Ο ΣΥΡΙΖΑ καταψήφισε το άρθρο που αφορούσε την μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, η οποία θα αποφέρει μια μικρή αύξηση στο ετήσιο εισόδημα 2.000.000 εργαζομένων της τάξεως, μεσοσταθμικά, 100-450 ευρώ. Στην αρχή νόμισα πως δεν κατάλαβαν τι καταψήφιζαν. Συμβαίνουν και αυτά. Όμως μετά διάβασα το σκεπτικό της καταψήφισης της σχετικής διάταξης. Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ήθελαν το κόστος της μείωσης να το επωμισθεί ο κρατικός προϋπολογισμός και όχι ο ΟΑΕΔ. Το ξαναδιάβασα για να δω μήπως κατάλαβα κάτι λάθος, αλλά διαπίστωσα πως εγώ μεν κατάλαβα σωστά, οι δε βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάλαβαν το πολιτικό λάθος τους.
Όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως εν μέσω πανδημίας, σεισμών, και καταποντισμών, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης παραμένει στάσιμο στις δημοσκοπικές επιδόσεις του.
Στην προκειμένη περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ, για έναν ανούσιο και ακατανόητο λόγο, για την συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων, υπέστη μιαν επικοινωνιακή ήττα. Σημείωσε αυτογκόλ.
Τον εργαζόμενο, που έχει τραβήξει τα πάνδεινα από μνημόνια και πανδημία, ελάχιστα τον ενδιαφέρει ποιος θα επιβαρυνθεί την μικρή, έστω, αύξηση του μισθού του.
Οι καιροί είναι δύσκολοι και κάθε αύξηση είναι καλοδεχούμενη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι γεγονός, πως έχει πλέον μειωμένα αντιπολιτευτικά αντανακλαστικά. Η αντιμνημονιακή αντιπολίτευση ήταν ένα παιχνιδάκι μπροστά στην σημερινή κατάσταση. Προσπάθησαν να εκμεταλλευθούν πολιτικά το δεύτερο κύμα της πανδημίας, αλλά η προσπάθεια, όπως έδειξαν οι τρείς πρόσφατες δημοσκοπήσεις,-- συνυπολογίζω και την χθεσινή (26/11) του Σκάι-- δεν απέδωσε. Με την προσδοκία της έλευσης του εμβολίου και αυτό το αντιπολιτευτικό χαρτί θα καεί, άδοξα.
Απεναντίας, αν η κυβέρνηση οργανώσει με σοβαρότητα τον εμβολιασμό των πολιτών -κάτι ιδιαίτερα σημαντικό- τότε θα εγγράψει ακόμα μια πολιτική και επικοινωνιακή νίκη.
Συγχρόνως, η κυβέρνηση βραχυπρόθεσμα έχει την δυνατότητα με παροχές να στηρίζει εργαζόμενους και επιχειρήσεις, περιορίζοντας έτσι -για να μην πω εξαλείφοντας- το πολιτικό κόστος από τις οικονομικές συνέπειες της πανδημίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ απλώς παρακολουθεί και το μόνο που του απομένει είναι να πλειοδοτεί σε παροχές. Αυτή είναι μια αδιέξοδη πολιτική, καθώς εκ των πραγμάτων, αφήνει την πρωτοβουλία των κινήσεων στην κυβέρνηση. Έχοντας εμπλακεί σε αυτήν πολιτική των πλειοδοσιών, αρνείται τις συναινέσεις ακόμα και σε διατάξεις που είναι εμφανώς ευεργετικές για τους εργαζόμενους.
Αυτό που έγινε προχθές στην βουλή, ήταν αποτέλεσμα αυτής ακριβώς της πολιτικής.
Για την κυβέρνηση τα δύσκολα θα αρχίσουν στην μετά covid 19 εποχή, όταν και θα πρέπει:
πρώτον, να συμμαζέψει τα δημόσια οικονομικά που έχουν ξεφύγει λόγω των επιβεβλημένων παροχών και δεύτερον, να προσπαθήσει να εφαρμόσει τις προτάσεις Πισσαρίδη.
Έργο δύσκολο, καθώς θα απαιτηθούν ρήξεις με κατεστημένα συμφέροντα και νοοτροπίες. Η κυβέρνηση έναν δρόμο έχει για το 2021. Να ακολουθήσει με συνέπεια και μέχρι τέλους την μεταρρυθμιστική ατζέντα της επιτροπής Πισσαρίδη και ας αφήσει τους άλλους να βλέπουν την σκόνη της.
