Του Παναγιώτη Βλάχου *
Υπάρχουν δύο σύμπαντα στην ελληνική πολιτική. Στο ένα συνυπάρχει η μικροπολιτική με τα σενάρια, τις ατάκες, τις προσωπικές επιθέσεις, τον παροξυσμό και τον οπαδικό λόγο. Το σύμπαν αυτό καλύπτει μια ευρεία θεματολογία, από τα μέτρια αγγλικά του πρωθυπουργού και τη μιντιακή παρέλαση της Μεγαλοοικονόμου, μέχρι την «είδηση» για την κατοικία του Μοράλες και τις τακτικές απειλές του μαινόμενου Πολάκη.
Τα πράγματα είναι απλά, γιατί σε αυτό κατοικούν «καλοί» και «κακοί», «πατριώτες» και «προδότες», «μνημονιακοί» και «αντιμνημονιακοί», «κλέφτες» και «καθαροί», ενώ όλα είναι ασπρόμαυρα. Το σύμπαν αυτό είναι το κυρίαρχο και δημοφιλές. Μας θυμίζει επίσης ότι όλοι όσοι όφειλαν να αντιμετωπίσουν και να ενημερώσουν τους πολίτες για την κρίση, δεν έμαθαν σχεδόν τίποτα από αυτήν.
Αν και προσπαθεί να κονιορτοποιήσει κάθε εγκεφαλικό κύτταρο της πλειοψηφίας, μάλλον ενισχύει την άποψη των πολιτών ότι το πολιτικό σύστημα και τα ΜΜΕ ζουν στον κόσμο τους, όπου αναπαράγονται μεταξύ τους με «τροπολογίες Κουντουρά», αδιαφορώντας για τα ουσιαστικά προβλήματα, τα οποία έχουν αφήσει για το άλλο σύμπαν, το παράλληλο.
Στο άλλο παράλληλο σύμπαν έλαχε να συγκεντρώνονται όλα όσα γέννησε ή μεγέθυνε η κρίση και αυτοί που προσπαθούν να πουν ή να κάνουν κάτι γι' αυτά: τη δημογραφική κρίση, την ανεργία, τη φτώχεια, την κλιματική αλλαγή, τις ανισότητες, τη βία, τον ρατσισμό, τη μειωμένη συμμετοχή στις εκλογές, την υποβάθμιση της δημόσιας υγείας και εκπαίδευσης.
Όλα όσα δηλαδή θα έπρεπε να είναι στην πρώτη γραμμή της πολιτικής αντιπαράθεσης και της δημόσιας συζήτησης μιας χώρας που κατάφερε, με την αποτυχημένη συνδρομή των εταίρων μας, να βρίσκεται για μια δεκαετία σε αυξημένη επιτήρηση. Όλα αυτά εν τέλει, που συζητούνται στις αμέτρητες εκδηλώσεις, fora και συνέδρια, αλλά αποτυγχάνουν να διεισδύσουν στα τηλεοπτικά πάνελ ή τη νομοθεσία του κράτους.
Στο παράλληλο αυτό σύμπαν, λοιπόν, προστέθηκαν αυτές τις ημέρες μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία, που συνδέονται μεταξύ τους με έναν σατανικό τρόπο. Πρώτον, μάθαμε ότι τα δηλωμένα εισοδήματα για το 2018 μειώθηκαν κατά 1 δισ. σε σχέση με το 2017, γεγονός που σημαίνει ότι φτώχεια και φοροδιαφυγή μάλλον πάνε χέρι χέρι. Από όσους πληρώνουν φόρους, μισθωτοί και συνταξιούχοι σηκώνουν σχεδόν τα 2/3 των συνολικών βαρών.
Εκεί έρχεται η Eurostat για να μας πει ότι ο κύριος όγκος των φόρων μας πάει σε συντάξεις και τα λιγότερα σε εκπαίδευση, ασφάλεια, ανεργία και δημόσια υγεία, όπου είμαστε ουραγοί και σε ποιότητα. Για τις οικογένειες που έχουν παιδιά μαθητές, το ΙΟΒΕ μας λέει ότι το 87% του οικογενειακού προϋπολογισμού πηγαίνει στα φροντιστήρια, ως θυσία στη δημόσια δωρεάν παιδεία (στα χαρτιά).
Φυσικά, 8 στους 10 Έλληνες είναι δυσαρεστημένοι, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, για τις υπηρεσίες που λαμβάνουν από το κράτος σε σχέση με τους φόρους που πληρώνουν. Υπηρεσίες χωρίς αξιολόγηση, διαφάνεια, οργάνωση, που ύστερα από 10 χρόνια μεταρρυθμίσεων ουδείς γνωρίζει πού πατούν και πού πηγαίνουν.
Αν το πρώτο σύμπαν συνεχίσει να διογκώνεται εις βάρος του δεύτερου, είναι σχεδόν βέβαιο ότι αυτά που σήμερα διαβάζουμε ως «μεμονωμένα» περιστατικά (βίας, ρατσισμού, εξαθλίωσης, εγκληματικότητας) θα πληθύνουν. Θα έχει χαθεί άλλη μια μεγάλη ευκαιρία να διαβάσουμε τις πραγματικές διαστάσεις των προβλημάτων και να οργανώσουμε εν όψει των εκλογών μια πολιτική αντιπαράθεση που θα φέρει πιο κοντά την κοινωνία με την πολιτική και τα μέσα ενημέρωσης.
* Ο Παναγιώτης Βλάχος είναι μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του Κινήματος Αλλαγής, υποψήφιος βουλευτής Βόρειου Τομέα Αθηνών
