Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Προχθές διαβάζαμε στο διεθνή Τύπο (στη στήλη γνώμης των New York Times) ότι η υποψήφια για το χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ για τις προεδρικές εκλογές του 2020, Ελίζαμπεθ Γουόρεν, ενέταξε στην ομάδα επικοινωνίας της καμπάνιας της μια ποιήτρια.
Η ομάδα της επικοινωνίας της Αμερικανίδας υποψήφιας διέγνωσε ότι η υπερβολική φόρτιση του δημοσίου διαλόγου που εντάθηκε ακόμα περισσότερο τα χρόνια της διακυβέρνησης Τραμπ, κάνει πολύ δύσκολο το έργο τους. Θετικά μηνύματα που αφορούν προτάσεις και σχέδια πολιτικών για το πλήθος των προβλημάτων που αντιμετωπίζει μια μεγάλη χώρα, πνίγονται μέσα στο θόρυβο, πολλές λέξεις έχουν χάσει πλέον το νόημά τους και το εκλογικό σώμα, όλο και πιο αδιάφορο για όσα ακούει, αποστρέφει το πρόσωπο από την πολιτική.
Δεν θα σχολιάσουμε αν η «επιστράτευση» ενός ποιητή και ο εμπλουτισμός του πολιτικού λόγου με τον ποιητικό είναι η λύση. Θα δούμε πως θα λειτουργήσει. Θέλουμε να σταθούμε όμως στις ρητορικές ασχήμιες με τις οποίες βομβαρδιζόμαστε τις τελευταίες εβδομάδες.
Οι διαρκείς αναφορές στη Χούντα και την μετεμφυλιακή Ελλάδα από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο χαρακτηρισμός της κυβέρνησης Μητσοτάκη ως «καθεστώς» από τη Άκρα Δεξιά συνιστούν ντροπιαστικές συμπεριφορές γιατί είναι από τις φορές που ο λόγος δεν είναι φορέας κάποιας ιδέας, έννοιας, μηνύματος αλλά είναι μια συμπεριφορά, εν προκειμένω κατάπτυστη.
Είναι πραγματική ντροπή να γίνονται συγκρίσεις με τη Χούντα ή με εποχές κατ'επίφαση δημοκρατικές και είναι σοκαριστικό να ακούμε τέτοιες κουβέντες από πολιτικούς όπως ο κ.Γιάννης Ραγκούσης ο οποίος χρημάτισε υπουργός στην κυβέρνηση Γ.Α.Παπανδρέου για να υποστεί λεκτικές επιθέσεις και λοιδορίες με τους ίδιους όρους. Ο κ. Ραγκούσης θα έπρεπε να ξέρει πως είναι να σε αποκαλούν μέλος «κυβέρνησης Πινοτσέτ» ενώ είσαι δημοκρατικά εκλεγμένος. Κι όμως προβαίνει στις ασχήμιες που υπέστη και ο ίδιος.
Οι λέξεις δεν είναι άπειρες, έρχεται η ώρα που τελειώνουν και οι λέξεις τελειώνουν όταν έχουν απαξιωθεί τα νοήματά τους και όταν το νόημα των λέξεων απαξιωθεί κυριαρχεί το χάος. Απέναντι στις συμπεριφορές αυτές τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ οφείλουν να διαχωρίσουν τη θέση τους με τρόπο σαφή και κατηγορηματικό και όλοι οι υπόλοιποι απλώς να μην απαντούν σ'αυτές τις προκλήσεις.
Οι λέξεις είναι η έκφραση της συνείδησής μας. Το διακύβευμα είναι μεγάλο, λοιπόν. Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ δεν ιεραρχεί τα διακυβεύματα με τον τρόπο που το κάνει ο δημοκρατικός κόσμος της χώρας. Από αυτούς δεν έχουμε να περιμένουμε κάτι. Οι υπόλοιποι όμως στο ΣΥΡΙΖΑ ας αναλάβουν τις ευθύνες τους.
