Του Νίκου Ρίζου
Αλέξης Τσίπρας. Ένα νεογενές σύμπτωμα πολιτικής εξαπάτησης. Πρωτόγνωρο στις ημέρες μας αλλά ιστορικά επαναλαμβανόμενο. Ολιγαρκής αφθονία. Τρελαίνομαι. Που τα βρίσκουν όλα αυτά τα φληναφήματα οι άνθρωποι. Δεν είναι που έχουν τρελάνει τον κόσμο. Του κάνουν και πλάκα Ολιγαρκής αφθονία η υπερεπαρκής ανέχεια; Κάποιος να δώσει κουράγιο σ΄ αυτό το λαό.
Ηθελημένα η αθέλητα δεν ξέρω αλλά έχει οδηγηθεί στην απίστευτη παραφροσύνη. Το είπαμε και το ξαναλέμε. Η κρίση δεν είναι πλέον οικονομική αλλά απίστευτα κοινωνική. Η ανέχεια θα ξεπεραστεί. Η μαζική παραφροσύνη πολύ δύσκολα. Ειπώθηκαν τερατώδη ψέματα. Αυτός ο απίστευτος νέος πολιτικός με το – όντως – ξεχωριστό επικοινωνιακό ταλέντο, φλόμωσε τον λαό με τα πιο δύσπεπτα ψέματα. Και όμως. Δημοσκοπικά τουλάχιστον τα ψέματα του αφομοιώθηκαν από ένα 20% του ελληνικού λαού. Κοινωνικό μιράκολο που θα πρέπει να διδάσκεται σε επιστημονικά συνέδρια σε όλο τον κόσμο. Όσο μεγαλύτερο το ψέμα τόσο ευκολότερα πιστευτό από το πόπολο. Το διδαχτήκαμε ιστορικά από τον Γκέμπελς. Και μια που θυμηθήκαμε και τον Γκέμπελς.
Έρχονται στο νου μου τα λόγια ενός Γερμανού φιλοσόφου - πολιτικού, του Κουρτ Μπεντενκόπφ που διετέλεσε μάλιστα γεν. γραμματέας του CDU της χώρας του. Η γλώσσα έλεγε ο Μπεντενκόπφ είναι σημαντικό μέσο, όχι τόσο επικοινωνίας, αλλά πολιτικής στρατηγικής. Οι επαναστάσεις πλέον δεν ευδοκιμούν μέσα από ενόπλους αγώνες και ροές αίματος αλλά από την δύναμη της γλώσσας. Αν θέλετε να αντιταχθούμε στη δύναμη αυτή – χριστιανοδημοκράτης γαρ – θα πρέπει να ξεδιπλώσουμε το πολιτικό μας πρόγραμμα τομέα κατά τομέα. Μόνο έτσι θα νικήσουμε τον λαϊκισμό των αντιπάλων…
Κάτι τέτοιο – φοβάμαι – μπορεί να έχει αποτέλεσμα σε ένα λαό όπως ο γερμανικός η άλλος λαός της Ευρώπης. Όχι πάντως ο ελληνικός όπου η κοινωνική παραφροσύνη και συνακόλουθα η εκλογική κρίση έχει χτυπήσει βάναυσα κόκκινο. Ο κάθε κατεργάρης της ελληνικής πραγματικότητας, όπως οι σίριαλ κίλερς, μιμούμενος τις στρατηγικές του ψέματος που εισήγαγε ο «χαρισματικός» Αλέξης Τσίπρας, πετυχαίνει εντυπωσιακά θαυματάκια στον πολιτικό ανταγωνισμό.
Ο Βελόπουλος πουλάει χοντρά παραμύθια με θαυματουργά παυσίπονα και άλλες αηδίες και δημοσκοπικά λίγο θέλει για να πάρει το εισιτήριο της Βουλής. Η Χρυσή Αυγή πουλάει νταηλίκι και πείθει τους ανόητους αδύναμους που θα ήθελαν να γίνουν νταήδες αλλά δεν μπορούν και γι'' αυτό διορίζουν... αντιπροσώπους. Το ίδιο κάνουν και οι Πολάκηδες με τις επιθέσεις κατά πάντων όσων τουλάχιστον δεν είναι ευθυγραμμισμένοι με τις αρρωστημένες σκέψεις των ηρώων τους.
Αν μάλιστα ο περίφημος Σώρρας δεν είχε κλεισθεί στις φυλακές θεωρώ μάλλον βέβαιο ότι και αυτός θα βρισκόταν στο κατώφλι του κοινοβουλίου. Και φυσικά μετά από την αλληλουχία αυτών των σκέψεων είναι λογικό ο μέχρι χθες γραφικός γεροντάκος της Ένωσης Κεντρώων με την αφοπλιστική πλην όμως παιδιάστικη προσέγγιση που επιχειρεί στην πολιτική, να φαντάζει σαν ένας εν δυνάμει ηγέτης που έχει το αναμφισβήτητο δικαίωμα να ξαναμπεί στη Βουλή. Και πιστεύω ότι θα το καταφέρει.
Με άλλα λόγια η ζημιά σ΄ αυτό τον τόπο έχει ήδη γίνει. Και την ευθύνη για αυτήν την ζημιά την έχει ο «χαρισματικός» Αλέξης Τσίπρας. Κοροϊδεύει τον ελληνικό λαό και είναι λάθος να πιστεύει κανείς ότι το κάνει λόγω ιδεολογίας η λόγω πολιτικής ανεπάρκειας. Είναι λαϊκιστής και ψεύτης κατά συνείδηση γιατί κατέχει την δύναμη της γλώσσας.
Ο ελληνικός λαός μετά από πολλά χρόνια κομματικού διπολισμού και μετά από ένα διάστημα ύφεσης και κομματικής αντιπαράθεσης, ξαναβρίσκει τον παλιό του εαυτό. Οι μισοί Έλληνες για πολλά χρόνια ψήφιζαν ΝΔ για να μην έλθουν στη εξουσία οι Πασόκοι και οι άλλοι μισοί ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ για να μην έλθουν οι δεξιοί. Αυτό ήταν το ιδεολογικό υπόβαθρο ενός ολόκληρου λαού. Και αυτό έχει μεταλλαχτεί στις ημέρες μας πηγαίνοντας προς το χειρότερο. Το αντιπασοκικό μένος ενισχύθηκε λόγω της κρίσης, και μετατράπηκε σε γενικευμένη οργή κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Το ακροδεξιό μένος παρέμεινε αλλά στη περίπτωση αυτή αντιμάχεται την οργή κατά του ΣΥΡΙΖΑ.
Η λογική, όπως γίνεται συχνά στη χώρα μας, πήγε περίπατο. Και ένας Θεός ξέρει που θα μας οδηγήσει τελικά αυτό το τρελοκομείο…
