Της Χαράς Κεφαλίδου*
Καθώς τελειώνουν σιγά - σιγά οι πανηγυρικές εκδηλώσεις για την εκλογή νέου αρχηγού στη Ν.Δ., έρχεται πλέον η ώρα για μια νηφάλια αποτίμηση του ίδιου του γεγονότος. Στη μακρά διαδικασία αυτής της εκλογής, τα ΜΜΕ, όπως αναμενόταν, δεν άφησαν ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία της «μεγάλης» είδησης. Για τους μισούς ο κ. Μητσοτάκης παρουσιάστηκε περίπου ως Μεσσίας, για τους άλλους μισούς ως προάγγελος ενός μικρού Αρμαγεδδώνα –και τα δύο αυτά μαζί, τρανταχτή απόδειξη της αγχώδους προσπάθειας να ποτιστεί ο Εθνικός Παιδισμός, μια παθολογική κατάσταση που αντιλαμβάνεται μόνο δίπολα: άσπρο - μαύρο, καλοί - κακοί, ανέφικτες προσδοκίες - αδικαιολόγητες φοβίες κοκ.
Στο πρόσωπο του νέου αρχηγού της Ν.Δ. κάποιοι θέλουν να βλέπουν Εκείνον που θα σώσει την καλή Ν.Δ. από τον κακό εαυτό της, θα ανακτήσει το χαμένο έδαφος, θα συντρίψει τον κακό ΣΥΡΙΖΑ. Στην αντίπερα όχθη, θέλουν να βλέπουν την αφύπνιση του δράκου της κακιάς Δεξιάς. Το φάντασμα της προαιώνιας διπολικής μας διαταραχής αποπειράται άλλη μια θεαματική επιστροφή, συνθλίβοντας τον ενδιάμεσο χώρο. Ένας νέος δικομματισμός, ακολουθώντας την πιο πεπατημένη οδό της πολιτικής μας ιστορίας, βρίσκεται στα σκαριά.
Τι άραγε εξυπηρετεί η αφύπνιση της πόλωσης, αν όχι τη διατήρηση των κεκτημένων συνηθειών των κομμάτων και των στρεβλώσεων της μεταπολίτευσης; Ποιος ωφελείται, αν όχι οι «παραδοσιακά επιμένοντες» ψαράδες των κομματικών δεξαμενών; Τι ορίζοντα μπορεί να έχει η τακτική αυτή στη βουλιαγμένη Ελλάδα του 2016, με σκασμένες και τις τελευταίες φούσκες των κενών υποσχέσεων;
Σε μια εποχή που απαιτείται να ανανεώσουμε την επαφή μας με την πραγματικότητα, να δούμε κατάματα τα λάθη δεκαετιών και να πάρουμε τη γενναία απόφαση να αλλάξουμε, πόσους άραγε μπορεί ακόμη να πείσει το φάντασμα του διπολισμού;
Οι πολίτες, ακόμα και οι πιο εύπιστοι, είναι πλέον υποψιασμένοι. Όταν ο μισός ενεργός πληθυσμός έχει χάσει τη δουλειά του, όταν μια πενιχρή σύνταξη συντηρεί δυο οικογένειες, όταν το 80% των νοικοκυριών και 439.000 παιδιά ζουν στη φτώχεια, όταν σύσσωμο το επιστημονικό δυναμικό της χώρας, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις και οι αγρότες είναι στους δρόμους, το πολιτικό προσωπικό της χώρας έχει μία και μόνο δουλειά να κάνει: να βρει λύσεις που θα δίνουν διέξοδο και ανάσα.
Μπουχτισμένοι από αοριστολογίες, υποσχέσεις, και κενόλογες αναφορές σε δήθεν δημοκρατία, δήθεν αξιοπρέπεια και δήθεν εθνική υπερηφάνεια, οι πολίτες θέλουν πλέον να δουν συγκεκριμένες δράσεις που θα δώσουν νέα πνοή, θέλουν να ακούσουν ιδέες και προτάσεις που να βοηθούν τις παραγωγικές δυνάμεις να υπάρχουν και να προκόβουν μέσα στη χώρα, αντί για σπρωξιές για να φύγουν τρέχοντας στο εξωτερικό. Περιμένουν να δουν ρήξη με το πελατειακό κράτος, τη γραφειοκρατία, το κράτος - μπαταχτσή. Περιμένουν τους γενναίους που θα τολμήσουν. Περιμένουν να ακούσουν ρεαλιστικές, εφαρμόσιμες προτάσεις που θα αλλάξουν την τραγική τους καθημερινότητα. Από όλον αυτό τον κόσμο, πόσοι άραγε είναι πρόθυμοι να τσιμπήσουν το δόλωμα της πόλωσης;
Ο πραγματικός αντίπαλος των κομμάτων που θέλουν να έχουν λόγο στα πράγματα σήμερα είναι η στασιμότητα, η αδράνεια, και η εμμονή σε στείρους τακτικισμούς. Ζούμε τη ρευστότητα και τις αναμενόμενες αναταράξεις της μετεξέλιξης των παραδοσιακών εθνικών κομματικών σχηματισμών σε σύγχρονα ευρωπαϊκά κόμματα.
Από αυτήν την άποψη, η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη κατάφερε αφενός να ταράξει τις λιμνάζουσες έξεις του πολιτικού συστήματος και, αφετέρου, να εξασφαλίσει τη μελλοντική ύπαρξη της Ν.Δ. ως σύγχρονου ευρωπαϊκού δεξιού κόμματος, με όσα αυτό συνεπάγεται. Δηλαδή, τις προτάσεις της Ευρωπαϊκής Δεξιάς για τον τρόπο λειτουργίας της Ευρώπης, τους οικονομικούς στόχους, τον ρόλο των πολιτών στην κοινωνική και πολιτική διαδικασία, την έννοια και την έκταση του κοινωνικού κράτους.
Στην αντίπερα όχθη, η κυβέρνηση της αριστερίστικης ρητορείας του «όχι σε όλα», δέσμια των υπερφίαλων προεκλογικών της υποσχέσεων από τη μια και του επαχθούς και αχρείαστου τρίτου μνημονίου από την άλλη, δείχνει να ακολουθεί όλο και περισσότερο μια καινοτομική τακτική πολιτικής σχιζοφρένειας: μάχεται με γενναιότητα για όλα όσα ταυτόχρονα απορρίπτει μετά βδελυγμίας!
Σε αυτές τις συνθήκες, μόνο αλλήθωρος δεν βλέπει τον ευρύ χώρο που ανοίγεται για όσες πολιτικές δυνάμεις έχουν κάτι να πουν, για όσες έχουν ξεκάθαρες θέσεις εμφορούμενες από τις αρχές της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, εφικτές προτάσεις για την οικονομία και για ένα σύγχρονο κοινωνικό κράτος και, κυρίως, όρεξη και γενναιότητα για τολμηρές αλλαγές σε ενεστώτα χρόνο και όχι ευχολόγια για το άδηλο μέλλον.
Σε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον αβεβαιότητας και κοσμοϊστορικών αλλαγών, οι πολίτες ζητούν πειστικές απαντήσεις στην αγωνία για το αύριο που περιμένει τους ίδιους και τα παιδιά τους. Χώρος υπάρχει. Απαντήσεις στα ζητούμενα της κοινωνίας έχουμε;
* Η κ. Χαρά Κεφαλίδου είναι βουλευτής Δράμας της Δημοκρατικής Συμπαράταξης.
