Του Αλέξανδρου Σκούρα
Τι από τα δύο θα προτιμούσατε; Να χρηματοδοτείτε την ελλειμματική Ολυμπιακή με πάνω από 120 εκ. Ευρώ ετησίως ή να χρησιμοποιήσετε ένα κλάσμα μόνο αυτών των χρημάτων για να κάνετε ασφαλή έναν δρόμο-καρμανιόλα και να μειώσετε μέχρι και κατά 90% τους νεκρούς από τροχαία;
Το κράτος μας, όπως θα φαντάζεστε, επέλεξε το πρώτο. Όπως καταδεικνύει η μελέτη που παρουσίασε χθες το ΚΕΦίΜ, η συχνότητα των θανάτων από τροχαία δυστυχήματα στον οδικό άξονα Κορίνθου-Πατρών μειώθηκε κατά το συγκλονιστικό αυτό ποσοστό, δηλαδή σχεδόν εκμηδενίστηκε σε σχέση με την προ του 2008 περίοδο, μετά την ολοκλήρωση του έργου. Ποιο ήταν το κόστος; Για το δημόσιο 1,5 δις ευρώ, ή - αν τα επιμερίσουμε στα 30 χρόνια της παραχώρησης του έργου σε ιδιώτες - 50 εκ ευρώ ετησίως. Το χειρότερο όμως κόστος ήταν οι 84 ανθρώπινες ζωές που θα μπορούσαν να είχαν σωθεί αν το έργο είχε ολοκληρωθεί το 2005.
Γιατί λοιπόν το κράτος μας δεν ολοκληρώνει πρώτα τα βασικά, την προστασία της ζωής, της ελευθερίας και της περιουσίας μας, πριν κάνει τον κακό επιχειρηματία; Γιατί προτιμά να δίνει τα χρήματά μας για να συντηρεί μια επιχείρηση που κανείς πελάτης δεν έχασε απολύτως τίποτα από την ιδιωτικοποίησή της, αντί να προχωρά τα αναγκαία έργα υποδομής που κυριολεκτικά σώζουν ζωές;
Η απάντηση βρίσκεται σε τέσσερις μόνο λέξεις «κατεσπαρμένο κόστος - συγκεντρωμένο όφελος». Οι συνδικαλιστές της Ολυμπιακής βλέπετε είχαν κάθε συμφέρον να πιέσουν για να παραμείνει η ελλειμματική επιχείρηση στο μηχάνημα τεχνητής υποστήριξης του κράτους. Φρόντιζαν μάλιστα να ντύνουν το αίτημά τους αυτό με ρομαντικά συνθήματα για τον «εθνικό αερομεταφορέα» και να τάζουν ή να εκβιάζουν αντίστοιχα πολιτικές δυνάμεις ότι η ψήφος η δική τους και των οικείων τους (αρκετά κουκιά) θα εξαρτηθεί από την στάση σ' αυτό ακριβώς το ζήτημα.
Οι υπόλοιποι από μας, είτε πειστήκαμε από τα συνθήματα αυτά («μα δεν είναι ζήτημα υπερηφάνειας να έχει η Ελλάδα μας εθνικό αερομεταφορέα;» ή «γιατί να χάσουν οι άνθρωποι τη δουλειά τους;»), είτε απλώς δεν είχαμε τη διαπραγματευτική ισχύ και τα κίνητρα για να αφιερώσουμε αντίστοιχο κόπο και χρόνο για τη διεκδίκηση του αυτονόητου - α, επίσης δεν εξαρτήσαμε (πλην ελαχίστων) ποτέ την ψήφο μας αποκλειστικά από την στάση των κομμάτων απέναντι στην Ολυμπιακή.
Το κόστος όμως αυτής της ξεκάθαρα στρεβλής ιεράρχησης των προτεραιοτήτων του κράτους δεν μετριέται μόνο σε χρήματα. Συχνά μετριέται και σε ανθρώπινες ζωές. Επαναλαμβάνω: αν ο άξονας Κορίνθου-Πατρών είχε ολοκληρωθεί το 2005 και μειωνόταν από τότε ο φόρος αίματος στην άσφαλτο κατά 90%, 84 συνάνθρωποί μας θα βρίσκονταν σήμερα στη ζωή.
Τι άλλη απόδειξη χρειάζεται για να εγκαταλείψουμε επιτέλους τη λογική του κράτους επιχειρηματία;
