Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ οχυρώθηκαν στην πύλη της «COSCO» και έδωσαν «ταξική» απάντηση στην «επίθεση που ετοιμάζει η κυβέρνηση» στους εργαζόμενους. Πως έδωσαν την απάντηση; Με το να εμποδίσουν τους εργαζόμενους να πάνε στη δουλειά τους. Και μετά να υποστηρίζουν ότι η απεργία είχε καθολική συμμετοχή! Τριάντα αυτοί και εκατοντάδες εργαζόμενοι οι άλλοι! Στο κέντρο της Αθήνας λιγότεροι από χίλιοι άνθρωποι στάθηκαν αφορμή να κλείσει το κέντρο και το χειρότερο, όλα τα ΜΜΕ να επαναλαμβάνουν την επική φράση «νέκρωσε η Αθήνα» και «παρέλυσε η πόλη από την απεργία».
Ούτε η Αθήνα νέκρωσε ούτε οι πολίτες της σταμάτησαν τις δραστηριότητες και την εργασία τους. Απλά, οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ θριάμβευσαν και πάλι, ενισχύοντας τον ρόλο τους ακόμα περισσότερο στο ανύπαρκτο «κίνημά τους».
Πόσο αστεία και ταυτόχρονα τραγική είναι η ιστορία με τους τυχοδιώκτες της! Δεν είναι απίστευτο; Οι συνδικαλιστές αγωνιούν επειδή το ΠΑΜΕ εξάντλησε όλα τα περιθώρια και δεν μπορεί να ελέγξει το φαντασιακό «εργατικό κίνημα». Το οποίο βεβαίως δεν υπάρχει στην πραγματικότητα αλλά μόνο στα μυαλά των κρατικοδίαιτων «συνδικαληστών».
Αν κάτι είναι απολύτως υπεύθυνο για την σαπίλα της ελληνικής δημοκρατίας είναι ο άρρωστος συνδικαλισμός. Οι συμμορίες κάποιων προστατευμένων από τα κόμματα, παρασιτικών ανθρώπων που ανεβοκατεβάζουν μέχρι σήμερα, τις κυβερνήσεις. Όλοι αυτοί που κατέστρεψαν κυριολεκτικά, την ελληνική οικονομία από το 1974 και μετά. Που έκλεισαν εργοστάσια, που έστησαν τείχη σε ξένες εταιρείες, έτοιμες να επενδύσουν στη χώρα μας, που έστειλαν στην ανεργία εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες για να ικανοποιήσουν την ακόρεστη ιδιοτέλεια τους.
Η εικόνα πάντως, των τριτοκοσμικών σταλινικών του ΠΑΜΕ να βρίζουν, να απειλούν και να κλείνουν πύλες είναι τραγελαφική. Πρόκειται ουσιαστικά, για εμφύλιο πολέμιων της αστικής δημοκρατίας που μάχονται πάνω από το κουφάρι της οικονομίας. Οι μεν γιατί θέλουν να την αποτελειώσουν και οι δε επειδή δίνουν γη και ύδωρ στον στοιχειώδη ορθολογισμό, προκειμένου να την προσαρμόσουν στα μέτρα τους.
Το εξωφρενικό πάντως, είναι υπάρχει ακόμα κόσμος που ακούει με συμπάθεια το «δίκιο του εργάτη» που θα στερηθεί την απεργία του! Ποια απεργία; Αυτή που αποφασίζεται από δέκα ανθρώπους, κρατικοδίαιτους, αργόμισθους και εκμεταλλευτές της υποθετικής συναίνεσης των συναδέλφων τους. Συναδέλφων που, αν τολμήσουν να παραβρεθούν στις συνελεύσεις, τρομοκρατούνται ή εκδιώκονται για την διαφορετική τους άποψη.
Για όσους δεν το έχουν συνειδητοποιήσει, οι συνδικαλιστές, μολονότι ο συνδικαλιστικός νόμος έχει ψηφιστεί, εκλέγονται από μειοψηφίες και οι αποφάσεις παίρνονται σε συνελεύσεις, όπου δεν συμμετέχει ούτε το 10% των εγγεγραμμένων μελών. Αυτό δεν είναι δημοκρατία, είναι ολοκληρωτισμός! Εάν λοιπόν δεν μπορεί να αναδειχθεί αντιπρόσωπος συνδικαλιστής από την πλειοψηφία και αν δεν συμμετέχει στη συνέλευση πάνω από το 50% των μελών, τότε ας μην λαμβάνεται απόφαση. Πιστεύω έτσι, πολύ γρήγορα οι κανόνες της διαδικασίας θα αναγκάσουν όλους τους εργαζόμενους να συμμετέχουν, αναλαμβάνοντας την ευθύνη των θέσεων τους.
Ας είχαν το θάρρος οι «εργατοπατέρες» να προτείνουν ηλεκτρονικές ψηφοφορίες – διενεργούμενες από ανεξάρτητες αρχές όμως- για τα μέλη τους, αντί να διαμαρτύρονται. Ας έκαναν το ίδιο που έγινε για τα μέλη ΔΕΠ στις πρυτανικές εκλογές για να αποδειχθεί ποιοι είναι στην πραγματικότητα, οι συσχετισμοί στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Δεν θα είναι όμως, καταπληκτικό; Ο ΣΥΡΙΖΑ, που δημιουργήθηκε και στελεχώθηκε από τα διαχρονικά τρωκτικά του Δημοσίου, στο όνομα του οπορτουνισμού του- όπως θα έλεγε και ο Κουτσούμπας- θα βάλει ταφόπλακα στις απεργίες!
Ο κρατισμός χωρίς ανεξέλεγκτο δημόσιο χρήμα- λόγω μνημονίων- καταρρέει. Και οι συνδικαλιστές σταδιακά, χάνουν τις ευκαιρίες του παρελθόντος. Μπαίνοντας σιγά σιγά σε διαδικασία αποδρομής.
Το θέμα είναι αν η ελληνική δημοκρατία θα συνεχίσει να επιτρέπει στον συνδικαλιστικό φασισμό να καταστρέφει την ελληνική οικονομία. Και να ελέγχει ακόμα ιδεολογικά την κοινωνία...
