Του Θανάση Χειμωνά
Αγαπητοί αναγνώστες. Το παρακάτω άρθρο έχει μια ιδιαιτερότητα. Απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο σε πασόκους. Βέρους πασόκους ή άτομα που αυτοπροσδιορίζονται έτσι. Μιλάω φυσικά για νυν πασόκους, όχι για εκείνους που πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν δεν είσαστε πασόκος διαβάστε το με δική σας ευθύνη. Μπορεί να φρίξετε αλλά δείξτε κατανόηση. Ευχαριστώ!
Ναι, είμαι από αυτούς που πιστεύουν πως ο Κώστας Σημίτης ήταν ο καλύτερος πρωθυπουργός της χώρας μεταπολεμικά. Δεν θα αναλύσω το γιατί εδώ- δεν είναι αυτό το θέμα μου σήμερα. Ως εκ τούτου διάβασα με ενδιαφέρον τη συνέντευξη που έδωσε στον καλό φίλο Χρήστο Χωμενίδη. Ο τίτλος της συνέντευξης αυτής (σαφώς προβοκατόρικος) άναψε (ή μάλλον δυνάμωσε κι άλλο) τις φωτιές στο ΠΑΣΟΚ: «Το μνημόνιο δεν ήταν μονόδρομος».
Ο Σημίτης βέβαια δεν είπε ακριβώς αυτό αλλά η ζημιά είχε πια γίνει. Οι μάχες (στα σόσιαλ μίντια και όχι μόνο) ανάμεσα σε σημιτικοβενιζελικούς και γαπικούς υπήρξαν σκληρές και αιματηρές. Όλα αυτά μου δίνουν αφορμή να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα.
Το ΠΑΣΟΚ είναι «μνημονιακό» κόμμα. Μάλιστα ήταν το πρώτο μνημονιακό κόμμα στην Ελλάδα. Ήταν μνημονικό before it was cool. Ως μνημονιακό δεν εννοούμε πως ασπάστηκε ιδεολογικά τα μνημονιακά μέτρα. Απλώς θεώρησε πως δεν υπήρχε άλλος τρόπος για έξοδο από την κρίση. Πως η επιλογή ήταν: Μνημόνιο ή Δραχμή. Οι οπαδοί της δεύτερης λύσης έχουν την άποψή τους και είναι σεβαστή. Όσοι όμως από τους υπόλοιπους εξακολουθούν να πιστεύουν πως, μετά από δεκαετίες εγκλημάτων, η Ελλάδα θα μπορούσε να περάσει αναίμακτα την κρίση είναι τουλάχιστον αφελείς και άσχετοι.
Έκανε λάθη η κυβέρνηση ΓΑΠ (=η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ του 2009); Σαφώς. Πολλά. Αν τα είχε πράξει όλα τέλεια πιθανότατα δεν θα είχαμε φτάσει ως εδώ. Υπάρχουν όμως ελαφρυντικά. Καταρχήν, η, όποια, κακοδιαχείριση του Γιώργου αποτελεί απλώς το κερασάκι στην τούρτα σε σχέση με τα όργια που έγιναν από το 1974 έως το 2009. Όλες ανεξαιρέτως οι προηγούμενες κυβερνήσεις έκαναν τέρατα –άλλες λιγότερο, άλλες περισσότερο. Προσωπικά θεωρώ χειρότερη εκείνη του Κώστα Καραμανλή. Άλλοι θα κατηγορήσουν τον Ανδρέα και την δεκαετία του '80. Κάποιοι θα χώσουν στο Σημίτη. Άλλοι στον Μητσοτάκη, στον (κανονικό) Καραμανλή, στην ακυβερνησία της διετίας 1989-90. Αδιάφορο. Ο ΓΑΠ παρέλαβε ένα χάος. Έκανε κι αυτός την κακοδιαχείρισή του, ήταν όμως αργά. Επίσης, τα –όποια- σφάλματα της κυβέρνησης του 2009 διαπράχθηκαν ΠΡΙΝ την είσοδο στο μνημόνιο. Η είσοδος σε αυτό ήταν η μοναδική λύση και ορθώς έγινε. Εσύ φίλε αναγνώστη ίσως να διαφωνήσεις με αυτά που λέω. Κάποιος όμως που ισχυρίζεται πως «είναι ΠΑΣΟΚ» δεν είναι δυνατόν να διαφωνεί. Η λογική (την οποία επαναλαμβάνω δεν ασπάζεται ο Σημίτης στη διαβόητη συνέντευξη) ότι το 2010 υπήρχε άλλος δρόμος (Οι Ρώσοι; Οι Τράπεζα της Ανατολής; Οι Ελοχίμ;) σημαίνει πολύ απλά πως το ΠΑΣΟΚ διέλυσε την Ελλάδα. Άρα αν υποστηρίζεις ακόμα το συγκεκριμένο κόμμα σημαίνει αναγκαστικά πως υιοθετείς την στάση που τήρησε ο ΓΑΠ το 2010 με την οποία άλλωστε πορεύτηκε το ΠΑΣΟΚ και το '12 και το '15. Αλλιώς είσαι με τον Τσίπρα (μέχρι το 2015) και τον Σαμαρά (μέχρι το 2012).
