Του Δημήτρη Καμπουράκη
Αν κάτσω να πιω κρασί με τον Άδωνι ή τον Βορίδη, πιθανότατα θα διαφωνήσουμε σε ορισμένα φιλοσοφικά ή ιδεολογικά θέματα με τα οποία θα καταπιαστούμε. Είναι λογικό. Εγώ είμαι ένας κεντρώος και αυτοί είναι ακραιφνείς δεξιοί. Αλλά δεν πρόκειται να πιαστούμε στα χέρια, διότι ούτε να φυλακιστούν δημοσιογράφοι θα μου πουν, ούτε να κλείσουν εφημερίδες, ούτε να πνίγουμε τους μετανάστες που προσεγγίζουν τις παραλίες μας.
Αυτά όμως που δεν λένε, ο Σύριζα τους τα βάζει με το ζόρι στο στόμα. Διασταλτικά και τραβώντας απ' τα μαλλιά τα επιχειρήματα τους είτε για το μεταναστευτικό, είτε για ζητήματα δημόσιας τάξης όπως τα Εξάρχεια. Και δεν πρόκειται για προσωπική βεντέτα του Σύριζα με τους δυο υπουργούς, πρόκειται για καθαρά πολιτική στόχευση. Το 'χα γράψει και πριν τις εκλογές, πως αν η ΝΔ δεν είχε έναν Άδωνι κι έναν Βορίδη, ο Σύριζα θα τους είχε εφεύρει για λογαριασμό του και θα τους είχε καρφώσει με το ζόρι μέσα στην ηγετική της ομάδα.
Ο Τσίπρας έχει απεγνωσμένη ανάγκη από μια ακροδεξιά κυβέρνηση της ΝΔ. Μόνο τότε θα δημιουργήσει κενό χώρο στο κέντρο, τον οποίον θα καταλάβει αυτός για να ξαναγίνει πλειοψηφικό ρεύμα. Τον Κυριάκο δεν μπορεί να τον πει ακροδεξιό., δεν θα τον πιστέψει κανείς. Υποχρεωτικά λοιπόν κατασκευάζει έναν άλλον μύθο. Τον αιχμάλωτο των ακροδεξιών Κυριάκο. Τον πρωθυπουργό δηλαδή, που του 'χουν κάνει προνουτσιαμέντο οι ακραίοι του κόμματος του και του υπαγορεύουν την δική τους πολιτική.
Αφού λοιπόν ο Σύριζα έχει ανάγκη απ' αυτόν τον ζωτικό μύθο, ακόμα κι αν αύριο ο Κυριάκος διαγράψει τα δυο στελέχη του, θα βάλουν στο στόχαστρο κάποια άλλα και θα τα αναγορεύσουν σε ακροδεξιούς υποβολείς του πρωθυπουργού. Κοντολογίς δεν υπάρχει σωτηρία γι αυτούς τους δυο. Η αδήριτη ανάγκη του Σύριζα για ακροδεξιά ΝΔ, θα εφευρίσκει διαρκώς όχι μόνο φασίστες εντός του κυβερνητικού στρατοπέδου, αλλά φασίστες που υπερκαλύπτουν τον πρωθυπουργό και επιβάλλον την άποψη τους σ' αυτόν.
Η στρατηγική αυτή βέβαια δεν του βγήκε του Αλέξη προεκλογικά. Με την μεθόδευση του Μακεδονικού προσπάθησε να κόψει στα δυο την ΝΔ και να κατασκευάσει μια ενιαία μεγάλη ακροδεξιά που θα αφαιρούσε από τον Κυριάκο την δυνατότητα να κυβερνήσει. Δεν τα κατάφερε, άρα θα 'πρεπε να εγκαταλείψει αυτό το στρατήγημα ως αναποτελεσματικό και ατελέσφορο. Όμως ελλείψει άλλης στρατηγικής, το συνεχίζει κανονικά και μετεκλογικά. Κάθε στέλεχος του Σύριζα που παίρνει δημοσίως τον λόγο, με τον Άδωνι και τον Βορίδη θα ξεκινήσει την κουβέντα του. Τα μισά πρωτοσέλιδα της Αυγής σ' αυτό αναφέρονται. Τα non papers της Κουμουνδούρου, εκεί επικεντρώνονται.
Προσωπική μου γνώμη είναι ότι η στρατηγική αυτή θα πάει κατά διαόλου, διότι θα συγκρούεται πάντα με την πραγματικότητα. Τα επόμενα τριάμισι χρόνια ο Κυριάκος θα κριθεί στο αν είναι ικανός ή ανίκανος, αλλά το ότι δεν είναι ακροδεξιός έχει κριθεί τελεσίδικα στην συνείδηση των ψηφοφόρων και αυτό δεν πρόκειται ν' αλλάξει. Αν μη τι άλλο, είναι αστείο να κατηγορείται για Ορμπανισμό ο αρχηγός που κατήγγειλε τον Όρμπαν στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, ζητώντας την έξωση του απ' αυτό. Κάποιοι βέβαια θα πουν ότι ο Άδωνις (όχι τόσο ο Βορίδης) υπερεκτίθεται στα μέσα και μιλά πολύ για όλα τα ζητήματα, γεγονός που μπορεί να δημιουργήσει παρεξηγήσεις για το ποιος δίνει την γραμμή. Αυτό είναι ένα υπαρκτό ζήτημα, όσο και αν ο Γεωργιάδης δημοσίως πάντα ομιλεί μέσα στην πρωθυπουργική γραμμή. Οι συγχύσεις της εικόνας όμως παραμονεύουν…
