Του Δημήτρη Καμπουράκη
Είπα σήμερα να γράψω κάτι διαφορετικό. Καθότι η κρίση, η καθημερινή μιζέρια, τα οικονομικά στριμώγματα ανθρώπων και κράτους, η φαυλότητα της εξουσίας και η εξαχρείωση μέρους των πολιτών, μας έχουν κάνει να ξεχάσουμε μια σημαντική παράμετρο της ποιότητας της ζωής μας. Την αισθητική. Κυνηγώντας τον επιούσιο μέρα με την μέρα, καταντήσαμε να ξεχάσουμε την ομορφιά. Κακώς, κάκιστα.
Εξηγούμαι: Στην διασταύρωση της λεωφόρου Ποσειδώνος με την Καλαμακίου, χτίζεται εδώ και επτά-οκτώ μήνες μια μεγάλη πεζογέφυρα. Χρειαζούμενο έργο, καθώς οι χιλιάδες πεζοί κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες, αδυνατούν να περάσουν γρήγορα και με ασφάλεια την παραλιακή λεωφόρο και να φθάσουν στην θάλασσα (και τα μαγαζιά) από κάτω. Η κίνηση είναι μονίμως τρομερή και η διάσχιση της Ποσειδώνος καταντά μια μικρή και επικίνδυνη περιπέτεια, οπότε καλώς γίνεται η γέφυρα. Μαθαίνω μάλιστα ότι αυτή είναι μία από τις τρεις που θα κατασκευαστούν στην Ποσειδώνος, οι άλλες δυο θα φτιαχτούν κάπου στην Γλυφάδα και στο Φάληρο.
Όλα καλά ως εδώ. Η πεζογέφυρα άρχισε να φτιάχνεται από πέρυσι και ακόμα είναι στην μέση. Έχουν κατασκευαστεί οι κάθετοι πύργοι στις δυο πλευρές της Ποσειδώνος και τώρα υποθέτω ότι θα τοποθετηθεί και το πάνω μέρος της όπου θα περπατούν οι πεζοί πάνω από την λεωφόρο. Παρατήρηση πρώτη: Αν για μια απλή πεζογέφυρα χρειάζεται ένας ολόκληρος χρόνος, πως διάβολο θα χτιστεί μέσα σε δέκα χρόνια ολόκληρο το Ελληνικό με τους ουρανοξύστες, τις μαρίνες και τα εμπορικά κέντρα μαζί με όλες τις υποδομές τους;
Θα μου πείτε ότι το Ελληνικό θα το φτιάξει ιδιώτης, ενώ την πεζογέφυρα την φτιάχνει το ελληνικό δημόσιο. Απ' ότι έμαθα, το εργάκι καθυστέρησε για τέσσερις ολόκληρους μήνες κλείνοντας μάλιστα δυο λωρίδες της καθόδου της Ποσειδώνος, διότι η ΔΕΗ είχε χάσει τα σχέδια των καλωδιώσεων του υπεδάφους και ο εργολάβος δεν ήξερε τι θα βρει από κάτω και τι ζημιά θα μπορούσε να προκαλέσει. Στο μεταξύ, χιλιάδες οδηγοί ταλαιπωρήθηκαν αφάνταστα με πελώριες ουρές που έφταναν από τον Άλιμο ως το ελληνικό. Αλλά τέλος πάντων, το πρόβλημα με τα καλώδια ξεπεράστηκε και οι δυο πύργοι σηκώθηκαν επιτέλους.
Τους βλέπω σχεδόν κάθε μέρα που περνώ από κει. Πρόκειται για δύο τσιμεντένια τέρατα, άθλια στην εμφάνιση. Είναι σαν δυο μικρές πολυκατοικίες στην μια και στην άλλη πλευρά της Ποσειδώνος. Ειδικά από την δεξιά μεριά (όπως κατεβαίνουμε από Γλυφάδα προς Πειραιά) που μπορεί να γίνει σύγκριση με άλλα κτίρια, ο πύργος φτάνει μέχρι τον τέταρτο (!) όροφο της πολυκατοικίας που είναι πίσω του. Μιλάμε για ένα τσιμεντένιο θέαμα αποκρουστικό, που συμπληρώνεται από την μεταλλική σκαλωσιά στην οποία υποθέτω θα μπει το ασανσέρ για τους ΑΜΕΑ. Εγώ όταν βλέπω αυτό το τέρας, ειλικρινά τρομάζω.
Αναρωτιέμαι: Δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι πιο καλαίσθητο στην θέση αυτής της τσιμεντένιας αηδίας; Ειδικά αν είναι να γίνουν τρεις όμοιες κατά μήκος της Ποσειδώνος. Κάτι πιο εύμορφο, πιο κομψό, πιο φιγουράτο; Στο κάτω-κάτω, το παράλιο μέτωπο μας είναι η περιβόητη αθηναϊκή Ριβιέρα. Πόσο παραπάνω θα στοίχιζε διάολε να σχεδιαστεί κάτι ομορφότερο, αν υποθέσουμε ότι θα είχε μεγαλύτερο κόστος από το σημερινό. Γιατί είμαστε ανίκανοι να σκεφτούμε λίγο πιο δημιουργικά, γιατί ουδέποτε δίνουμε σημασία στην αισθητική και στην αρμονική ένταξη απαραίτητων έργων στο γύρω περιβάλλον;
«Άσε μας ρε Καμπουράκη» θα μου πείτε τώρα, «δεν βλέπεις το οικονομικό χάλι μας, αλλά ασχολείσαι με την αισθητική. Να φάμε δεν έχουμε κι εσύ ζητάς ραπανάκια για την όρεξη…» Καταλαβαίνω κι αυτή την άποψη, όμως αυτές οι πεζογέφυρες θα στέκουν εκεί για τρεις γενιές τουλάχιστον. Θα τις βλέπουν ως και τα δισέγγονα μας. Στα 80 χρόνια ζωής τους, η Ελλάδα θα αναπτυχθεί και θα ξαναφαλιρίσει άλλες δυο φορές. Γιατί πρέπει να υποστούμε την άθλια εμφάνιση τους, τον θηριώδη όγκο τους και την κακογουστιά τους στην ωραιότερη γωνιά της Αθήνας;
Προσέξτε: Καλοπροαίρετα τα γράφω, δεν κάνω καμιά κριτική ούτε στο υπουργείο περιβάλλοντος, ούτε στον υπουργό του. Τις φτιάχνουν τις πεζογέφυρες και καλά κάνουν. Απλώς πιστεύω ότι κανένας δεν κάθισε να σκεφτεί, να μελετήσει την περιοχή με ευαισθησία. Έχουν στο υπουργείο έναν ή δυο τυφλοσούρτες για πεζογέφυρες, πήρανε τον έναν και τον φυτέψανε άγαρμπα στην Ποσειδώνος δίπλα στην θάλασσα. Ξεμπλέξανε αυτοί, θα κάθεται στο στομάχι τριών γενεών το -κατά τα λοιπά- χρησιμότατο έργο τους. Υποθέτω βέβαια πως όταν τελειώσει η γέφυρα, θα σοβαντιστεί, θα βαφτεί και κάπως καλύτερη θα εμφανιστεί τελικά. Αλλά πάλι, μια επιβάρυνση περιβαλλοντολογική και αισθητική είναι. Αυτό νομίζω εγώ, εντελώς καλοπροαίρετα. Εσείς πάλι μπορεί να νομίζετε κάτι άλλο…
