Είναι συνειδητή η επιλογή της παρούσας κυβέρνησης να «αδειάσει» το ταμείο προκειμένου να «δέσει τα χέρια» της επόμενης κυβέρνησης που θα κληθεί να πληρώσει τα σπασμένα, έχοντας μικρά περιθώρια ελιγμών να ασκήσει πολιτική, δηλώνει στο liberal.gr ο Πάνος Τσακλόγλου.
Σχολιάζοντας την αναφορά Ρέγκλινγκ ότι θα περιμένει τους επόμενους για να συζητήσει τις παροχές που γαλαντόμα έκανε ο κ. Τσίπρας, ο καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών εξηγεί ότι αποτελεί συνειδητή επιλογή για τον ΣΥΡΙΖΑ η ναρκοθέτηση της επόμενης ημέρας, αφού «όσο μικρότερος ο διαθέσιμος δημοσιονομικός χώρος, τόσο πιο δύσκολη η τόσο αναγκαία για την ανάπτυξη, περικοπή φόρων την οποία έχει εξαγγείλει ο κύριος Μητσοτάκης».
Στέκεται στην επισήμανση του ESM για τις δημοσιονομικές επιπτώσεις από τυχόν δικαστικές αποφάσεις για τα αναδρομικά, εξηγώντας ότι το μήνυμα είναι πως σε μια τέτοια περίπτωση, η Ελλάδα θα πρέπει να αντιμετωπίσει το θέμα με… ανακατανομή του συνόλου της συνταξιοδοτικής δαπάνης, και όχι με αύξηση των δαπανών, με ότι αυτό συνεπάγεται σε οικονομικό και πολιτικό κόστος.
Τέλος εκφράζει τον φόβο ότι η μη επίτευξη του φετινού στόχου για το πρωτογενές πλεόνασμα, μπορεί να οδηγήσει σε τριβές με τους εταίρους μας και λιγότερο ευνοϊκές συνθήκες εξόδου της χώρας στις διεθνείς αγορές κεφαλαίου.
Συνέντευξη στον Γιώργο Φιντικάκη
- Κάντε μας ένα πρώτο σχόλιο για τις ανησυχίες που εξέφρασε ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας Κλάους Ρέγκλινγκ ως προς τον μεγάλο κίνδυνο η Ελλάδα να μην πιάσει φέτος τους στόχους στο πλεόνασμα, και οι οποίες έρχονται στον απόηχο της έκθεσης της Κομισιόν, και των προειδοποιήσεων Στουρνάρα.
Αντίθετα με τις προηγούμενες χρονιές όπου η κυβέρνηση – είτε μέσω υψηλής φορολογίας είτε μέσω υποεκτέλεσης του Προϋπολογισμού Δημοσίων Επενδύσεων – πρώτα πετύχαινε υψηλά υπερπλεονάσματα και κατόπιν διέθετε μέρος αυτών σε επιδόματα και άλλες κοινωνικές παροχές, φέτος προεξόφλησε το ότι θα πετύχει πρωτογενή πλεονάσματα πάνω από το συμφωνημένο στόχο του 3.5% του ΑΕΠ και ήδη διένειμε το κατ' αυτήν προσδοκώμενο υπερπλεόνασμα. Με άμεσο ή έμμεσο τρόπο τόσο η Επιτροπή όσο και ο ESM κάνουν δύο επισημάνσεις. Πρώτον, ότι το κόστος των μέτρων είναι πιθανότατα υψηλότερο από αυτό που ισχυρίζεται η κυβέρνηση. Η διαφορά προέρχεται κυρίως από τις επιπτώσεις των 120 δόσεων.
Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι θα αυξήσουν τα δημόσια έσοδα ενώ οι Ευρωπαίοι επισημαίνουν ότι όποτε εξαγγέλθηκε αύξηση του αριθμού των δόσεων, τα φορολογικά έσοδα μειώθηκαν. Η εξέλιξη των εισφορών κοινωνικής ασφάλισης του πρώτου τριμήνου φαίνεται να δικαιώνει τους Ευρωπαίους. Δεύτερον, η πορεία της οικονομίας το πρώτο τρίμηνο είναι πολύ χαμηλότερη των προσδοκιών, κάτι που συνεπάγεται χαμηλότερα φορολογικά έσοδα σε σχέση με τα προβλεπόμενα, ενώ και η φετινή τουριστική περίοδος δεν δείχνει να έχει το δυναμισμό των προηγουμένων ετών.
Επομένως, δύσκολα θα επιτευχθεί ο ετήσιος στόχος οικονομικής μεγέθυνσης και τα συνολικά δημόσια έσοδα είναι πολύ πιθανό ότι θα είναι χαμηλότερα από τις προβλέψεις του προϋπολογισμού. Επιπρόσθετα, να μην ξεχνάμε ότι παραδοσιακά οι προεκλογικές περίοδοι στη χώρα μας συνοδεύονται από χαλάρωση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού. Συνδυάζοντας τα παραπάνω, ο στόχος του 3.5% του ΑΕΠ δύσκολα θα επιτευχθεί, κάτι που ενδέχεται να συνεπάγεται τριβές με τους εταίρους μας και λιγότερο ευνοϊκές συνθήκες εξόδου της χώρας στις διεθνείς αγορές κεφαλαίου.
- Βλέπετε ότι η παρούσα κυβέρνηση με τις ενέργειες ναρκοθετεί συστηματικά την πορεία της επόμενης; Εκτιμάτε ότι με τις ενέργειές της περιορίζει όσο μπορεί τους βαθμούς ελευθερίας της επόμενης; Το ρωτώ με δεδομένη και την αναφορά Ρέγκλινγκ ότι «θα συζητήσουμε με την επόμενη κυβέρνηση, όποια και να είναι αυτή, για τα θέματα που αφορούν την Ελλάδα».
