Ο Ιάκωβος Τσούνης είναι ένας άνθρωπος που πλησιάζει τα 100 χρόνια πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Έχει ζήσει σχεδόν τη μισή ιστορία του ελληνικού κράτους, πολέμησε στο Έπος του 1940 και στη συνέχεια εξελίχθηκε από εκτελωνιστής σε εφοπλιστή και από εκεί σε εθνικό ευεργέτη.
Η πορεία και η συνεισφορά αυτού του ανθρώπου στην πατρίδα αναγνωρίστηκε από την αρχηγό του κράτους, την Πρόεδρο της Δημοκρατίας κα. Κατερίνα Σακελλαροπούλου, η οποία δήλωσε κατά τη διάρκεια της παρασημοφόρησης του κ. Τσούνη ότι «Η πράξη του αυτή, η οποία αποτελεί το επιστέγασμα της συνολικής του προσφοράς, είναι βαθύτατα πατριωτική και παραδειγματική για όλους τους Έλληνες». Η πράξη στην οποία αναφέρθηκε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν ήταν άλλη από τη δωρεά ολόκληρης της κινητής και ακίνητης περιουσίας του στις ένοπλες δυνάμεις.
Η κίνηση του σημαντικού αυτού Έλληνα τον κατατάσσει σε μία εκλεκτή λίστα εθνικών ευεργετών που από τον 19ο αιώνα, με τον πλούτο που απέκτησαν μέσω της επιχειρηματικής τους δράσης, επέλεξαν να στηρίξουν την ανοικοδόμηση του ελληνικού κράτους και της κοινωνίας μας με το κοινωφελές τους έργο.
Άνθρωποι σαν τον Ευάγγελο Αβέρωφ και τους αδελφούς Ζάππα ή τον Αριστοτέλη Ωνάση και τον Σταύρο Νιάρχο (για μια πληρέστερη λίστα δείτε εδώ), αξίζουν την αναγνώριση όλων μας διότι χωρίς να έχουν καμία υποχρέωση, ηθική ή τυπική, επέλεξαν να δωρίσουν μέρος ή όλη την περιουσία τους προκειμένου να ζούμε όλοι εμείς καλύτερα. Φυσικά, η παράδοση των ευεργετών στα μέρη μας δεν είναι φαινόμενο των δύο τελευταίων αιώνων.
Κάνοντας μια βόλτα στην Αθήνα ή οποιαδήποτε ιστορική πόλη της χώρας μας θα αντικρύσει κανείς τη μακρόχρονη επιρροή επιφανών ανθρώπων που ευεργέτησαν τον τόπο τους. Από τον Φιλόπαππο, ευεργέτη της πόλης των Αθηνών, μέχρι τον Ηρώδη τον Αττικό, ευεργέτη αρκετών ελληνιστικών πόλεων, τα μνημεία, τα κτήρια, και οι παρακαταθήκες αυτών των ανθρώπων προκαλούν τον θαυμασμό και την ευγνωμοσύνη μας μέχρι και σήμερα, χιλιάδες χρόνια μετά.
Από την ιδιαίτερα συγκινητική τελετή παρασημοφόρησης του κ. Τσούνη ξεχώρισε μία ιδιαίτερη στιγμή, όταν ο Υφυπουργός Άμυνας κ. Αλκιβιάδης Στεφανής σκύβει μπροστά στον ευεργέτη-εφοπλιστή και του φιλά το χέρι. Η συμβολική αξία της συγκεκριμένης στιγμής έχει τεράστια σημασία διότι είναι μία εξαιρετικά σπάνια περίπτωση κατά την οποία το κράτος, όπως εκπροσωπείται από τον Υφυπουργό, υποκλίνεται μπροστά στο μεγαλείο ενός πολίτη. Συνήθως, οι πολίτες είμαστε μαθημένοι στο αντίθετο σε ότι αφορά τις σχέσεις μας με το κράτος.
Όπως έχει γραφτεί ξανά σε αυτή τη στήλη, οι πολίτες μπορεί να εργάζονται σκληρά για να πληρώσουν τους φόρους τους, να ταλαιπωρούνται σε δημόσιες υπηρεσίες, να υπηρετούν τις στρατιωτικές τους θητείες χωρίς παράπονο, να ανέχονται χαμηλής ποιότητας κρατικές υπηρεσίες τις οποίες έχουν πληρώσει ακριβά, όμως ποτέ δεν ακούν ένα ευχαριστώ από το κράτος. Η φύση του δεν επιτρέπει τέτοιες καλοσύνες. Όμως, η ατομική πρωτοβουλία και ο πλούτος που μπορεί να παράγει ένας παραγωγικός πολίτης μπορεί, έστω και κατ' εξαίρεση, να αναιρέσει τον σχεδόν καθολικό κανόνα της απουσίας αυτής της αναγνώρισης.
