Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης ήταν ένας από τους «αντισυστημικούς» υπουργούς της πρώτης κυβέρνησης των «Συριζανέλ». Σε χθεσινή συνέντευξή του στο ΘΕΜΑ FM αρνήθηκε μεν ότι υπήρχε σχέδιο... κατάληψης του Νομισματοκοπείου αλλά δήλωσε ότι η ελληνική κυβέρνηση σχεδίαζε να τυπώσει το 2015 δραχμές! Μάλιστα απαντώντας σε σχετική ερώτηση διευκρίνισε ότι «Προφανώς στην Ελλάδα θα τις τυπώναμε, θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν αποθεματικά για να υπάρξει αντίκρισμα....Η πρότασή μου εκείνες τις ημέρες ήταν αν οι Ευρωπαίοι επέμεναν στον εκβιασμό μαζί με το ΔΝΤ για την αλλοίωση της βούλησής του (σ.σ του λαού για το δημοψήφισμα) και δεν μπορούσε να υπάρξει μια συναινετική διέξοδος με συμφωνία συμβατή με τη λαϊκή βούληση, η Ελλάδα δεν είχε καμία άλλη επιλογή από το να οδηγηθεί στο εθνικό νόμισμα και είχα κάνει συγκεκριμένη πρόταση για το θέμα αυτό».
Υπογραμμίζω τη φράση «λαϊκή βούληση» στην οποία επιμένει ο κ. Λαφαζάνης και φέρνω στο μυαλό μου και το επιχείρημα του πρωθυπουργού - ακόμα το χρησιμοποιεί- για τους λόγους που τον οδήγησαν στο δημοψήφισμα του 2015: ότι δεν μπορούσε να παρακάμψει τη «λαϊκή βούληση».
Υπάρχει ένας καλό βιβλίο για όλα αυτά. Λέγεται «Λαϊκισμός, μια συνοπτική εισαγωγή» (εκδ. Επικεντρο) όπου οι συγγραφείς Κας Μιουντ και Καλταβάσερ Κρίστοβαλ Ροβίρα ορίζουν τον λαϊκισμό ως μια «ιδεολογία ισχνού πυρήνα» και αναφέρονται σε περιπτώσεις κομμάτων και ηγετών που προσδιορίζουν ως λαϊκιστές, όπως τον Νικολάς Μαδούρο, τον Μπέπε Γκρίλο, τον Πάμπλο Ιγκλέσιας και τον Αλέξη Τσίπρα. Στην εισαγωγή του βιβλίου τους υποστηρίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε τη θέση του ΠΑΣΟΚ στο πεδίο του λαϊκισμού και προβλέπουν ότι «αν και ο παρών αριστερός - δεξιός λαϊκιστικός συνασπισμός δεν θα υπάρχει για πολύ καιρό, ο λαϊκισμός αναμφίβολα θα παραμείνει ένα σημαντικό χαρακτηριστικό της ελληνικής πολιτικής σκηνής».
Αναρωτιέμαι λοιπόν, με την ευκαιρία της επετείου του δημοψηφίσματος του ''15, τι έμεινε από εκείνη την παρωδία πολιτικής στρατηγικής στην οποία ενέπλεξε τη χώρα και τον λαό της ο Αλέξης Τσίπρας. Έχω πραγματικά, την περιέργεια για το πως θα περιγράψει ο ιστορικός του μέλλοντος την απόφαση για ένα τέτοιο αφελές και διχαστικό δίλημμα το οποίο είχε ως αποτέλεσμα την απαξίωση ενός θεσμού που χρησιμοποιείται σε κρίσιμες εθνικές περιόδους.
Όσο περνούν τα χρόνια, η σοφία της απόστασης μας βοηθάει να κατανοήσουμε και το θλιβερό αποτέλεσμα για την κοινωνία. Όχι μόνο για το αποκαρδιωτικό πολιτικό άδειασμα τόσων ανθρώπων που τους δόθηκε η ψευδαίσθηση της επανάστασης χωρίς κόστος, αλλά και για τον αδίστακτο εκμαυλισμό της συνείδησής τους.
Ο ολοκληρωτισμός εν τω μεταξύ, της αριστερής αντίληψης που χρησιμοποιεί τη «λαϊκή βούληση» ως μαγικό κλειδί για όλες τις πόρτες, δεν είναι και τόσο ακίνδυνος σε ένα προστατευμένο ευρωπαϊκό περιβάλλον. Τι θέλω να πω; Μπορεί τελικά, η θεσμική, οικονομική και πολιτισμική μας σύνδεση με την ευρωπαϊκή οικογένεια να μας προστάτευσε από την εκτροπή και τα αριστερά πραξικοπήματα, αλλά οι ηθικές και πολιτικές συνέπειες για την ελληνική κοινωνία παραμένουν δραματικές.
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο άνθρωπος που διέσυρε την συνείδηση των Ελλήνων οι οποίοι θεώρησαν ότι το «Όχι» είναι η ανέξοδη εντυπωσιακή απάντηση στην δημοκρατία που δοκιμάζεται. Είναι ο ηγέτης που εκμεταλλεύτηκε την κρίση, προκειμένου να αλλοτριώσει την όποια πολιτική βούληση του μέσου Έλληνα και τον καταστήσει ηττημένο και ενεργούμενο σε νέες μηδενιστικές πολιτικές πρωτοβουλίες.
Ποτέ δεν πίστεψα ότι τελειώσαμε με το δημοψήφισμα του 2015. Τις επιπτώσεις - ηθικές κυρίως και δευτερευόντως πολιτικές- θα τις βρούμε μπροστά μας. Είτε εμπλακεί και πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ είτε όχι στις αναταράξεις της δημοκρατίας στο μέλλον...