Πάμε παρακάτω. Το 2012 διεξήχθησαν οι πρώτες μεταμνημονιακές εκλογές. Η Νέα Δημοκρατία επικράτησε με ισχνά ποσοστά ενώ το ΠΑΣΟΚ (σε σχέση με τα μέχρι τότε δεδομένα) καταποντίστηκε. Ως γνωστόν (και ελέω Φώτη Κουβέλη) κυβέρνηση δεν προέκυψε και συρθήκαμε (με τεράστιο οικονομικό κόστος) σε δεύτερες συνεχόμενες εκλογές. Η Ν.Δ. αύξησε τα ποσοστά της αλλά και πάλι δεν κατόρθωσε να φτάσει σε αυτοδυναμία. Με την χρεοκοπία μια ανάσα από τη χώρα η ΔΗΜΑΡ εδέησε επιτέλους να συμμετάσχει σε τρικομματική κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ και την Νέα Δημοκρατία. Μάλιστα, ο ίδιος ο Βαγγέλης Βενιζέλος είχε προτείνει και στον ΣΥΡΙΖΑ να συμπράξει, κάτι που ο Αλέξης Τσίπρας δεν δέχτηκε.
Ποια ήταν η άλλη επιλογή για το ΠΑΣΟΚ; Να αρνηθεί να συγκυβερνήσει επειδή τις εκλογές τις είχε κερδίσει η ΔεξΧιά; Και μετά; Να πηγαίνουμε συνεχώς σε εκλογές μέχρι να φτάσει ο Σαμαράς τους 151 βουλευτές; Η χώρα ήταν ήδη με το ενάμιση πόδι στον τάφο- δεν θα άντεχε. Άσε που σε κάθε εκλογική αναμέτρηση Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ θα εκτόξευαν την πόλωση «ροκανίζοντας» τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ. Φυσικά, υπήρχαν και εκείνοι οι αντιδεξΧιοί που μιλούσαν για «κυβέρνηση με προοδευτικό πρόσημο». Το «προοδευτικό πρόσημο» το είδαμε τρία χρόνια μετά στο πρόσωπο του Πάνου του Καμμένου και το Καστελόριζο. Άσε που δεν έβγαιναν και τα κουκιά. Εκτός αν σε αυτή την «κυβέρνηση με προοδευτικό πρόσημο» έμπαινε και η Χρυσή Αυγή. Και πάλι όμως…
Ανακεφαλαιώνουμε. Όποιος θεωρεί λάθος την είσοδο στο μνημόνιο ΔΕΝ είναι ΠΑΣΟΚ. Είναι ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑΕ, Πλεύση Ελευθερίας αλλά και καραμανλική Νέα Δημοκρατία. Όποιος διαφωνεί με την είσοδο του ΠΑΣΟΚ στην συγκυβέρνηση του 2012 ΔΕΝ είναι ΠΑΣΟΚ. Είναι ΣΥΡΙΖΑ. Φουλ. Άλλο αν για κάποιον λόγο δεν το παραδέχεται.
Το πρόβλημα λοιπόν του σημερινού ΠΑΣΟΚ (πείτε το και «Δημοκρατική Συμπαράταξη» αλλά αν εξαιρέσουμε μια ντουζίνα φίλους που ήρθαν από τη ΔΗΜΑΡ, ΠΑΣΟΚ είναι) έγκειται στο ότι ελάχιστοι πλέον πιστεύουν πραγματικά σε αυτό. Το πάλαι ποτέ κραταιό κόμμα αυτή τη στιγμή έχει χωριστεί σε φατρίες. Σε ομάδες οπαδών που υποστηρίζουν τον έναν ή τον άλλον πολιτικό.
