανανεωτικοί αριστεροί του Συνασπισμού και των άλλων δημοκρατικών δυνάμεων πού βρίσκονται κρυμμένοι και δεν μιλάνε;
Το ξέρουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στα χέρια μιας δράκας πρωτόγονων θολοαναρχοκομμουνιστών (ιδεολογικά σχιζοειδής τοποθέτηση), που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η εξουσία και η αναπαραγωγή της αμορφωσιάς τους σε όλα τα επίπεδα της ζωής του τόπου. Χωρίς αντιστάσεις και ηθική.
Και το ξέρουμε ότι οι Αμερικάνοι και η CIA μαζί με όλη την Ευρώπη θέλουν να ανατρέψουν τον «εκλεγμένο» πρόεδρο της Βενεζουέλας. Και το ξέρουμε ότι τα παιχνίδια είναι γεωπολιτικά και οικονομικά. Αλλά, ανάμεσα στα συμφέροντα υπάρχει λαός που λιμοκτονεί. Και εξουσία που δικτατορεύει.
Έτσι, δεν υπάρχει δίλημμα με τον Μαδούρο ή με τους Δυτικούς. Δεν υπάρχει δίλημμα με τον σοσιαλισμό ή με τον καπιταλισμό στη συγκεκριμένη περίπτωση. Γιατί δεν υπάρχει σοσιαλισμός. Δεν υπάρχει καν δίλημμα. Η θέση είναι μία και ξεκάθαρη. Δεν θέλουμε δικτάτορες που σκοτώνουν και φυλακίζουν το λαό τους. Όπως δεν θέλουμε και ξενοκίνητα πραξικοπήματα σε καμιά χώρα. Τόσο ξεκάθαρα.
Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης
