Την ύπαρξή τους μας τη θύμισε στο προχθεσινό της άρθρο η Κατερίνα Γαλανού. Αναφερόμαστε στα μέλη της ουκρανικής κοινότητας της Αθήνας που κάθε απόγευμα, στέκονται στα σκαλιά της Πλατείας Συντάγματος που οδηγούν στη Βουλή κρατώντας τη σημαία της πατρίδας τους.
Δεν τους έχουμε δει ποτέ ως «θέμα» σε ποστ στα ΜΚΔ. Μπορεί να βλέπουμε πολλές φωτογραφίες από το μέτωπο, κάθε είδους αλλά τους Ουκρανούς που ζουν εδώ κάνουμε πως δεν τους βλέπουμε, είναι ασφαλέστερο να ασχολούμαστε με αυτούς που βρίσκονται μακριά και είναι αλήθεια ότι αυτοί είναι που υποφέρουν.
Αποφεύγουμε να αναφερθούμε στο δράμα του ουκρανικού λαού χρησιμοποιώντας τον υπερθετικό βαθμό και πλήθος επιθετικών προσδιορισμών γιατί αφενός οι λέξεις δεν είναι αμέτρητες, κάποτε τελειώνουν, αφετέρου δε θέλουμε να συνηθίσουμε αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία.
Εδώ, στην Ελλάδα δε βλέπουμε ούτε ουκρανικές σημαίες στα κτήρια σε ένδειξη συμπαράστασης ούτε άλλες εκδηλώσεις. Αντιθέτως, καθημερινά ακούμε και διαβάζουμε παντού πλήθος εκλογικεύσεων της κατάστασης. Οι πιο έξυπνοι φυσικά δεν τάσσονται υπέρ του εισβολέα και του δικτάτορα Πούτιν μόνο επικρίνουν νυχθημερόν το ΝΑΤΟ και την ΕΕ με παιδαριώδη επιχειρήματα.
Ούτε το γεγονός ότι εάν «περάσει του Πούτιν» η Τουρκία θα είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα επιχειρήσει να κάνει σε εμάς τα ίδια, με τις ίδιες δικαιολογίες.
Αυτή τη στιγμή στην Ουκρανία συμβαίνουν εγκλήματα πολέμου. Χθες διαβάζαμε ότι οι ρωσικές δυνάμεις κατοχής αρπάζουν τα παιδιά από τους γονείς τους και τα μεταφέρουν σε άγνωστο μέρος, πιθανώς μέσα στη Ρωσία. Το παιδομάζωμα είναι έγκλημα πολέμου.
Στην υπό ρωσική, πλέον, κατοχή Μαριούπολη τρώνε μόνο όσοι ασκούν καταναγκαστική εργασία η οποία είναι να μαζεύουν τα χιλιάδες πτώματα των συμπολιτών τους κι αυτή η είδηση είδε το φως μόλις χθες.
Παρ'όλα αυτά στην Ελλάδα που έχουμε στο τσεπάκι τις ρητορικές κορώνες περί ανθρωπισμού ή οικουμενικού Ελληνισμού αποστρέφουμε το πρόσωπο όχι μόνο από την πραγματικότητα και τη φρίκη του πολέμου αλλά ακόμα κι από τους δύο Ουκρανούς που κάθε απόγευμα στέκονται σιωπηλοί στο Σύνταγμα κρατώντας, απλώς, τη σημαία της πατρίδας τους.
Ο κόσμος βέβαια αλλάζει αργά όμως αλλάζει. Και είναι απολύτως βέβαιο ότι όταν κάποιες μελλοντικές γενιές Ελλήνων στρέψουν το βλέμμα προς τα πίσω θα διαπιστώσουν τη δική μας αδιαφορία. Και θα φρίξουν.
