«Ανησυχητικά σημάδια» μιας καθεστωτικής λογικής, αποκαλεί ο Απόστολος Δοξιάδης τις απειλές στους δικαστές και τα αστειάκια με το αν θα γίνουν εκλογές, τα οποία προέρχονται από υπουργούς και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. «Παλιότερα, ξέρετε, ο ολοκληρωτισμός ήταν η πιο σκληρή μορφή δικτατορίας. Τώρα έχουμε φτάσει στο σημείο να μπορεί ο ολοκληρωτισμός να εφαρμόζεται σε τυπικά δημοκρατικό πλαίσιο» λέει στη συνέντευξή του στο «Φιλελεύθερο».
Υπογραμμίζει ότι είναι «εκτός συνταγματικής νομιμότητας» οι «πολιτικές παρεμβάσεις στην υπόθεση της Novartis». Δηλώνει ότι «η ελληνική Αριστερά στην εξουσία έχει δώσει άθλιο παράδειγμα» και χαρακτηρίζει τον Αλέξη Τσίπρα «αποτελεσματικό δημαγωγό», και «άνευ ενδοιασμών χειριστή της εξουσίας».
Συνέντευξη στον Αιμίλιο Περδικάρη
- Τις τελευταίες ημέρες, με αφορμή το φιάσκο με τους προστατευόμενους μάρτυρες για την υπόθεση Novartis, έρχεται πάλι στο προσκήνιο η συζήτηση για «κακοποίηση» των θεσμών. Πιστεύετε κι εσείς ότι η απόλυτη ευθύνη γι'' αυτό βαρύνει την κυβέρνηση;
Η κυβερνητική σπουδή, οι πιέσεις και η στάση κάποιων κρατικών παραγόντων, υπουργών, διευθυντών γραφείων κ.λπ. δεν απαλλάσσουν τους δικαστικούς λειτουργούς ή τους αξιωματικούς της αστυνομίας των ευθυνών τους. Κάθε αστυνομικός και κάθε δικαστής πρέπει να δρα σύμφωνα με τον νόμο και να κάνει τη δουλειά του σωστά. Αν δεν την κάνει, ελέγχεται.
Το θέμα είναι ότι οι πολιτικοί έχουν την υπέρτατη ευθύνη. Και εκεί μπαίνει η παροιμία «το ψάρι βρομάει από το κεφάλι». Στο θέμα της Novartis, υπήρχε τεράστια ευθύνη κυβερνητικών παραγόντων, που πίεζαν, που παρενέβαιναν, που παραβίαζαν το τεκμήριο της αθωότητας και το απόρρητο της προδικασίας. Και αυτά ανενδοίαστα, μπροστά στα μάτια του κόσμου.
Το έκαναν και συνεχίζουν να το κάνουν, όπως, ας πούμε, οι απαράδεκτες ονομαστικές πιέσεις του Πολάκη. Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι, παρά τα λάθη, ή και τυχόν (δεν ξέρω) και σοβαρότερες παραλείψεις συγκεκριμένων δικαστικών, θα είχε δημιουργηθεί ο ντόρος που έγινε σε αυτό το στάδιο μιας τέτοιας υπόθεσης, χωρίς τις πολιτικές παρεμβάσεις. Και αυτές είναι σίγουρα εκτός συνταγματικής νομιμότητας. Παραβιάζουν τη διάκριση των εξουσιών, θεμέλιο της δημοκρατίας.
- Εκτός από τα παιχνίδια με τους θεσμούς, ακόμη και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ αστειεύονται, τάχα, με το αν θα γίνουν ή όχι εκλογές. Θεωρείτε ότι υπάρχουν κάποιοι που ακόμη οραματίζονται ένα ολοκληρωτικό καθεστώς;
Είναι φανερό ότι σε αυτούς τους ανθρώπους λείπει ο στοιχειώδης σεβασμός στη δημοκρατία, σημάδι της κομμουνιστικής ιδεολογικής τους διαμόρφωσης. Τώρα για το ολοκληρωτικό καθεστώς... Παλιότερα, ξέρετε, ο ολοκληρωτισμός ήταν η πιο σκληρή μορφή δικτατορίας. Τώρα έχουμε φτάσει στο σημείο να μπορεί ο ολοκληρωτισμός να εφαρμόζεται σε τυπικά δημοκρατικό πλαίσιο. Δείτε τα παραδείγματα Ρωσίας, Τουρκίας, Βενεζουέλας. Οι σημερινοί ηγέτες τους έφτασαν στις θέσεις τους με εκλογές.