Υπάρχουν φυσικά οι γαπικοί. Ένα ανομοιογενές σχήμα το οποίο αποτελείται τόσο από φαν του ίδιου του Γιώργου όσο και από νοσταλγούς του πατέρα του που ακολουθούν τον Γιώργο μόνο και μόνο επειδή είναι γιος του. Οι δεύτεροι είναι φυσικά πολύ πιο επιθετικοί.
Το αντίπαλον δέος είναι οι βενιζελικοί. Θαυμαστές του Βαγγέλη αλλά και του Σημίτη- το λεγόμενο «εκσυγχρονιστικό» μπλοκ το οποίο όμως σταδιακά φυλλορροεί προς άλλα κόμματα λόγω της επιστροφής στα 80's που παρατηρείται τον τελευταίο καιρό στο ΠΑΣΟΚ.
Κάπου στη μέση (αλλά σαφώς πιο κοντά στους γαπικούς) βρίσκονται οι υποστηριχτές της Φώφης στους οποίους έχουν προστεθεί και οι λεγόμενοι « προεδρικοί». Οι προεδρικοί (γνωστοί και ως Ο.Φ.Α.) είναι εκείνοι που είναι πάντα με τον (την) πρόεδρο. Έγλειφαν τον ΓΑΠ. Έφυγε ο ΓΑΠ, τον έβρισαν τον ΓΑΠ. Έγλειφαν τον Βενιζέλο, έφυγε ο Βενιζέλος, τώρα βρίζουν τον Βενιζέλο. Σήμερα είναι φουλ φωφικοί. Μέχρι να εμφανιστεί ο επόμενος.
Γράφω αυτές τις γραμμές και νιώθω σαν να έχω γυρίσει 15 χρόνια πίσω όταν ήμουν αθλητικός συντάκτης στα Νέα. Η κατάσταση κατά κάποιοι τρόπο θυμίζει το ποδοσφαιρικό status quo της Θεσσαλονίκης. ΠΑΟΚ-Άρης-Ηρακλής. Ένδοξο παρελθόν, μέτριο έως απογοητευτικό παρόν, πολύ ξύλο. Το χειρότερο όμως είναι πως όλοι αυτοί κονταροχτυπιούνται με όρους του προηγούμενου αιώνα. Όσο και αν οι πρωταγωνιστές αλλάζουν, ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με μια κόντρα Ανδρέα-Σημίτη. Και με μια προσωπολατρεία που παραπέμπει στις αρχές της δεκαετίας του '80.
Το έχω γράψει και άλλες φορές, θα το πω και τώρα νέτα-σκέτα: Αν δεν αλλάξει κάτι, το ΠΑΣΟΚ έχει ημερομηνία λήξης. Ένα κόμμα που αλληλοσπαράσσεται πάνω στις δάφνες τους παρελθόντος και εξακολουθεί να ποντάρει στην επιστροφή των παλιών ψηφοφόρων του από τον ΣΥΡΙΖΑ όπως η σαλεμένη γυναίκα που κάθεται μόνη της κάθε βράδυ φορώντας το νυφικό της στην ακτή περιμένοντας τον αγαπημένο της που πνίγηκε σε κάποιο ναυάγιο δεν έχει κανένα μέλλον. Και φοβάμαι πως έτσι θα πάει. Ήδη το αφήγημα «Τι θα πει νέοι; Κι ο Τσίπρας νέος ήταν» κερδίζει έδαφος ανάμεσα στα παραδοσιακά «πράσινα στελέχη» τα οποία μάλιστα τονίζουν την «ανάγκη πλαισίωσης των ψηφοδελτίων με καταξιωμένα πολιτικά πρόσωπα». Πιθανότατα στις επόμενες εκλογές το ιστορικό κόμμα θα εκπροσωπήσουν οι κ.κ. Επαμεινώνδας Βροντόσαυρος, Χάρης Διπλοδόκος, Στέλιος Τρικεράτωψ, Κική Τυρανοσαύρου-Ρεξ και δε συμμαζεύεται. Όπως τραγουδούσε και ο σύντροφος Νίκος Καρβέλας «Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει».
