Το «μουρμουρητό» που προκαλεί η απροθυμία της κυβέρνησης να λάβει σοβαρότερα μέτρα για την πανδημία, με επέκταση των υποχρεωτικών εμβολιασμών ή lockdown των ανεμβολίαστων έχει πλέον γίνει «σούσουρο».
Μαθαίνουμε ότι ακούγεται πλέον και σε κατ' ιδίαν συζητήσεις υπουργών και δεν αναφερόμαστε στους δυο - τρεις που επενδύουν στο εσωκομματικό τους μέλλον υπονομεύοντας συστηματικά τον Κυριάκο Μητσοτάκη με καθημερινές, αντιφατικές τους δηλώσεις που γίνονται συνειδητά, για να προκαλέσουν σύγχυση και αναταραχή.
Σε αυτές τις συζητήσεις αλλά και σε ανάλογες που έχουμε κάνει και εμείς με στελέχη της πολιτικής και οικονομικής ζωής της χώρας, έχουμε διακρίνει να επανέρχεται συστηματικά, ως επωδός ένα εγκώμιο προς τους Ευρωπαίους ηγέτες που επιδεικνύουν την τόλμη που δείχνει να λείπει από τον πρωθυπουργό.
Κι όμως. Αν το αξιολογήσουμε λίγο πιο προσεκτικά, θα διαπιστώσουμε πως τολμηροί Ευρωπαίοι ηγέτες είναι αυτοί που την τρέχουσα την περίοδο δεν έχουν μπροστά τους κάλπες ή κάποιους είδους «υποχρεώσεις» προς τους ψηφοφόρους.
Δείτε. Τη σκληρή απόφαση για lockdown ανεμβολίαστων στην Αυστρία την έλαβε ένας τύπου υπηρεσιακός Καγκελάριος και όχι ο Σεμπάστιαν Κουρτς που παραμένει επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του Λαϊκού Κόμματος και προσδοκεί ότι θα ξεπεράσει το σκόπελο των εναντίον του κατηγοριών και θα επιστρέψει στην ενεργό δράση στα υψηλά κλιμάκια χωρίς μάλιστα να κουβαλάει «δυσάρεστες αποφάσεις» όπως αυτή για τον περιορισμό της κίνησης των ανεμβολίαστων.
Στην Ολλανδία το νέο lockdown το αποφάσισε ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός Μαρκ Ρούτε.
Στην Ιταλία ο πρωθυπουργός Μάριο Ντράγκι δεν είναι αιρετός και δεν διακατέχεται από κάποιο άγχος για την ψήφο των Ιταλών σε επόμενες εκλογές. Ακόμα κι αν κάτι τέτοιο προκύψει, τότε θα μπορεί να εμφανιστεί ως αυτός που δεν δίστασε να πάρει «αντιλαϊκές» αποφάσεις για να προστατεύσει την υγεία και τη ζωή των Ιταλών.
Η περίπτωση του Εμανουέλ Μακρόν είναι ίδια με τις παραπάνω μ'ένα διαφορετικό τρόπο. Ο Μακρόν έχει βέβαια μπροστά του μια πολύ δύσκολη εκλογική αναμέτρηση αλλά η εκλογική του στρατηγική περιλαμβάνει μια σειρά από «σκληρές στάσεις» σε διάφορα θέματα όπως για παράδειγμα το μεταναστευτικό ή τη μουσουλμανική κοινότητα της χώρας. Σκληρότερα μέτρα για την πανδημία εντάσσονται στην ίδια εκλογική στρατηγική επίδειξη πυγμής και στιβαρής διαχείρισης της εξουσίας.
Αν υπάρχει λοιπόν ένα στοιχείο που φανερώνει την αμφιθυμία του πρωθυπουργού απέναντι στις επόμενες κάλπες είναι η απροθυμία του να λάβει νέα μέτρα.
Η στάση του κ.Μητσοτάκη αλλά και των επιτελών του Μαξίμου φωνάζει «εκλογές, δεν θα στεναχωρήσουμε δα και τον σκληρό πυρήνα των ψηφοφόρων μας!». Ολόκληρο, σχεδόν, το υπουργικό συμβούλιο άλλωστε πολιτεύεται λες και σε λίγους μήνες θα έχουμε εκλογές, έχουν επιδοθεί σ'ένα όργιο παροχών και υποσχέσεων. Και μόνο οι δημοσιεύσεις που κάνουν και το είδος των φωτογραφιών που ανεβάζουν στα κανάλια τους στα social media μιλάει από μόνος του.
Την ίδια στιγμή όμως, η στάση του Μαξίμου δεν δηλώνει στρατηγικές επιλογές. Δηλώνει αμηχανία. Αμφιθυμία.
Είναι σίγουρο ότι ο πρωθυπουργός δεν επιθυμεί εκλογές γιατί θέλει να κερδίσει και τις επόμενες με το σπαθί του. Όμως, οι προσεκτικοί αναγνώστες των δημοσιευμένων δημοσκοπήσεων έχουν δει δύο ενδιαφέροντα στοιχεία:
- Ο ευρύτερος χώρος της Ακροδεξιάς δεν έχει κερδίσει τίποτα από το 2019.
- Τη σημαντικότερη της φθορά η κυβέρνηση την καταγράφει στο Κέντρο. Το εντυπωσιακό είναι ότι καταγράφεται διαρροή κεντρώων ψηφοφόρων χωρίς να υπάρχει καμία κεντρώα εναλλακτική! Κι αυτό εκτός από εντυπωσιακό είναι και πολύ ανησυχητικό για την κυβέρνηση.
Από τη μία είναι σαφές ότι η κυβέρνηση δεν θέλει να συγκρουστεί με τους ψηφοφόρους της (μεγάλες ηλικίες, δημόσιοι υπάλληλοι και σώματα ασφαλείας, επαγγελματικοί κλάδοι) από την άλλη, οι Κεντρώοι που ψήφισαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη επειδή πίστεψαν ότι ξέρει πως μπορεί να τους εξασφαλισει μια βατή και κυρίως ασφαλή καθημερινότητα έχουν αρχίσει να ενοχλούνται σφόδρα και να κάνουν και τις συγκρίσεις με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους ηγέτες που βρίσκονται σε διαφορετική πολιτική καμπή.
Η κατηγορία ότι η κυβέρνηση διαχειρίζεται την πανδημία με πυξίδα την πολιτική μας φαίνεται πάρα πολύ άδικη γιατί το ίδιο κάνουν όλοι. Η πανδημία είναι μια υγειονομική συνθήκη με αποκλειστικά πολιτικές διαστάσεις και συνέπειες.
Και τι πρέπει λοιπόν να κάνει η κυβέρνηση; Η απάντηση είναι εύκολη. Για να διαχειριστεί κι αυτή τη δύσκολη φάση της πανδημίας πρέπει να αποκτήσει πολιτική στρατηγική για τους επόμενους μήνες.
Η ακροδεξιά δεν είναι ούτε πρόβλημα, ούτε κίνδυνος τα νούμερα μιλάνε, οπότε ας σταματήσει να τη χαϊδεύει με τον πλέον επίσημο τρόπο, μόνο κακό κάνει στον εαυτό της. Το πρόβλημα το έχει στο Κέντρο γιατί από τους ψηφοφόρους του Κέντρου θα αξιολογηθεί για το βαθμό που ανταποκρίθηκε στην προσδοκία που είχαν όταν την ψήφιζαν: τη βατή, ανέφελη, ασφαλή καθημερινότητα.
