Αυτά είναι τα ωραία! Ο συγγραφέας Απόστολος Δοξιάδης είναι κατά τον δημοκράτη Πέτρο Κόκκαλη «ερασιτέχνης φασίστας». Επειδή ο φιλελεύθερος και υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κ. Δοξιάδης στιγμάτισε την στάση των Ελλήνων ευρωβουλευτών στο θέμα του ψηφίσματος για τα εγκλήματα των ναζί και των κομμουνιστών. Τελικώς, ο κ. Κόκκαλης έγινε ένας γνήσιος αριστερός: Ονομάζει «φασίστα» όποιον διαφωνεί μαζί του.
Δεν θα πω μόνο ότι η επίθεση στο πρόσωπο του κ. Δοξιάδη είναι άδικη. Ούτε ότι αδικεί επίσης τον Πέτρο Κόκκαλη για την γενικότερη παρουσία του στα κοινά. Αλλά αναρωτιέμαι αν αυτό είναι τελικά το «νέο αίμα» που θα φέρει την ανανέωση στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν ο κ. Κόκκαλης, ο οποίος έχει μεγαλώσει στα σαλόνια της διαπλοκής είναι τόσο «αγριεμένος» με την «άλλη άποψη», τι μπορούμε να περιμένουμε από ανθρώπους που θεωρούν ότι η ζωή τους αδίκησε και θεωρούν ως υπαίτιο τον καπιταλισμό;
Διότι ο καπιταλισμός φέρθηκε με πολύ ευγενικό τρόπο στον Πέτρο Κόκκαλη. Του επιφύλαξε έναν άνετο τρόπο ζωής που πολλοί άνθρωποι τον ζηλεύουν. Ναι μεν δεν είναι υπεύθυνος για την πορεία του πατέρα του Σωκράτη Κόκκαλη, αλλά η οικογενειακή του σχέση είναι εκείνη που του εξασφάλισε αυτό που είναι σήμερα.
Αν λοιπόν τα παιδιά του συστήματος που βρέθηκαν – και καλώς βρέθηκαν- στον ΣΥΡΙΖΑ συμπεριφέρονται ως γνήσια τέκνα του Νίκου Ζαχαριάδη, τι καλό μπορούμε να περιμένουμε για το μέλλον; Ασφαλώς και έχει δικαίωμα ο κ. Κόκκαλης να διαφωνεί με το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου, όπως και εμείς να διαφωνούμε μαζί του που διαφωνεί. Αλλά όσοι διαφωνούμε με την επιλογή του δεν τον είπαμε «φονιά».
Είναι συνηθισμένο για τους κομουνιστές παλιάς κοπής: Να χαρακτηρίζουν «φασίστα» κάθε έναν που αρνείται την δική τους πραγματικότητα. Συνέβη σε πάρα πολλές περιπτώσεις. Η σφαγή στο δάσος του Κατίν είναι από τις πλέον χαρακτηριστικές. Όσοι τόλμησαν να πουν την αλήθεια, ότι περισσότεροι από 20.000 χιλιάδες Πολωνοί αξιωματικοί δολοφονήθηκαν από τους Σοβιετικούς, χαρακτηρίστηκαν πριν από χρόνια «φασίστες». Σήμερα έχει αποδειχτεί η αλήθεια, αλλά η μαύρη προπαγάνδα έχει μείνει…
Δεν μάθαμε να συζητάμε. Δεν ήταν από τα δυνατά μας σημεία. Προσωπικά περίμενα περισσότερα από έναν δημοκράτη, όπως ο Πέτρος Κόκκαλης. Και το λέω με κάθε ειλικρίνεια. Όπως το να βρισκότανε δίπλα στον «ερασιτέχνη φασίστα» Απόστολο Δοξιάδη όταν ο τελευταίος προσπαθούσε να υπερασπιστεί τους Τούρκους Αξιωματικούς. Να βγει μία φωτογραφία μαζί του. Εκτός κι αν αυτό είχε τελικά κάποιου είδους κόστος. Δεν νομίζω, όμως, η οικογένεια Κόκκαλη να έχει δουλειές στην Τουρκία. Ούτε και ότι ο Πέτρος Κόκκαλης δεν ξέρει ποιος είναι και ποια είναι η δράση του Απόστολου Δοξιάδη.
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
