Η άρνηση αποδοχής της πραγματικότητας και των αδήριτων αναγκαιοτήτων της από τους αριστερούς, συναγωνίζεται με αυτή των παπάδων για τη νίκη του ιερού επί του ιού, αλλά αποβαίνει χειρότερη. Γιατί οι τελευταίοι, οι πιο πιστοί εξ αυτών, αιωρούνται στο χώρο του μεταφυσικού, εναποθέτουν τις ελπίδες τους στην υπερούσια δύναμη που θα τους προστατέψει από κάθε κακό.
Οι αριστεροί δεν έχουν καν την παρηγοριά της ανώτερης δύναμης. Έχουν την παραμυθία των μύθων τους, τους οποίους έχουν ωραιοποιήσει, αποκαθάρει από κάθε γκρίζα ή σκοτεινή πτυχή τους, και τους έχουν αναδείξει σε φετίχ.
Η μαζικότητα των πρώτων πορειών του Πολυτεχνείου ήταν το συλλογικό άλλοθι ενός λαού επαναπαυμένου που δεν αντιστάθηκε στη χούντα, αλλά μεταχουντικά ενέταξε εαυτόν στον μύθο της μαζικής λαϊκής αντίστασης. Στην συνέχεια οι πορείες απέκτησαν και «ιδιοκτήτες» (εκείνους που το είχαν αρνηθεί ως έργο προβοκατόρων).
Τώρα εν μέσω της εκθετικής πανδημίας, επιμένουν να επαναλάβουν την συνήθη τελετουργία (για να μην πούμε βόλτα) ως την αμερικάνικη πρεσβεία, σε μια καρικατούρα αντιιμπεριαλιστικού αγώνα. Ουδέν πρόβλημα θα υπήρχε αν οι συναθροίσεις δεν ήταν το προνομιακό πεδίο μετάδοσης του ιού. Και από την άλλη, είναι τόσο ασθενές το περίφημο μήνυμα του Πολυτεχνείου (μήνυμα που εκφράστηκε μισό αιώνα πριν σε άλλες συνθήκες), ώστε να εξαχνωθεί εάν μια χρονιά δεν γίνει η πορεία;
Η Θεσσαλονίκη στενάζει υπό το βάρος της πανδημίας. Καθόλου τυχαίο. Στις 30 Σεπτεμβρίου οι οπαδοί του ΠΑΟΚ συνόδευσαν την ομάδα από το ξενοδοχείο που είχε καταλύσει στο γήπεδο της Τούμπας για τον αγώνα των play offs με την Κράσνονταρ. Την συνόδεψαν σε μια «απίστευτη ατμόσφαιρα» (όπως έγραφαν τα τοπικά site), ήτοι ενθουσιασμός, συνθήματα, ουρλιαχτά οπαδικού πάθους, και χωρίς μάσκες, που ξεκίνησαν πέντε ώρες πριν τη μετακίνηση της ομάδας. Πάλι καλά που δεν νίκησαν. Θα είχαν και ενθουσιαστική συνέχεια στους δρόμους και αύξηση της εκθετικής διασποράς.
Είναι ενδεικτικό είναι ότι την ίδια ημέρα, σύμφωνα με τον πρύτανη του ΑΠΘ Νίκο Παπαιωάννου στο Voria.gr, ο ιός στα λύματα ήταν σε χαμηλά επίπεδα, αντίστοιχα με τα επίπεδα του Ιουνίου. Δώδεκα ημέρες μετά ξεκινά να σημειώνεται εκθετική αύξηση των κρουσμάτων. Δεν φταίνε μόνο αυτοί φυσικά. Η καταστροφή συμπληρώθηκε με τη γιορτή του Αγίου Δημητρίου και τους χιλιάδες προσκυνητές να συνωστίζονται πέριξ της εκκλησίας. Συν βέβαια τα πάρτι στο ΑΠΘ, τις καφετέριες και τα μεζεδοπωλεία που ήταν φίσκα.
Να θυμίσουμε ότι στην τραγωδία το Μπέργκαμο με τα στρατιωτικά φορτηγά- νεκροφόρες, καθοριστικό ρόλο έπαιξε ο αγώνας Αταλάντα – Βαλένθια, με όλο το Μπέργκαμο να έχει μετακινηθεί στο Μιλάνο λόγω έλλειψης κατάλληλου γηπέδου για υψηλού επιπέδου αγώνα. Σαράντα χιλιάδες κόσμος συγχρωτισμένος και ενθουσιασμένος να φωνάζει συνθήματα στη διαπασών στο γήπεδο. Και μετά στα μπαράκια, και στα μέσα μεταφοράς για την επιστροφή στο Μπέργκαμο. Η χαρά της διασποράς του ιού και του θανάτου. Και οι οπαδοί της Βαλένθια μετέφεραν τον ιό στην Ισπανία.
Ναι ξέρουμε, όσον αφορά το ΚΚΕ θα παρατάξει με σκηνοθετημένη αποστασιοποίηση και στρατιωτική πειθαρχία τους οπαδούς του όπως έκανε και την Πρωτομαγιά. Όμως το πρόβλημα είναι διττό. Πρώτον όλοι αυτοί για να φτάσουν στο Πολυτεχνείο ή σε όποιο σημείο συγκέντρωσης, θα χρησιμοποιήσουν τα μέσα μεταφοράς. Και εκεί εκ των πραγμάτων δεν θα έχουν την πολυτέλεια της αποστασιοποίησης.
Δεύτερον είναι το μήνυμα που εκπέμπει. Το ΚΚΕ άσχετα με τις ιδεολογικές διαφοροποιήσεις ή αντιθέσεις που μπορεί να έχει κάποιος, είναι σημείο αναφοράς. Ο λόγος του είναι πρόσβαρος σε αυτά. Αν το κόμμα έλεγε δεν θα κάνουμε πορεία λόγω πανδημίας, θα απογύμνωνε από επιχειρήματα και διάθεση διαγκωνισμού τους… τριτομνημονιακούς αριστερούς του ΣΥΡΙΖΑ, και τις αριστερίστικες ομάδες, που το ίδιο κατηγορεί ότι πάσχουν από την παιδική αρρώστια του κομμουνισμού.
Ο κορονοϊός πλήττει πρωτίστως τις φτωχές τάξεις. Τους ανθρώπους που χρησιμοποιούν τα μέσα μεταφοράς, που ζουν σε μικρά διαμερίσματα, όσο και τους μετανάστες που μένουν 10-15 μαζί. Αυτούς τους οποίους η Αριστερά λέει ότι συμπονά.
Μια πορεία για το Πολυτεχνείο, αντί για «αγωνιστική» και αντιιμπεριαλιστική, ενδέχεται να είναι μια πορεία σε πεισιθάνατη εκθετική διασπορά.
Και στο κάτω- κάτω, δεν υπάρχουν μόνο αριστεροί στην Ελλάδα. Υπάρχουμε όλοι μας που δεν χαρήκαμε το ελληνικό Πάσχα, και εκείνοι που δεν γιόρτασαν τις εθνικές μας εορτές. Δεν υπάρχουν δυο κατηγορίες πολιτών στη χώρα. Οι μεν να αποδέχονται τις αποφάσεις της Πολιτείας, και οι δε να τις κουρελιάζουν στο όνομα αντιιμπεριαλιστικών μύθων, όταν τίμημα είναι η ανθρώπινη ζωή.
