Έχω γράψει άπειρες φορές πως εδώ και περίπου έναν χρόνο το απόλυτο «Ευαγγέλιο» του ΠΑΣΟΚ είναι το εξής: Εμπρός να φέρουμε πίσω όσους ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί εντάσσονται άλλωστε και οι πρόσφατες δηλώσεις της Φώφης Γεννηματά οι οποίοι χαρακτήρισε υποτακτικούς του Σόιμπλε και της Μέρκελ τόσο τον Αλέξη Τσίπρα όσο και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Εκεί εντάσσεται ή επιδεικτικά ξύλινη γλώσσα που χρησιμοποιούν σχεδόν όλα τα στελέχη του κόμματος που βγαίνουν στα κανάλια.
Εκεί εντάσσεται η πλειοψηφία των επίσημων ανακοινώσεων του κόμματος (εγώ έχω την τύχη να τις διαβάζω στο mail μου στην αρχική τους μορφή, πριν παρέμβει κάποιος νουνεχής «σύντροφος» και πει: «Ρε παιδιά, το παρακάνουμε…») οι οποίες συχνά θυμίζουν Δελτία Τύπου της Ζωής Κωνσταντοπούλου με ατάκες του στυλ: «Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές της Ε.Ε.» και δε συμμαζεύεται. Εκεί εντάσσεται και η εμφάνιση πασοκοτρόλ στα σόσιαλ μίντια (Τι ζούμε Θε μου…) τα οποία –συχνά ανορθόγραφα και με κεφαλαία γράμματα ή greeklish- μιλάνε συνεχώς για τον «Κούλη» και την «Επάρατο ΔεξΧια» σε σημείο που να δυσκολεύεσαι να τα ξεχωρίσεις από τους veritable συριζαίους- όπως ακριβώς συμβαίνει με τους Διάσημους και τους μη διάσημους στο Survivor.
Το κακό όμως δεν είναι αυτό. Το πρόβλημα είναι το πώς αντιλαμβάνεται το ΠΑΣΟΚ την έννοια «Αυτοί που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ». Γιατί στόχος της Χαριλάου Τρικούπη δεν είναι ο περιστασιακός ψηφοφόρος του Τσίπρα τον Ιανουάριο του 2015. Κάποιος δηλαδή που επέλεξε ΣΥΡΙΖΑ από απελπισία, οργή, περιέργεια ή αδιαφορία και μετά μούντζωνε τον εαυτό του στον καθρέφτη. Άλλωστε, άτομα αυτού του στυλ εύκολα θα ξαναψήφιζαν ΠΑΣΟΚ αν έβλεπαν πως το πρώην κόμμα τους ξαναγίνεται ελκυστικό. Το Κίνημα όμως δεν θέλει εποχιακούς ψηφοφόρους. Το ΠΑΣΟΚ θέλει οπαδούς. Γι αυτό, έχει βάλει στο μάτι τον σκληρό πυρήνα τον συριζαίων. Τον συριζαίικο όχλο. Τους τυπάδες που έριχναν τα φάσκελα στη Βουλή του 2011, που έβριζαν και γιαούρτωναν τους «προδότες» πολιτικούς που είχαν ψηφίσει το «αντεθνικό μνημόνιο». Τέτοιους γουστάρει. Για να αναγεννηθεί από τις στάχτες της η Πασοκάρα των 80's. Ή πιο σωστά της ενδόξου περιόδου 1989-1992. Της εποχής των αυριανοτομπριστών, του Κ29, των ξεβρακωμάτων.
Της πιο σκοτεινής εποχής στην ιστορία του ΠΑΣΟΚ.
Θα ρωτήσεις, φίλε αναγνώστη: «Γιατί του '89 και όχι του '81;». Θα σου απαντήσω: «Εύκολο είναι;»
Βλέπετε, το 1981 το ΠΑΣΟΚ ήταν ένα φρέσκο κόμμα. Η πλειοψηφία των στελεχών του ήταν νέα άτομα- στην πλειοψηφία τους άγνωστα στον κόσμο. Όλοι άλλωστε θυμόμαστε την θρυλική ρήση του γίγαντα Κατσιφάρα: «Αν δεν υπήρχε ο Ανδρέας δεν θα μας αναγνώριζε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας μας». Το ΠΑΣΟΚ αυτή τη στιγμή δεν διαθέτει τέτοια νέα άτομα. Δηλαδή διαθέτει κάποια αλλά είναι λίγα και δεν σκοπεύει να σας βοηθήσει να τα μάθετε. Έχει ανάγκη λοιπόν από σκληρούς «γραμμιτζήδες». Από παπαγαλάκια που επαναλαμβάνουν το μάθημά τους χωρίς να αλλάξουν ούτε ένα κόμμα. Αυτή τη στιγμή το ΠΑΣΟΚ παίζει αυτό που λέμε στη χαρτοπαικτική διάλεκτο «καραμπίνα»: Κερδίζει δυο-τρία ευρώ και παίζει ψίχουλα για να μην τα χάσει. Ας μη ξεχνάμε άλλωστε πως η Prorata σε γκάλοπ με ερωτήσεις του τύπου: «Τι θα ψηφίζατε ενδεχομένως αν είχατε πιει δέκα σκοτς ον δι ροκς/ αν η ομάδα σας κατακτούσε το Europa League/ αν πιάνατε την φίλη σας στο κρεβάτι με τον Σπαλιάρα;» του δίνει μέχρι και διψήφιο ποσοστό. Εξάλλου, αυτό ακριβώς δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ; Μια ρέπλικα του ΠΑΣΟΚ του «βρώμικου '89» και του «Τσοβόλα δώστα όλα».
