Τα επιδόματα ήταν απαραίτητα στην πρώτη φάση της κρίσης του κορονοϊού, αλλά η συνέχισή τους προκαλεί εθισμό. Όταν η κυβέρνηση δεν θα μπορεί να δώσει άλλα επιδόματα, τότε θα υπάρξει ένα δυσανάλογο πολιτικό κόστος. Εκείνη τη στιγμή! Πράγματι. Και έχει στο τέλος σημασία να δούμε ποια θα είναι αυτή η στιγμή σε σχέση με τον χρόνο των εκλογών. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η ασπιρίνη ανακουφίζει, αλλά δεν γιατρεύει τον πονοκέφαλο.
Υπήρξαν έκτακτες καταστάσεις. Σύμφωνοι! Και να δεχτούμε ακόμη ότι η επιδοματική πολιτική κράτησε όρθιες τις επιχειρήσεις, επειδή δεν μοιράστηκαν τα χρήματα σε κάθε ΑΦΜ με χαμηλές φορολογικές δηλώσεις, όπως είχε συμβεί στο παρελθόν, αλλά δόθηκαν απευθείας στις εταιρείες και με στόχο να προστατευτεί η απασχόληση. Η επιστρεπτέα προκαταβολή ήταν μία πολύ καλή ιδέα και λειτούργησε. Αλλά και αυτή ακόμη την καλή ιδέα δοκιμάσει να την επαναλαμβάνει κανείς κάθε χρόνο, θα χάσει εκ των πραγμάτων την αξία της. Ως παράδειγμα το χρησιμοποιούμε, αν και το πολιτικό σύστημα αυτής της χώρας θα έβρισκε τρόπο να το κάνει. Αν φυσικά μπορούσε να βρει τα λεφτά.
Δεν υπάρχει πολιτικός που να μην έλκεται από τον ρόλο του Άι Βασίλη. Αν ήταν στο χέρι τους θα μοιράζανε κάθε νύκτα τα χρήματα που θα συγκεντρωνόντουσαν στα δημόσια ταμεία από το πρωί! Κι όλα αυτά μόνο και μόνο για να μαζεύουν ψηφουλάκια. Κάπως έτσι φτάσαμε στη χρεοκοπία! Και είναι ανησυχητικό το φαινόμενο ότι ακόμη και σήμερα παρατηρούμε πολιτικούς να ψάχνουν κάθε μέρα μας αφορμές και τρόπους (κυρίως τρόπους) για να μοιράσουν χρήματα. Είναι πλέον μία μανία που στο τέλος θα κοστίσει στην κυβέρνηση. Κυρίως, όμως, θα κοστίσει στην κοινωνία! Οι πολίτες δεν διαπαιδαγωγούνται με τα επιδόματα στην λογική της ανάπτυξης και της δημιουργίας, αλλά στη λογική ότι το κράτος πατερούλης τον βοηθήσει για να βολευτεί προσωρινά η κατάσταση και να πάμε έτσι λίγο παρακάτω. Και λίγο παρακάτω έπειτα και ούτω καθεξής. Αλλά στο τέλος του δρόμου δεν φτάνει κανείς έτσι…
Τι θα γινότανε, όμως, αν η κυβέρνηση αναζητούσε πόρους για να στηθούν επιχειρηματικές μονάδες νέων ανθρώπων στην επαρχία; Αν τα 200άρια και τα 300άρια ευρώ που σήμερα δίνονται ως επίδομα συγκεντρωνόντουσαν σε μεγαλύτερα ποσά και δινόντουσαν δάνεια σε νέους ανθρώπους που θέλουν να επενδύσουν στη χώρα και ειδικά στην επαρχία; Στις νέες τεχνολογίες ή στην αγροτική παραγωγή;
Θα πει κάποιος ότι πολλά απ΄αυτά τα δάνεια μπορεί και να χαθούν! Ε και λοιπόν; Εδώ θα μας πιάσει η αυστηρότητά μας ως προς τα δανειακά κριτήρια; Ο ελληνικός λαός πλήρωσε μέσω των ανακεφαλαιοποιήσεων των τραπεζών με δισεκατομμύρια ευρώ τις χαμένες υπεραξίες των ακινήτων στη Μύκονο και στην Αράχωβα και θα πούμε όχι στη χρηματοδότηση των νέων ανθρώπων;
Η ανάπτυξη δεν θα έρθει από μόνη της. Αλλά σίγουρα δεν θα προκύψει με τα επιδόματα, Είναι η λάθος συνταγή στη λάθος χώρα. Η Ελλάδα μπορεί καλύτερα! Μπορεί να παράγει πλούτο για όλους και να τον μοιράσει δίκαια. Άλλο πράγμα όμως είναι οι υψηλές υπηρεσίες που πρέπει να παρέχει μια σύγχρονη και πλούσια κοινωνία στους πολίτες της και άλλο το χαρτζιλίκωμά τους! Και τα επιδόματα μπορούν να λειτουργήσουν μόνο ως χαρτζιλίκι.
Θανάσης Μαυρίδης
