Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Η έλλειψη σοβαρότητας στο πολιτικό σύστημα της χώρας ήταν πάντα, το μεγάλο μας πρόβλημα. Από τις περίεργες «φυσιογνωμίες» Ελλήνων διπλωματών στις πρεσβείες, στα γραφεία των Βρυξελλών, μέχρι την τοπική αυτοδιοίκηση και την κεντρική κυβέρνηση.
Μία από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις, είναι αυτή του πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ, Ανδρέα Γεωργίου ο οποίος βρέθηκε κατηγορούμενος από καταγγελίες για τεχνητή διόγκωση του ελλείμματος. Υπενθυμίζεται ότι στο τέλος Μαΐου το Συμβούλιο Εφετών αποφάσισε με νέο του βούλευμα να μην παραπεμφθεί σε δίκη, αθωώνοντας έτσι τον Γεωργίου. Με λίγα λόγια, ο άνθρωπος έχει εμπλακεί σε ένα σίριαλ διώξεων, μόνο και μόνο επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να πείσει την κοινή γνώμη ότι οι προηγούμενες κυβερνήσεις πρόδωσαν τη χώρα, πριν αναλάβει η Αριστερά την σωτηρία της…
Ένα άλλο ζήτημα προέκυψε επίσης, από την ποινική δίωξη τριών στελεχών των Θεσμών που βρίσκεται σε εξέλιξη για το συμβουλευτικό ρόλο που είχαν αναλάβει στο ΤΑΙΠΕΔ. Στο Euro Working Group της 8ης Ιουνίου ο εκπρόσωπος της Ελλάδας κλήθηκε να δώσει εξηγήσεις για ποιο λόγο οι τρεις τεχνοκράτες βρέθηκαν ξαφνικά, κατηγορούμενοι, χωρίς κατηγορητήριο…
Έτσι λοιπόν, οι Ευρωπαίοι αξίωσαν από τον κ. Τσακαλώτο να παύσει η δίωξη σε τρία μέλη της Τρόικα για το ΤΑΙΠΕΔ και να πληρωθούν τα δικαστικά έξοδα του Ανδρέα Γεωργίου για όλες τις περιπέτειες που υπέστη για τα στατιστικά στοιχεία του 2010.
Όλη αυτή η ιστορία θυμίζει πρωτόγονες ή μιλιταριστικές κοινωνίες που εκτελούσαν τους αγγελιοφόρους κακών ειδήσεων. Και οπωσδήποτε, φανερώνει μεγάλο έλλειμμα αντίληψης των κυβερνώντων.
Φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά. Αυτή η αίσθηση αυτισμού και αδυναμίας κατανόησης για τη θέση της χώρας στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι είναι παλιά. Ανέκαθεν, θεωρούμε ότι «δεν θα μας πάρουν χαμπάρι» με ό τι αυτό μπορεί να σημαίνει για το κύρος και την σοβαρότητα των αποφάσεων. Φτάνει να μαζέψει κανείς όλα τα πρόστιμα που έχει μαζέψει η χώρα τις τελευταίες 4 δεκαετίες που ελέγχεται από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και θα καταλάβει τί ακριβώς γίνεται.
Στην πραγματικότητα, επικρατεί πλήρης αδιαφορία σε δυο επίπεδα: το ένα έχει να κάνει με την έλλειψη σεβασμού στο δημόσιο χρήμα και το άλλο με την απροθυμία να εκτιμηθεί η ζημιά που υφίσταται το κύρος της ελληνικής δημοκρατίας.
Και στη μία και στην άλλη περίπτωση, το αποτέλεσμα οδηγεί στην απαξίωση και στην απώλεια εμπιστοσύνης. Ζήτημα που επηρεάζει καταλυτικά, όλες τις διεθνείς σχέσεις της χώρας.
Που καταλήγουμε; Ότι μετά το κλείσιμο της περίφημης συμφωνίας, ο Γιούκλιντ Τσακαλώτος φεύγει από το Eurogroup ταπεινωμένος και με κατεβασμένο κεφάλι. Και μαζί μ΄αυτόν ολόκληρη η χώρα που συνεχίζει να πιστεύει ότι αξιοπρέπεια και ηθική είναι έννοιες που καθορίζονται από τον σάπιο ναρκισσισμό μας και όχι από τον αξιακό κώδικα του υπόλοιπου δυτικού κόσμου. Αυτού που υποτίθεται ότι δημιούργησαν με τον πολιτισμό τους άνθρωποι που εμείς σήμερα μιλάμε τη γλώσσα τους και τους διαφημίζουμε για προγόνους μας…
