Του Δημήτρη Καμπουράκη
Γίναμε μάρτυρες μιας βίαιης ενηλικίωσης και ωρίμανσης. Η κυβερνησούλα μας, μέσα σε τρεις μέρες διήνυσε τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Τα τραγικά εικοσιτετράωρα που ακολούθησαν την καταστροφή, οι κυβερνητικοί μεταβλήθηκαν αποτόμως από αλαζονικοί γκιουλέκες που είχαν υψωμένο δάκτυλο, σε χαμηλοβλεπούσες ΣΥΡΙΖΑίες που κάθονται και εισπράττουν σφαλιάρες αδιαμαρτύρητα.
Την περασμένη Δευτέρα το βράδυ, η διαχείριση της καταστροφής που συντελούνταν μπροστά στα μάτια τους, έγινε με επικοινωνιακούς όρους του 2015. Νόμιζαν πως ό,τι κι αν έλεγαν, ο κόσμος θα τους πίστευε. Αρκούσε, πίστευαν, η εφεύρεση μιας δικαιολογίας για να γίνει αυτή αυτομάτως αποδεκτή από τον κοσμάκη. Την ίδια ψευδαίσθηση είχαν και την Τρίτη, όταν έγινε η περιβόητη (και καταστροφική) συνέντευξη Τζανακόπουλου, Τόσκα και των αρχηγών. Τότε που πλάσαραν στον εμβρόντητο κοσμάκη τις βαρύγδουπες ασυναρτησίες με τους δορυφόρους, θεωρώντας ότι θα μας έπειθαν πως η καταστροφή και τα θύματα ήταν αποτέλεσμα μιας εμπρηστικής συνομωσίας. Θαρρούσαν πως θα ξέμπλεκαν με την ενοχοποίηση κάποιων αόρατων οικοπεδοφάγων ή πρακτόρων κάποιου εθνικού εχθρού.
Μόνο την Τετάρτη άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι αυτά που έλεγαν με ύφος σαράντα καρδιναλίων δεν περνούσαν πια. Μιλούσαν στον βρόντο, ενώ από κάτω φούσκωνε ένα κύμα λαϊκής οργής και για την καταστροφή αυτή καθ' αυτή, αλλά και για την επικοινωνιακή της διαχείριση. Ήταν μια οργή τόσο φανερή, που θα την αντιλαμβανόταν κι η κουτσή Μαρία, πόσο μάλλον οι επαγγελματίες που στεγάζονται στο Μαξίμου. Και τότε ήρθε η ομιλία Τσίπρα στο Υπουργικό Συμβούλιο με την ανάληψη ευθύνης. Από κείνη την Τετάρτη και μετά, άλλαξε ξαφνικά το ύφος, το στυλ, το βλέμμα και η ένταση της φωνής των υπουργών που ως τότε δεν σήκωναν ποτέ ούτε μύγα στο σπαθί τους.
Κι είδαμε στις τηλεοράσεις ταπεινούς Σκουρλέτηδες, Κουρουμπλήδες που δεν έβγαινε η φωνή τους, Τζανακόπουλους δίχως την γνωστή επιθετική του ειρωνεία, Σταθάκηδες με μαύρες πλερέζες. Κοντολογίς, για πρώτη φορά είδαμε κανονικούς ανθρώπους και όχι ελέω ηθικού πλεονεκτήματος εισαγγελείς. Δεν θέλω να είμαι άδικος. Κι αυτό καλό είναι. Μόνο που έχω την αμυδρά εντύπωση ότι η συντετριμμένη σκηνική τους παρουσία τους δεν είναι αποτέλεσμα της ίδιας της πολύνεκρης τραγωδίας, αλλά της επικοινωνιακής τους καταβαράθρωσης. Μάλλον είναι η πρώτη φορά που κι αυτοί συνειδητοποίησαν αυτό που ήξεραν όλοι οι νουνεχείς άνθρωποι εδώ και καιρό. Ότι τα 'φαγαν τα ψωμιά τους στην εξουσία και ραγδαία επιστρέφουν από κει που ξεκίνησαν.
Είναι ολοφάνερο ότι, εκτός από τους οπαδούς τους που από καιρό έχουν λακίσει, τώρα έχουν χάσει το κουράγιο τους και στην κορυφή της πυραμίδας. Αν τον τελευταίο χρόνο έκαναν διαχείριση ήττας, από τώρα και στο εξής θα κάνουν διαχείριση συντριβής. Γι'' αυτό οδύρονται. Κι αυτοί που ήταν εξπέρ στην κατασκευή αντιπάλων, σήμερα στάθηκαν ανίκανοι να βρουν έναν κανονικό εχθρό να του φορτώσουν εκατό θανάτους. Όταν βλέπεις έναν ΣΥΡΙΖΑ να κατηγορεί την αυθαίρετη δόμηση για ένα εθνικό έγκλημα, κλάψε τον. Έχει χάσει και τα αβγά και τα πασχάλια…
