Του Γιάννη Σιδέρη
Οι αρμάδες του θανάτου μαζεύονται στην ανατολική Μεσόγειο, σε μα νέα έκδοση της πολιτικής των κανονιοφόρων, σαν μια πτυχή της νέας αποικιοκρατίας.
Ο κόσμος παραπαίει, εξαπλώνεται διπλωματικός πυρετός σε Δύση και Ανατολή, όλοι διαβουλεύονται με όλους - παρασκηνιακώς ή δημοσίως. Και μόνο η φωνή της Ελλάδας, ως άμεσα γειτνιάζουσας, δεν ακούγεται. Η Ελλάδα αρκέστηκε σε ένα τηλεφώνημα Τσίπρα σε Μακρόν, ενώ ήδη λόγω Σούδας και αναβάθμισης στρατιωτικής παρουσίας στην περιοχή, η εκρηκτική υπόθεση μας αφορά άμεσα.
Παρότι είμαστε πλέον η πύλη σταθερότητας του δυτικού κόσμου - λόγω αποσκίρτησης Τουρκίας - η χώρα άγεται και φέρεται συγκατανεύουσα και δεδομένη. Οι ΗΠΑ εργάζονται πυρετωδώς και αναβαθμίζουν την Σούδα. Με ποια άραγε ανταλλάγματα; Δεν ζητήσαμε καν ανταλλάγματα για το ενδεχόμενο νέο κύμα προσφύγων που ίσως δημιουργήσει η νέα επίθεση, εάν αυτή ξεφύγει από τα «χειρουργικά χτυπήματα» του Τραμπ και έχουμε συγκρούσεις.
Οι επικυρίαρχοι
Σαφώς έχει δίκιο το ρωσικό ΥΠΕΞ όταν λέει ότι «κανείς δεν εξουσιοδότησε τους ηγέτες της Δύσης να παίξουν το ρόλο των παγκόσμιων αστυνομικών, ντεντέκτιβ, εισαγγελέων, δικαστών και εκτελεστών», για την Συρία. Με ποιο δικαίωμα;
Εντάξει ο Τραμπ μπορεί να είναι αλλοπρόσαλλος. Τη μια υπόσχεται στη Ρωσία ωραίους, καινούργιους και έξυπνους πυραύλους στη Συρία, την επομένη δηλώνει ότι ποτέ δεν είπε ότι θα γίνει μια επίθεση στην Συρία «μπορεί σύντομα, μπορεί και όχι», τη μεθεπομένη ότι το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ θα πάρει πολύ σύντομα αποφάσεις. Όμως επί της ουσίας δεν πράττει κάτι καινούργιο. Ακολουθεί την τακτική των προκατόχων του.
Ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν δήλωσε ότι έχει αποδείξεις πως για τα χημικά (που δεν αμφισβητούνται) ευθύνεται η Συρία (χωρίς να εμφανίσει τις αποδείξεις). Η βρετανίδα Τερέζα Μέι πάντα πρόθυμη, με το αταβιστικό κατάλοιπο του ηγέτη της παλιάς αυτοκρατορίας.
Η Σουηδία υπέβαλε στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ σχέδιο ψηφίσματος προτείνοντας: πλήρη στήριξη του έργου του ΟΑΧΟ στην Συρία (Οργανισμός για την Απαγόρευση των Χημικών Οπλων), άμεση αποστολή υψηλόβαθμου κλιμακίου ειδικών στον τομέα του αφοπλισμού για να εκκαθαρίσουν τα χημικά όπλα από τα συριακά εδάφη, σύσταση ενός αμερόληπτου, ανεξάρτητου και επαγγελματικού μηχανισμού έρευνας, ικανού να ταχτοποιήσει όλους τους υπεύθυνους για τη χρήση χημικών ουσιών ως όπλων.
Όμως οι δυτικοί αποικιοκράτες κώφευσαν. Εχουν υποκαταστήσει - δηλαδή καταργήσει - τους διεθνείς οργανισμούς που επέβλεπαν και διευθετούσαν, στο μέτρο που διευθετούσαν, τις παγκόσμιες δυσαρμονίες. Εγιναν οι ίδιοι δικαστές και εκτελεστές.
Το παρελθόν δεν τους δίδαξε. Παρενέβησαν στο Αφγανιστάν και δημιούργησαν τους Ταλιμπάν. Παρενέβησαν στο Ιράκ, την πρώτη φορά δημιούργησαν την Αλ Κάιντα. Τη δεύτερη για να τιμωρήσουν την Αλ Κάιντα και να ανατρέψουν τον δεσποτικό Σαντάμ Χουσείν, δημιούργησαν τους τερατώδεις ισλαμοφασίστες του ISIS. Ο εμφύλιος της Συρίας φούντωσε τον τζιχαντισμό και τον εξάπλωσε με σποραδικές αιματηρές τρομοκρατικής ενέργειες μοναχικών λύκων στις πρωτεύουσες της Δύσης, ενώ προς τη Δύση ξεχύθηκε και το δυστυχισμένο ανθρωπομάνι των προσφύγων (που σαφώς διαφοροποιούνται από τους οικονομικούς μετανάστες).
Αποσταθεροποίησαν ένα ολόκληρο σύστημα περιφερειακής σταθερότητας στην πάντα καυτή Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, διαλύοντας τη Λιβύη και «πουσάροντας» την αντιπολίτευση της Τυνησίας. Το τραγικό σύμφωνα με διεθνείς αναλυτές, δεν ήταν μόνο ότι το έκαναν για τα συμφέροντά τους. Είχαν και την ψευδαίσθηση πως θα εγκαθιστούσαν πολιτεύματα στα πρότυπα των δυτικών δημοκρατιών – δυτικές δημοκρατίες σε λαούς που ποτέ δεν γνώρισαν τι σημαίνει αυτό, όπου τα πρότυπα κοινωνικής οργάνωσης τα όριζαν τα έθιμα της κάθε φυλής και η θρησκεία. Τα αποτελέσματα τα είδαμε. Χάος, καταστροφή, τρόμος, πείνα, αίμα, θάνατος, προσφυγιά.
Τώρα δεν τους έπιασε ο πόνος για τα χημικά του Ασαντ. Αν ίσχυε αυτό θα περίμεναν αποδείξεις πριν επέμβουν. Απλώς ορέγονται να αποχτήσουν ζώνες επιρροής στην επόμενη ημέρα, για τον έλεγχο της περιοχής, στη διαμόρφωση των νέων συνόρων και των νέων κρατικών μορφωμάτων.
Παρουσιάστηκε βέβαια ο αστάθμητος παράγοντας. Η απαξιωμένη Ρωσία που ξαναγίνεται τα αντίπαλο δέος, παρότι και αυτή συνέβαλε ή ανέχτηκε τη δημιουργία του χάους, και που φυσικά εμπλέκεται για δικούς της λόγους.
Ασχέτως της ιδεολογικής στάσης που μπορεί να έχει ο καθένας απέναντι στην γνωστή αντιδημοκρατικότητα της διακυβέρνησης Πούτιν, και ασχέτως της συμπάθειας - σε σημείο γραφικότητας - που τρέφουμε ως λαός, στο «ξανθό γένος», αντικειμενικά η Ρωσία παρουσιάζεται ως ο εξισορροπητικός παράγοντας σταθερότητας που έλειπε, προκειμένου να συγκρατηθούν οι πολεμόχαροι ηγέτες της Δύσης που ξεσάλωσαν και έπνιξαν λαούς στο αίμα όταν (δικαίως, λόγω των εσωτερικών της αντινομιών ) κατέρρευσε η ΕΣΣΔ.
Αν αυτό αρκεί, θα μας το δείξει σύντομα η ζωή.