Όμως ο συνεχής βιασμός των θεσμών, από εκεί και πέρα, έχει μετατρέψει τα καθεστώτα τους, βήμα βήμα, σε ολοκληρωτικά, χωρίς ποτέ να γίνει τυπικά δικτατορία. Πολλοί από τους κυβερνώντες μας φέρονται μέσα σε αυτή τη λογική. Όταν κάποιος κάνει αστειάκια για το αν θα γίνουν εκλογές, ή απειλεί δικαστές, σε ένα πραγματικά δημοκρατικό κόμμα διαγράφεται. Εδώ οι συνάδελφοί του χασκογελάνε και του λένε «μπράβο, ωραία τα είπες». Αυτά είναι ανησυχητικά σημάδια.
- Τι σχέση μπορεί να έχει, λοιπόν, αυτή η Αριστερά με την Αριστερά που γνωρίσατε εσείς σε προηγούμενες δεκαετίες;
Δεν ανήκω σε αυτούς που εξιδανικεύουν καταστάσεις, ούτε και την παλαιά Αριστερά, αν με αυτή εννοείτε τη μεταδικτατορική του Κύρκου. (Γιατί παλιά Αριστερά είναι και του Ζαχαριάδη και του Εμφυλίου). Είναι πολύ εύκολο να έχεις πολιτισμό και ήθος, όταν είσαι ο μικρός, ο ασήμαντος, και ακόμα περισσότερο το θύμα - όπως ήταν η ελληνική Αριστερά ως τώρα. Αλλά τα κόμματα και οι ιδέες κρίνονται όταν είναι στην εξουσία, όχι όταν είναι από κάτω και τρώνε καρπαζιές. Και η ελληνική Αριστερά στην εξουσία έχει δώσει άθλιο δείγμα. Στον βαθμό που είναι πραγματικά αριστερή, διαλύει τη χώρα. Στο βαθμό που δεν είναι, μας κοροϊδεύει χειρότερα από όλους τους παλιούς.
- Ύστερα από τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης, τι γνώμη έχετε για τον Αλέξη Τσίπρα; Είναι ένας καλός ή ένας κακός ηγέτης και γιατί;
Είναι ένας αποτελεσματικός δημαγωγός και άνευ ενδοιασμών χειριστής της εξουσίας, που ξέρει να πείθει κόσμο, από τους ψηφοφόρους τους μέχρι ξένους ηγέτες, και να πετυχαίνει τη διατήρησή του στην εξουσία. Αλλά τα προσόντα που τον κάνουν να το πετυχαίνει αυτό δεν είναι αυτά του πραγματικού ηγέτη. Ο καλός ηγέτης μιας χώρας τη βοηθάει να πάει μπροστά. Ο σημερινός πρωθυπουργός μας πάει πίσω. Ελπίζω όχι τραγικά πίσω και, πάντως, όχι ανεπιστρεπτί.
- Τι είναι αυτό που πρέπει να φέρουν στον τόπο οι επερχόμενες εκλογές; Σε ποιες βάσεις θα πρέπει να χτιστεί η «μεταμνημονιακή» Ελλάδα;
Κατ?αρχήν, να αποκαστασταθούν οι θεσμοί της δημοκρατίας αλλά και της σωστής λειτουργίας του κράτους. Να δοθεί στους πολίτες ότι η κυβέρνηση και το κράτος είναι στη θέση τους για το κοινό καλό, και όχι για το βόλεμα των κομματικών. Χωρίς αυτό, δεν πάμε πουθενά, μόνο πίσω. Όσο λιγότερο μας θυμίζει την παρουσία της μια κυβέρνηση, τόσο καλύτερα κάνει τη δουλειά της, γιατί αυτές οι υπενθυμίσεις δεν είναι ποτέ για καλό. Και ετούτη εδώ, δυστυχώς, μας τη θυμίζει συνεχώς.
Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο Παρασκευής 11 Ιανουαρίου