Νομίζω ότι «θέσατε τον δάκτυλον επί των τύπων των ήλων». Αυτή είναι η καρδιά του προβλήματος. Ο κύριος στόχος των κυβερνητικών πολιτικών των τελευταίων μηνών, εκτός της εξαγοράς ψήφων, είναι να περιορίσει όσο το δυνατόν περισσότερο τα περιθώρια ελιγμών της επόμενης κυβέρνησης. Όσο μικρότερος ο διαθέσιμος δημοσιονομικός χώρος, τόσο πιο δύσκολη η, τόσο αναγκαία για την ανάπτυξη, περικοπή φόρων την οποία έχει εξαγγείλει ο κύριος Μητσοτάκης.
Το ότι δεν έχει νόημα η συζήτηση των εταίρων μας με την παρούσα κυβέρνηση εφόσον οι εκλογές είναι προ των πυλών και όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν αλλαγή της κυβερνητικής πλειοψηφίας δεν μου φαίνεται παράλογο. Το ότι άλλοι θα κληθούν να πληρώσουν τα σπασμένα της παρούσας κυβέρνησης μπορεί να μην είναι ηθικό, αλλά δυστυχώς δεν είναι και πρωτόγνωρο στην ιστορία της χώρας μας.
- Τι δείχνει η αναφορά του ESΜ ότι εφόσον δικαστικές αποφάσεις ανατρέπουν βασικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, εννοώντας τα συνταξιοδοτικά, οι όποιες επιπτώσεις θα πρέπει να αντιμετωπιστούν σε μεγάλο βαθμό από μεταρρυθμίσεις εντός του ίδιου τομέα πολιτικής;
Ουσιαστικά, ότι αν τυχόν υπάρξουν δικαστικές αποφάσεις που αυξάνουν συγκεκριμένους τομείς συνταξιοδοτικής δαπάνης, θα πρέπει να αντιμετωπισθούν με ανακατανομή του συνόλου της συνταξιοδοτικής δαπάνης και όχι αύξηση των δαπανών για συντάξεις. Ας μην ξεχνάμε ότι παρ' όλες τις περικοπές συντάξεων στα χρόνια των Μνημονίων, η συνταξιοδοτική δαπάνη ως ποσοστό του ΑΕΠ στη χώρα μας παραμένει η υψηλότερη στην ΕΕ.
- Πως εκλάβατε τις αναφορές Ρέγκλινγκ ότι οι ελληνικές αρχές κινήθηκαν μονομερώς χωρίς να συμβουλευτούν τους θεσμούς, στο ζήτημα της 13ης σύνταξης, της μείωσης του ΦΠΑ, και του αφορολόγητου, όπως και στο θέμα του Υπερταμείου;
Προφανώς, παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις της, είναι πάρα πολύ πιθανό ότι η Ελληνική κυβέρνηση είχε διαβεβαιώσει τους Ευρωπαίους εταίρους μας ότι μετά τη λήξη του Τρίτου Μνημονίου δεν θα προέβαινε σε ενέργειες χωρίς τη συμφωνία τους ή, τουλάχιστον χωρίς πρώτα να διαβουλευτεί μαζί τους.
Εν όψει εκλογών και με δεδομένη τη σημαντική δημοσκοπική υστέρησή της, η κυβέρνηση υιοθέτησε, πιθανότατα χωρίς προηγούμενη συνεννόηση με τους εταίρους μας, μέτρα τα οποία εκμηδενίζουν τον όποιο διαθέσιμο δημοσιονομικό χώρο, προάγουν την κατανάλωση αντί των επενδύσεων και, όπως ανέφερα προηγουμένως, επιχειρούν να «δέσουν τα χέρια» της επόμενης κυβέρνησης.
- Σχολιάστε μας τα καμπανάκια της έκθεσης του ESM ότι τα δημόσια οικονομικά πρέπει να παραμείνουν σε βιώσιμη πορεία, να μην ανατραπούν οι υφιστάμενες μεταρρυθμίσεις, όπως στην εργασία, ότι απαιτούνται περαιτέρω διαρθρωτικές αλλαγές, ότι χρειάζεται να τρέξουν οι ιδιωτικοποιήσεις.
Στα χρόνια των Μνημονίων η Ελλάδα υλοποίησε ένα μεγάλο αριθμό διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Όμως, ακόμα και με αυτές τις μεταρρυθμίσεις, η χώρα μας απλώς έφτασε τους τελευταίους των Ευρωπαίων εταίρων μας στις διάφορες λίστες ανταγωνιστικότητας που καταρτίζουν διεθνείς οργανισμοί. Μάλιστα, μετά τη μεγάλη πρόοδο που είχε καταγραφεί στις σχετικές κατατάξεις ως το 2014, τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα χάνει έδαφος και υποχωρεί ελαφρά.
Ειδικά για μία χώρα με μεγάλο δημογραφικό πρόβλημα, όπως η Ελλάδα, το να μείνει αταλάντευτα στο δρόμο των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ συνθήκη για να επιστρέψει σε σχετικά υψηλούς και διατηρήσιμους ρυθμούς οικονομικής μεγέθυνσης. Δυστυχώς, αυτό του παρατηρούμε το τελευταίο διάστημα είναι ότι η κυβέρνηση όχι μόνο δεν υλοποιεί μεταρρυθμίσεις για τις οποίες έχει επανειλημμένως δεσμευτεί, αλλά σταδιακά επιχειρεί να «ξηλώσει» μεταρρυθμίσεις που υλοποιήθηκαν με μεγάλο πολιτικό κόστος και είχαν ήδη αρχίσει να αποδίδουν καρπούς.