Φυσικά, η προσπάθεια θα αποτύχει παταγωδώς. Το ΠΑΣΟΚ του '89 από τον ΣΥΡΙΖΑ του 2010 απείχαν μια εικοσαετία. Η όλη φάση είχε ξεχαστεί για τα καλά και ο ΣΥΡΙΖΑ μπόρεσε να πλασάρει την πασοκική αυτή παρωδία ως κάτι καινούργιο. Αντίθετα ο νέος ΣΥΡΙΖΑ και το νεόγερο ΠΑΣΟΚ του 2017 συνυπάρχουν. Και ο κόσμος, όσο χαμηλού επιπέδου και αν είναι μερικές φορές όπως συμβαίνει με τους νυν ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, πάντα προτιμά το Real Thing. Και σε ό,τι αφορά τον λαϊκισμό, Real Thing παραμένει ο μάστορας του είδους, Αλέξης.
Τέλος, γεννάται και ένα άλλο ερώτημα: Κατά πόσο είναι ηθικό για το ΠΑΣΟΚ να προσπαθήσει να αυξήσει τα ποσοστά του με τέτοιο τρόπο; Αξίζει τον κόπο; Δημοσκοπική άνοδος να' ναι και ό,τι να' ναι; Γιατί, όπως έγραψα και παραπάνω, οι ψηφοφόροι που θέλει να επαναπατρίσει το ΠΑΣΟΚ είναι οι σημερινοί συριζαίοι. Και τι είναι οι σημερινοί συριζαίοι ψηφοφόροι; Στην πλειοψηφία τους τραμπούκοι και λαμόγια που ψήφισαν Τσίπρα για να τους διορίσει και τώρα που αυτό δεν έγινε ψάχνονται να πάνε αλλού.
Να το θέσω αλλιώς: Τα έχεις με μια κοπέλα (ή με έναν άνδρα, τοποθετήστε τα φύλα όπως θέλετε). Είσαι χρόνια μαζί της, της αγοράζεις ακριβά ρούχα, την ταξιδεύεις στα Παρίσια. Κάποια στιγμή, όταν αντιμετωπίζεις σοβαρά οικονομικά προβλήματα, η κοπέλα αυτή σε αφήνει για έναν νεόπλουτο και σε βρίζει δεξιά και αριστερά. Όταν ο νεόπλουτος αποδεικνύεται απατεώνας η πρώην σου μένει μόνη. Κι εσύ την παρακαλάς να επιστρέψει; Πόσο λούζερ πια…
Είναι θλιβερό. Και ανεξήγητο. Η πολιτική που επέλεξε το ΠΑΣΟΚ το 2010 και ακολούθησε με αδιανόητο πολιτικό κόστος στη συνέχεια έχει πλέον αποδειχτεί πως αποτελούσε μονόδρομο για την παραμονή της χώρας στο ευρώ. Και αντί το ΠΑΣΟΚ να ουρλιάξει για την ιστορική του δικαίωση μπαίνει στην ξεπερασμένη λογική των «υποτακτικών» και των «γερμανοτσολιάδων» για να «κλέψει» την ψήφο κάποιων σαλών υπερηλίκων.
Φοβάμαι πως, αν δεν αλλάξει κάτι ριζικά- που δεν το βλέπω, το ΠΑΣΟΚ έχει τελειώσει οριστικά. Ακόμα και αν αντέξει προσωρινά δημοσκοπικά δεν αφορά πλέον κανέναν. Πριν λίγες μέρες επισκέφτηκα την εξαιρετική έκθεση GR80's η οποία φιλοξενείται αυτό τον καιρό στην Τεχνόπολη. Εκεί πρότεινα στον εμπνευστή της, Παναγή Παναγιωτόπουλο, τη μόνιμη τέλεση των ΚΠΕ του ΠΑΣΟΚ στον χώρο της Έκθεσης. Δυστυχώς αυτό προκαλεί το σημερινό ΠΑΣΟΚ. Μια ενοχική νοσταλγία και μόνο.
