Ο Θανάσης (Καρτερός) είναι ένας κωλοπετσωμένος εβδομηνταπεντάρης κομμουνιστής. Παλιά καραβάνα της προπαγάνδας, ξέρει πως όταν ένας σύντροφος πει μια π@@@ριά που δεν μαζεύεται, δυο τρόποι μόνο αντιμετώπισης υπάρχουν. Πρώτον να πει κάποιος άλλος κάτι πολύ βαρύτερο ώστε να τραβήξει τη δημοσιότητα πάνω του και δεύτερον να γενικεύσει τόσο πολύ το οπτικό μας πεδίο που η συντροφική βλακεία θα μοιάζει με παρανυχίδα.
Μη μου πείτε τώρα ότι ο Θανάσης δεν ήξερε τον χαμό που θα δημιουργούσε το χυδαίο «Μητσοτάκη GFY» που μπουμπούνισε. Και μη μου πείτε ότι τον κατέλαβε τέτοια ιερή αγανάχτηση για την άδικη επίθεση στον Γιώργο Τσίπρα, ώστε δεν μπόρεσε να κρατήσει τα νεύρα και την πένα του. Ελάτε τώρα. Ψυχρό αίμα είναι ο Θανάσης, όχι κανένας χθεσινός που παρασύρεται από στιγμιαίους πολιτικούς συναισθηματισμούς. Τον Ριζοσπάστη επί Τσέρνομπιλ διοικούσε, επικεφαλής του γραφείου τύπου του Τσίπρα όταν τον τσάκωσαν στο κότερο ήταν, τα σημερινά είναι γι αυτόν φιστίκια.
Απλώς ο Καρτερός για μια ακόμα φορά αυτοθυσιάστηκε. Αδιάφορος απέναντι στο πετροβόλημα του Κεφαλαίου και των μικροαστών καθωσπεπιστών, γεμάτος κομμουνιστική χλεύη απέναντι στις αστικές ευγένειες που πρέπει – δήθεν - να έχουν τα ταξικά γραπτά σαν τα δικά του, μπήκε αυτός μπροστά με το «GFY» ώστε να γλυτώσει τον ΣΥΡΙΖΑ από την κατακραυγή επί της ουσίας. Πάντα έτσι δεν έκαναν οι παλιοί κομμουνιστές; Δεν έβαζαν μπροστά το στήθος τους για να σωθεί το κόμμα;
Στο τέλος - τέλος, ο Θανάσης ούτε προσωπικές πολιτικές φιλοδοξίες έχει, ούτε ψηφαλάκια κυνηγά. Κι έχει κατακτήσει και το δικαίωμα να μιλά ως δισυπόστατος, πότε ως κόμμα και πότε ως απλός Καρτερός. Αυτό που το πάτε; Στο ίδιο κείμενο, βρίζει μεν ο Καρτερός δίχως ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η συσπείρωση των σκληρών πάει στο κόμμα. Πολυμηχάνημα ο Θανάσης.
Κι έπειτα, ακολουθεί η θρυλική γενίκευση που πετυχαίνουν οι διανοούμενοι της αριστεράς, πραγματική κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Τα βάζει κάτω ο Θανάσης, βλέπει το «ναι» στις φρεγάτες, το «όχι» στα Ραφάλ, το «όχι» στην ελληνογαλλική συμφωνία, το «όχι» στην ελληνοαμερικανική, το «όχι» στην ψήφιση των αμυντικών δαπανών του προϋπολογισμού, που συνοψίζονται σ’ ένα ασυνάρτητο «παρών» και μια μεγαλοπρεπή μπούρδα του Γιώργου Τσίπρα στη Βουλή… καταλαβαίνει ότι το πράμα μπατάρει άσχημα.
Οπότε ανοίγει μέσα σε τριακόσιες λέξεις τον ιστορικό χρόνο, πάει εβδομήντα χρόνια πίσω και μοιράζει κομματικά καθήκοντα στους πεθαμένους του. Ο παππούς Καρτερός που κυνηγήθηκε θα σώσει τον ξάδερφο Τσίπρα από την ιδεοληψία του, ο πατέρας Καρτερός που εξορίστηκε θα σώσει τον Αλέξη Τσίπρα που συμφώνησε μαζί του.
Θα μπάσει στο σκηνικό και μια ντουζίνα Γερμανοτσολιάδες (όχι τους ΠΑΣΟΚους του 2010, τους άλλους), θα προσθέσει και πέντε - δέκα δοσίλογους των κατοχικών κυβερνήσεων, θα στριμώξει τους δολοφόνους του Λαμπράκη και τίποτα χουντικούς, θα ρίξει και τη σπόντα του στον Ρατσένκο ο παμπόνηρος (δεν ξέρω αν το προσέξατε, για να δείτε τι ψυχρό αίμα είναι), θα καταλήξει και στο «Μητσοτάκη Go F@ck Yoyrself»… ε τι διάολο, μετά από όλα αυτά θα συνεχίσουν να ασχολούνται με τον «αυτοσκοπό»;
Α ρε Θανάση, σε θαυμάζω. Αλήθεια σε θαυμάζω.
