Την εβδομάδα που μας πέρασε διεξήχθη ο πρώτος, σχολικός γύρος της Οικονομικής Ολυμπιάδας, του διαγωνισμού οικονομικών γνώσεων για παιδιά λυκείου που διοργανώνει για πρώτη χρονιά φέτος το ΚΕΦίΜ. Στο ίδιο κλίμα, του οικονομικού αλφαβητισμού κινήθηκε και η ερώτηση του μήνα του Πάνελ Οικονομολόγων, αλλά και η χθεσινή δικτυακή εκδήλωση για την οικονομική εκπαίδευση.
Πρώτο συμπέρασμα από όλα αυτά; Η μεγάλη δίψα για καλύτερη και σοβαρότερη οικονομική εκπαίδευση. 9 στους 10 οικονομολόγους υποστηρίζουν ότι η καλύτερη οικονομική εκπαίδευση θα κάνει πιο εφικτή την εφαρμογή ορθών οικονομικών πολιτικών. Οι εκπαιδευτικοί οικονομολόγοι με πάθος ζητούν την ενίσχυση της διδασκαλίας των οικονομικών στα σχολεία και τον εκσυγχρονισμό της διδακτέας ύλης, που περιλαμβάνει μέχρι και εγχειρίδια των αρχών της δεκαετίας του 1980. Και το σημαντικότερο, πάνω από 1100 μαθητές και μαθήτριες, παρά την πανδημία, συμμετείχαν στον πρώτο γύρο της Οικονομικής Ολυμπιάδας.
Βεβαίως τα εμπόδια είναι πολλά και δύσκολα. Πρώτα απ’ όλα, η απουσία συγκροτημένης πολιτικής για την οικονομική εκπαίδευση, που σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στη συχνή εναλλαγή των Υπουργών Παιδείας και των επιμέρους οραμάτων τους. Δεύτερον, οι γνωστές αγκυλώσεις και προκαταλήψεις, αλλά και ο θεμιτός και αθέμιτος ανταγωνισμός για την ενίσχυση και την αντίστοιχη υποβάθμιση στο ωρολόγιο πρόγραμμα όλων των αντικειμένων που πρέπει με κάποιο τρόπο να χωρέσουν.
Κανένα όμως εμπόδιο δεν είναι ανυπέρβλητο. Προτάσεις, ρεαλιστικές και φιλόδοξες, ήδη υπάρχουν. Καλές πρακτικές που μπορούμε να μελετήσουμε και να εμπνευστούμε από αυτές, επίσης είναι ευρέως διαθέσιμες. Και η διάθεση της σημερινής ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας να προχωρήσει σε ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις που θα ενισχύσουν την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης στη χώρα μας διαφαίνεται στις νομοθετικές πρωτοβουλίες που αναλαμβάνει η Κυβέρνηση.
Τι χρειάζεται λοιπόν; Οργάνωση, ευαισθητοποίηση, εντοπισμός των κενών και των προβλημάτων, διατύπωση προτάσεων πολιτικής, πειστική προώθησή τους στους αρμόδιους για τη χάραξη της εκπαιδευτικής πολιτικής έτσι ώστε η ενίσχυση της οικονομικής εκπαίδευσης να ριζώσει με κατά το δυνατόν ευρύτερη συναίνεση στο πολιτικό φάσμα και την κοινωνία.
Απ’ ό,τι φαίνεται, οι συνθήκες έχουν ωριμάσει και γι’ αυτή τη σημαντική αλλαγή. Το μόνο που μένει είναι τα πολλά κομμάτια του παζλ να ενωθούν σε μία κοινή κατεύθυνση. Ήρθε η ώρα λοιπόν να οργανωθούμε, και να διεκδικήσουμε κάτι που και χρήσιμο, και απολύτως αναγκαίο είναι, και πλέον ολοένα και περισσότεροι - μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικοί, πανεπιστημιακοί, πολιτικοί, άνθρωποι της αγοράς - το αντιλαμβανόμαστε ως τέτοιο.
