Του Θανάση Χειμωνά
Τέτοιες μέρες ήταν πριν από περίπου έναν χρόνο όταν ο παιδικός μου φίλος, Στάθης, μου έστειλε μήνυμα στο Facebook. Μου έλεγε πως δεν άντεχε άλλο με αυτή την κυβέρνηση. Πως δεν άντεχε να βλέπει τον κόσμο να μην αντιδρά, να μη βγαίνει στον δρόμο. Μου έλεγε πως είχε ξεκινήσει ένα event στο Facebook. Μια συγκέντρωση εναντίον της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην Πλατεία Συντάγματος. Του είχα πει κατά λέξη: «Ξέχασέ το. Κανείς δεν θα έρθει. Είναι αδύνατον να κινητοποιήσεις τον κόσμο αν δεν έχεις κάποιο κόμμα πίσω σου». Ο Στάθης (γνωστός στα σόσιαλ μίντια ως Iskar Azif) επέμεινε. Τελικά με «έψησε».
Κάπως έτσι μπήκα στην περιπέτεια των «Παραιτηθείτε». Ένα όνομα που σκαρώσαμε εκείνη τη στιγμή σε εκείνη την συνομιλία.
Ήμασταν μια παρέα. Ετερόκλητη. Ανάμεσά της τρία μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ. Εγώ, ο Παναγιώτης Κωστούλας και ο Μάνος Επιτροπάκης. Ήταν το μόνο κόμμα που είχε θεσμικούς εκπροσώπους στο «Παραιτηθείτε». Ασχέτως αν τελικά δεν στήριξε καθόλου.
Η οργισμένη αντίδραση του Νίκου Φίλη μας χάρισε δημοσιότητα από το πουθενά. Το event εκτοξεύτηκε, τα ΜΜΕ άρχισαν να ασχολούνται συστηματικά μαζί μας. Ακούσαμε πως πίσω από εμάς κρυβόταν η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ. Πως μας είχε βάλει ο Ραχόι σε συνεργασία με την βενεζουελάνικη αντιπολίτευση. Φυσικά, δεχτήκαμε επιθέσεις και σε προσωπικό επίπεδο. Εντάξει, δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε αυτό.
Τα Μέσα Μαζικής Μεταφορά κήρυξαν στάση εργασίας τη μέρα και την ώρα της συγκέντρωσης- γεγονός πρωτοφανές στα παγκόσμια χρονικά. Κάποιοι δημοσίευσαν στο Indymedia «κάλεσμα» για αντισυγκέντρωση αντιεξουσιαστών. Όπως ανακοίνωσε το ίδιο το site η «αντιεξουσιαστική» ομάδα από την οποία προήλθε το δημοσίευμα δεν υπήρξε ποτέ.
Ακόμα κι έτσι όμως, ντάλα μεσημέρι (η ώρα είχε αλλάξει λόγω της απεργίας) και υπό την σκιά των απειλών μούφα αντιεξουσιαστών , καταφέραμε να μαζέψουμε κόσμο στο Σύνταγμα. Τρεις, επτά, δέκα, δεκαπέντε χιλιάδες; Οι εικόνες υπάρχουν στο διαδίκτυο, ο καθένας μπορεί να κρίνει. Χωρίς κομματικές «πλάτες». Μόνο μια ομάδα ανθρώπων που είδε την χώρα να διαλύεται από μια αδίστακτη συμμορία. Ίσως η πρώτη ουσιαστική αντίδραση του ελληνικού λαού στα όργια των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ίσως η μοναδική ως τώρα.
Σήμερα, έναν χρόνο μετά, ελάχιστα έχουν αλλάξει. Η χώρα μόλις φορτώθηκε ένα τέταρτο μνημόνιο, το οποίοι οι 153 βουλευτές της κυβέρνησης -μπετόν αρμέ αληθινό- ψήφισαν αδιαμαρτύρητα. Η αντιπολίτευση δεν αντιδρά. Και ο μέσος Έλληνας όμως κάπου έχει συμβιβαστεί με την ιδέα πως αυτή η ανεκδιήγητη κυβέρνηση θα εξαντλήσει την τετραετία. Και μετά βλέπουμε…. Εμείς όμως, σχεδόν η ίδια παρέα του περσινού Παραιτηθείτε, αποφασίσαμε πως δεν πάει άλλο. Δεν αντέχουμε βρε αδερφέ! Και ξανακαλούμε τον κόσμο- ακριβώς έναν χρόνο μετά- την Πέμπτη 15 Ιουνίου στο Σύνταγμα, στις οκτώ το απόγευμα. Για μια επανάληψη της περσινής διαδήλωσης. Για μια νέα κραυγή διαμαρτυρίας. Ίσως και κραυγή αγωνίας. Μια προσπάθεια να δείξουμε πως είμαστε πολλοί. Κάτι που γίνεται εύκολα κατανοητό στην κοινωνία αλλά δεν μεταφράζεται –δυστυχώς- σε έμπρακτη αντίδραση.
Αυταπάτες δεν έχουμε. Το πιο πιθανό είναι να μην μπορέσουμε καν να τους κλονίσουμε. Έχουμε όμως ακόμα το δικαίωμα να ονειρευόμαστε. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναρριχήθηκε στην εξουσία σε μεγάλο βαθμό χάρη σε μια σειρά από κατευθυνόμενες διαδηλώσεις. Δεν θα ήταν πολύ όμορφο να αναγκαστεί να την εγκαταλείψει λόγω μιας μαζικής ακηδεμόνευτης λαϊκής κινητοποίησης;
