Δεν θέλω να είμαι μάντης κακών, αλλά έχω την αμυδρή εντύπωση ότι ξαναθυμόμαστε τάχιστα τον παλιό καλό εαυτό μας. Βλέπω τα σημάδια παντού γύρω μου. Από τα μπλόκα των αγροτών, μέχρι τις λαϊκές αγορές. Και από τις ανακοινώσεις των κομμάτων μέχρι τις καθιζήσεις στον Νέο Βουτζά. Παντού το κράτος χρωστάει, χρωστάει, χρωστάει. Και όσα κι αν δίνει, τελικά είναι λίγα, ψίχουλα, ένα τίποτα. Αυτό καταλάβαμε από τη χρεωκοπία αγαπητοί μου; Αν ναι, μπράβο μας.
Θα ξαναβγούμε το λοιπόν στους δρόμους, απαιτώντας «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά»; Θα αρπάζουμε πάλι τα τηλεοπτικά μικρόφωνα και θα ουρλιάζουμε που είναι το κράτος»; Θα μοιράζονται 50 δις μέσα σε πανδημία και μόλις βγαίνουμε απ’ αυτήν θα ζητάμε τόσα κι άλλα τόσα; Θα βγαίνουν οι εκπρόσωποι της αντιπολίτευσης στα πρωινάδικα και θα κραδαίνουν τα παλιά λεφτόδεντρα, σαν να μην πέρασε μια μέρα από το Καστελόριζο;
Θα μου πείτε, μετά τη δεκάχρονη οικονομική κρίση και τη δίχρονη πανδημία, δεν ήταν λογικό να ξαναγυρίσει και ο συνδικαλισμός και οι κινητοποιήσεις; Συμφωνώ, πλην ελπίσαμε ότι θα επιστρέψουν λίγο πιο σοφοί απ’ ότι ήταν πριν, λίγο πιο συνειδητοποιημένοι για τα όρια των διεκδικήσεων και των αγώνων. Λίγο πιο σύγχρονοι βρε αδερφέ, όχι ως φωτοτυπία της δεκαετίας του ’80, διότι πλέον το ’80 απέχει από την εποχή μας μισό αιώνα.
Από παντού ακούω αιτήματα. Όλοι τα απαιτούν όλα. Όπου έδωσε ήδη το κράτος ήταν σαν να κορόιδευε, όπου δεν έδωσε ακόμα πρέπει να το κάνει τώρα, όχι αύριο. Η άποψη ότι το κράτος δεν είναι το μυθικό κέρας της Αμάλθειας απ’ το οποίο αναβλύζει διαρκώς χρυσάφι, αντιμετωπίζεται με πετροβολητό. Ήρθε πάλι η ώρα των «λαϊκών» παιδιών που από τον στίβο της πολιτικής, της δημοσιογραφίας ή των social media απαιτούν «χρήμα για τον λαό». Πούθε το χρήμα; Δεν τους ενδιαφέρει, όπως δεν ενδιέφερε κανέναν το 1990, το 2000 ή το 2005. Μέχρι που φθάσαμε στο 2010.
Όλοι και όλα γύρω μας εξωθούν σε νέο δανεισμό χωρίς όρια. Κι επειδή αυτό δεν μπορεί να γίνει, κατευθύνουν την κοινή γνώμη σε συμπεριφορές οργής. Κανένα μάθημα από τη χρεωκοπία; Καμιά ενσυναίσθηση μετά το κάζο μιας φρικαλέας δεκαετίας; Και όμως, αγαπητοί μου, καμία. Εδώ θα είμαστε και θα το δείτε. Και μια υπόμνηση. Στις κοινωνίες που επικρατούν αυτές οι λογικές, οι μεταρρυθμιστικές ατζέντες υποχωρούν ραγδαία. Παρά την καλή διάθεση ορισμένων. Κι αυτό θα το δείτε...
