Του Ολύμπιου Ράπτη**
Λαμβάνουμε συγχαρητήρια από την Ευρώπη και τη Δύση γενικά για τις Πρέσπες. «Νίκη της Δημοκρατίας», επισημαίνει μάλιστα ο Γερμανός Πρέσβης στην Ελλάδα (και όχι μόνο).
Τσίπρας και Ζάεφ προτείνονται μάλιστα και για το Νόμπελ Ειρήνης! Δεν το αξίζουν;
Θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον εάν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ή οι ηγεσίες ευρωπαϊκών κομμάτων όπως π.χ. το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, οι Σοσιαλδημοκράτες, οι Φιλελεύθεροι, οι Πράσινοι και οι Αριστεροί μας διευκρίνιζαν επίσης εάν τα συγχαρητήρια περιλαμβάνουν όχι μόνο την Συμφωνία των Πρεσπών ως τελικό δεσμευτικό κείμενο, αλλά και τον τρόπο που πέρασε.
Με άλλα λόγια, ο Πρόεδρος Γιούνκερ, η Καγκελάριος Μέρκελ και όσοι Ευρωπαίοι ηγέτες και ανώτατοι αξιωματούχοι μας συγχαίρουν, θα υιοθετούσαν ή συνιστούσαν τέτοιες “αποτελεσματικές” πρακτικές διαπραγμάτευσης και κύρωσης συμφωνιών και στα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Ας το θέσουμε απλά και κατανοητά μέσω υποθετικών παραδειγμάτων.
Θα μπορούσε η Ευρωπαία Επίτροπος Eμπορίου να προσεγγίσει τον Καναδά ή την Ιαπωνία ή οποιαδήποτε τρίτη χώρα χωρίς να λάβει πρώτα εξουσιοδότηση και κατευθυντήριες οδηγίες σε κλίμα συναίνεσης (consensus) από το Συμβούλιο Υπουργών των 28 Κρατών - Μελών της Ε.Ε; Θα μπορούσε να διεξάγει μυστική διπλωματία χωρίς το θέμα να συζητείται καν στο Κολλέγιο των Επιτρόπων (το αντίστοιχο του Υπουργικού μας Συμβουλίου);
Θα μπορούσε ένας άλλος Επίτροπος, π.χ. αυτός για θέματα Διεθνούς Ανάπτυξης, να εξωθεί ανενόχλητος την ομόλογό του σε παραίτηση με βαριές κατηγορίες διαφθοράς ή προδοσίας, εκφράζοντας παράλληλα δημοσίως τη σιγουριά του ότι μια τέτοια συμφωνία δεν πρόκειται ούτως ή άλλως να εγκριθεί από τον Καναδά ή την Ιαπωνία κοκ και ότι σε κάθε περίπτωση αυτός θα παραιτηθεί πριν έρθει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο προς ψήφιση;
Θα μπορούσε ο Πρόεδρος Γιούνκερ να ενημερώσει πρώτα από όλους τον Πάπα ή οποιονδήποτε εξωθεσμικό παράγοντα έκρινε αυτός και μόνο αυτός; Θα μπορούσε να τσουβαλιάσει όλους τους διαδηλωτές κατά της παγκοσμιοποίησης και του ελευθέρου εμπορίου σε Βρυξέλλες και Παρίσι ως «ακροαριστερούς» παρόλο που στα συλλαλητήρια υπήρχαν και πολλοί τέτοιοι; Θα παρέμενε στην θέση του αν τον βλέπαμε σε βίντεο να συζητά με άλλους πρωθυπουργούς θεωρώντας τους υποστηρικτές της συμφωνίας ως σκεπτόμενους πολίτες και φιλοευρωπαϊστές και τους πολέμιους ως χαζούς, ανεύθυνους και αντιευρωπαϊστές;
Θα ήταν δυνατό, ενώ υπάρχουν (στην ίδια υπόθεση εργασίας πάντα) βάσιμες ενδείξεις ότι η ίδια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή χρηματοδότησε μέσω τρίτων εταιρεία συγγενή του Πρωθυπουργού του Καναδά, να μην έχουμε παρέμβαση των αρμοδίων αρχών εσωτερικού ελέγχου (OLAF) και σύσταση ειδικής ανεξάρτητης Επιτροπής Διερεύνησης στο Ευρωκοινοβούλιο;
Θα υποστήριζαν τη Συμφωνία τα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης και η ίδια η Ε.Ε. γνωρίζοντας ότι στον Καναδά έγινε μεν δημοψήφισμα, αλλά με απελπιστικά χαμηλή συμμετοχή, και με τους διαφωνούντες βουλευτές να εκβιάζονται συστηματικά από τις δικαστικές αρχές που εκτελούν κυβερνητικές εντολές;
Θα μπορούσε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να δεχθεί ότι θα του κατατεθεί απλώς μία τελική Συμφωνία (“take it or leave it”), ανεχόμενο παράλληλα το παιχνίδι των μουσικών καρεκλών μεταξύ των εκλεγμένων ευρωβουλευτών;
Τα ερωτήματα δεν αφορούν μόνο την Αριστερά, η οποία θα έβγαζε πύρινα Δελτία Τύπου για την ακροδεξιά στροφή των οργάνων της Ε.Ε. και για την κραυγαλέα αντιδημοκρατική παρέμβαση στο εξωτερικό ξένων χωρών.
Τα ερωτήματα αφορούν επίσης το φιλοευρωπαϊκό φιλελεύθερο κέντρο. Στο υποτιθέμενο παράδειγμα μας (ελεύθερο εμπόριο), θα επισημαίναμε ότι δεν υπάρχει ελευθερία χωρίς οικονομική ελευθερία, συνεπώς πρέπει να υπάρξει συμφωνία. Θα λέγαμε ωστόσο, ότι δεν υπάρχει οικονομική ελευθερία χωρίς θεσμική διαφάνεια, διάκριση εξουσιών και κράτος δικαίου. Άρα, λογικά, θα διαφωνούσαμε με οποιαδήποτε Συμφωνία τύπου “Bon pour l' Orient”*. Σωστά;
Γιατί, αν το ζητούμενο για κάποιους είναι απλά να «τελειώνουμε με το θέμα» και «τουλάχιστον συμφωνείτε ότι το κείμενο της Συμφωνίας είναι κατά βάση καλό;», τότε αυτό δεν μας φέρνει πιο κοντά στην λειτουργία των φιλελεύθερων δημοκρατιών της Δύσης και των οργάνων της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μάλλον, αντιθέτως, συνηθίζουμε ή αποδεχόμαστε την αναγκαιότητα Φωτισμένων Ηγετών που θα λύσουν χρόνια προβλήματα που δεν λύνονται με τις θεσμικές διαδικασίες της Δύσης - κοινή συνισταμένη πλείστων χωρών στα Βαλκάνια, την Αφρική, την Μέση Ανατολή και την Ασία.
Bon pour l'Orient οι Πρέσπες λοιπόν, έτσι δυστυχώς βολεύει τελικά όχι μόνο τους ξένους αλλά και την Ελλάδα και την (πλέον) Βόρεια Μακεδονία.
*Bon pour l'Orient: γαλλική έκφραση για τα διπλώματα, προϊόντα, υπηρεσίες και πρακτικές που δεν αρμόζουν σε ανεπτυγμένες κοινωνίες της Δύσης, αλλά αντιθέτως ταιριάζουν μια χαρά σε χώρες με χαμηλή ποιότητα θεσμών, προτύπων και απαιτήσεων.
** Ο Ολύμπιος Ράπτης είναι μέλος της Μόνιμης Γενικής Συνέλευσης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας
