Αμέσως μετά τις εκλογές του Ιουλίου, μπορεί να ήταν κι από την επόμενη κιόλας μέρα, κάναμε ένα μικρό «γκάλοπ» μεταξύ φίλων και συναδέλφων που ασχολούνται συστηματικά και επί χρόνια με την πολιτική ζωή της χώρας. Η ερώτηση που θέσαμε ήταν σαφής: «Πρέπει να φύγει το μνημείο των «Νεκρών της ΕΡΤ» από τον περίβολο του οργανισμού»;
Οι απαντήσεις ήταν εντυπωσιακές.
Οι αριστεροί ή όσοι έχουν υπάρξει αριστεροί κατά το παρελθόν (ΚΚΕ-ΚΚΕς-Ρήγας Φεραίος) ήταν κάθετοι: «Το μνημείο πρέπει να φύγει άμεσα!».
Οι κεντρώοι, εκσυγχρονιστές, μεταρρυθμιστές και κλασικοί φιλελεύθεροι ήταν το ίδιο κατηγορηματικοί: «Δεν είμαστε καλά! Μ'αυτά θα ασχοληθούμε; Το κράτος είναι ρημαδιό και η κυβέρνηση θα ασχολείται με σαχλαμάρες;».
Αυτοί, οι δεύτεροι, μας πέταξαν και μια ιδέα ως εναλλακτική λύση: «Μπορεί η νέα διοίκηση να μεταφέρει το «μνημείο» στο πίσω μέρος του Ραδιομεγάρου, σε μια γωνία που δεν θα το βλέπει κανείς και να αφήσει τη φθορά του χρόνου να το απαξιώσει».
Είναι εντυπωσιακό πόσο διαφορετικά αντιλαμβάνονται οι συντηρητικοί (Δεξιοί και Αριστεροί) την έννοια του πολιτικού σημείου δηλαδή του συμβόλου που παράγει κάθε εξουσία από τους φιλελεύθερους.
Οι συντηρητικοί (Δεξιοί και Αριστεροί) χρειάζονται ανδριάντες, κενοτάφια, μνημεία που με τρόπο συγκεκριμένο, δηλαδή ρεαλιστικό και όχι αφηρημένο εξαίρουν κάποια ιδέα.
Τα πολιτικά μνημεία λειτουργούν ως αναπαραστάσεις, πρόκειται δηλαδή για χονδροειδείς απόπειρες αφήγησης μιας ιστορίας. Τα μνημεία αφηγούνται μια εκδοχή της ιστορίας. Και όπως ξέρουμε, πλέον, όλοι η ιστορία ποτέ δεν έχει μία εκδοχή.
Στα μνημεία (από την αρχαιότητα) και στους ανδριάντες δεν υπάρχει καμία αλήθεια, αποτυπώνουν μόνο εκδοχές μια ιστορίας. Οπότε όσοι ανεγείρουν μνημεία επιδιώκουν να επιβάλλουν τη δική τους εκδοχή στην ιστορία.
Λειτουργεί; Είναι δηλαδή αποτελεσματική αυτή η τακτική;
Ας το εξετάσουμε λίγο κι αυτό. Οι ίδιοι οι οπαδοί της Δεξιάς επισημαίνουν διαρκώς με πικρία ότι άφησαν στους ηττημένους του Εμφυλίου Πολέμου να γράψουν την ιστορία γιατί οι ίδιοι περιορίστηκαν στο να ανεγείρουν, μέχρι και στο τελευταίο χωριό της χώρας, ανδριάντες χωροφυλάκων που το μόνο τους κατόρθωμα ήταν ότι είχαν πετσοκόψει δυο-τρεις κομμουνιστές.
Αντίθετα από τους συντηρητικούς (της Δεξιάς και της Αριστεράς) οι φιλελεύθεροι δεν ασχολούνται με ανδριάντες. Τους φιλελεύθερους τους καίει να γράψουν τη δική τους ιστορία. Τα σύμβολα της φιλελεύθερης εξουσίας είναι τα αφηγήματα. Όσα δηλαδή πρέπει να ειπωθούν για να περιγραφεί η διακυβέρνηση και η πολιτεία ενός φιλελεύθερου πολιτικού. Η φιλελεύθερη πολιτεία δεν αποτυπώνεται σε σύμβολα, ανδριάντες και κενοτάφια αλλά σε αφηγήσεις, με μορφή ειδήσεων ή άρθρων γνώμης, που περιγράφουν τις αλλαγές στη λειτουργία των θεσμών και του κράτους.
Παράγονται βέβαια και σύμβολα αλλά πάντα έμμεσα. Δείτε τι ωραία το έκανε η Νέα Δημοκρατία στο τελευταίο της Συνέδριο: τη διοργάνωση του την χαρακτήριζε η χρήση της τεχνολογίας και η περιβαλλοντική ευαισθησία συν ο αγώνας δρόμου για την ευαισθητοποίηση για ένα σκοπό που συνήθως δεν απασχολεί τα συντηρητικά κόμματα, τη βία κατά των γυναικών. Όλα αυτά, η τεχνολογία, το νοιάξιμο για το περιβάλλον, τα ζητήματα δικαιοσύνης είναι χαρακτηριστικά της φιλελεύθερης αντίληψης, της αντίληψης του Μητσοτάκη για τα πράγματα.
Οι φιλελεύθεροι δεν ασχολούνται με χοντροκοπιές και ίσως και γι αυτό έχουν δυσκολία να απευθυνθούν στα μεγάλα κοινά. Ένα από τα πολλά στοιχήματα που έχει να κερδίσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι και αυτό: να απευθυνθεί στα πλήθη με σημειολογία φιλελεύθερη, με αφηγήματα, όχι με δεξιές χοντροκοπιές.
Τι τον ενδιαφέρει τον φιλελεύθερο άνθρωπο το μνημείο-καρικατούρα στον περίβολο της ΕΡΤ, όταν εκδίδεται ακόμα η Ραδιοτηλεόραση; Ποια είναι η προτεραιότητα; Να φύγει το μνημείο ή να περικοπούν οι ανούσιες δαπάνες; Αυτή είναι η δική μας απορία.
