Η μικροψυχία και το κόμπλεξ δεν κρύβονται στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Ξεχειλίζουν.
Από προχθές το βράδυ, εκδήλωσαν τα συμπλέγματα τους, όταν ο πρωθυπουργός παρακολούθησε έναν αγώνα μπάσκετ στις ΗΠΑ. Τι δεν έγραψαν;
Προτιμούν τις κρουαζιέρες σε θαλαμηγούς εφοπλιστών.
Στην συνέχεια, πριν καν ολοκληρωθεί η συνάντηση του Κ.Μητσοτάκη με τον Πρόεδρο Τραμπ, προδίκασαν την αποτυχία της. Ετσι, ήταν λογικό, μετά και την συζήτηση των δύο ηγετών με τους δημοσιογράφους, να ξεσπαθώσουν.
Λίγο- πολύ κατηγόρησαν τον Ελληνα πρωθυπουργό γιατί δεν διέκοψε τον Τραμπ για να προβάλει τις ελληνικές θέσεις. Συνδυασμός άγνοιας πρωτοκόλλου και βλακείας.
Είναι δεδομένο πως η επίσκεψη του πρωθυπουργού έγινε υπό την σκιά της εκτέλεσης του Σουλεϊμανί και της όξυνσης των ιρανο—αμερικανικών σχέσεων. Συνεπώς, ήταν μια κακή συγκυρία για την πατρίδα μας.
Βέβαια, σε παρόμοιες επισκέψεις τα όποια αποτελέσματα φαίνονται μετά από καιρό. Οι δηλώσεις είναι πάντα φειδωλές, πολύ δε περισσότερο όταν το κύριο πρόβλημα της Ελλάδος είναι οι διεκδικήσεις της Τουρκίας που είναι σύμμαχος στο ΝΑΤΟ. Ετσι, πάντα οι Αμερικανοί πρόεδροι ήταν πολύ προσεκτικοί στις δηλώσεις τους.
Προφανώς οι Συριζαίοι φαντάζονταν—με τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις που έχουν για τις διεθνείς σχέσεις—πως ο Τραμπ θα κατακεραύνωνε τον Ερντογάν. Κάτι τέτοιο δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να γίνει. Το ζητούμενο είναι αν κατάλαβε καλά ο Τραμπ αυτό που του είπε ο Μητσοτάκης για υπεράσπιση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.
Αυτό θα φανεί στο εγγύς μέλλον.
Βέβαια, όσο και να μην το θέλω, μου έρχεται στο μυαλό η εικόνα του Τσίπρα με τον Ομπάμα, τον Κλίντον και τον Τραμπ. Και την συγκρίνω με την εικόνα που είδαμε προχθές στις τηλεοράσεις. Ελαφρυντικά υπάρχουν.
Οταν ο Α.Τσίπρας-- από τις αίθουσες των καταλήψεων και τις συζητήσεις για το αν το πέρασμα στον σοσιαλισμό θα είναι ειρηνικό ή ένοπλο-- διακτινίσθηκε στον Λευκό Οίκο, είναι λογικό να μην κατάλαβε τι ακριβώς γίνεται και πώς παίζεται το παιχνίδι εκεί.
Παρακάμπτω το θέμα της κακής σχέσης του Τσίπρα με την αγγλική γλώσσα. Αυτό δεν είναι κακό. Κακό είναι που δεν το ήξερε και δεν μίλησε, με διερμηνέα, στην ελληνική γλώσσα.
Συνεχίζοντας, ανακαλώ στην μνήμη μου, όλες τις φωτογραφίες αυτής της «ένδοξης εποχής». Σε αυτές, η γλώσσα του σώματος του Τσίπρα προέδιδε την δυσανεξία του που συνομιλούσε με τους «μακελάρηδες των λαών».
Ετσι είχε διαπαιδαγωγηθεί πολιτικά, παιδιόθεν.
Ας θυμηθούμε πόσο ευτυχισμένος ήταν όταν βρέθηκε στην Κούβα για την κηδεία του Φιντέλ. Βρισκόταν στην χώρα του σοσιαλισμού. Στον χώρο του. Βέβαια, αυτό το ταξιδάκι μάς στοίχισε 300.000 ευρώ.
Οι αμετροέπειες των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ με έκαναν επίσης να θυμηθώ την απείρου κάλους σκηνή, όταν οι παρατρεχάμενοι του Τσίπρα έψαχναν να βρούν έναν φάκελο στην συνάντηση του με την Μέρκελ.
Τελικά, όταν προκαλείται ο άνθρωπος, πολλά θυμάται. Ακόμα και αυτά που θα ήθελε να ξεχάσει.
Προφανώς τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζουν πως οι συγκρίσεις σε όλα τα επίπεδα είναι συντριπτικές για τον αρχηγό τους. Το πρόβλημα είναι πως, εξ αιτίας αυτού του γεγονότος, αναπτύσσουν συμπλεγματικές συμπεριφορές.
Τα αποτελέσματα της επίσκεψης του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, θα φανούν στο μέλλον. Προς το παρόν μένουμε με την μικροψυχία των Συριζαίων.
