Του Λέανδρου Ρακιντζή
Η Δικαιοσύνη, η τρίτη ανεξάρτητη και ισότιμη με τις άλλες δύο λειτουργία του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, αυτή την εποχή δεν περνά και τις ευτυχέστερες ημέρες.
Είναι ο θεσμός που όλοι και κυρίως οι πολιτικοί, πρέπει να σέβονται και να τιμούν τις αποφάσεις της και τους λειτουργούς της. Όχι για λόγους υποκριτικής ευπρέπειας αλλά γιατί υφίστανται σφοδρές επιθέσεις, όταν οι αποφάσεις τους δεν είναι αρεστές στις άλλες δύο εξουσίες.
Αλλά και οι λειτουργοί της -που με εμφανείς διαχωριστικές γραμμές χαρακτηρίζονται σε φιλικούς η μη με τη κυβέρνηση- θα πρέπει να απολαμβάνουν τον σεβασμό της πολιτείας.
Δυστυχώς όμως η κατάσταση συνεχώς περιπλέκεται. Οι μεν φιλικοί δικαστές που χαρακτηρίζονται από τις υπηρεσίες, που προσέφεραν ακόμη και ως μειοψηφούντες σε αποφάσεις κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας τους, απολαμβάνουν κάποιων προνομίων. Όπως συμμετοχή σε αμειβόμενα συμβούλια και επιτροπές ή με επιλογή τους σε θέσεις ηγεσίας. Στη συνέχεια, μετά την αποχώρηση τους καταλαμβάνουν κυβερνητικές θέσεις , όπως ευθαρσώς κατήγγειλε ο γενικός γραμματέας της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων.
Πιθανόν ο κ. Πολάκης να έχει πιο ακριβείς πληροφορίες για τους φιλικούς δικαστές, όταν μιλούσε για τις φυλακίσεις των πολιτικών αντιπάλων... Θα διαψευστεί όμως, γιατί οι δικαστές, πλην εξαιρέσεων, έχουν ισχυρό ένστικτο επιβιώσεως και δεν εκτίθενται εύκολα σε αποφάσεις, που μπορεί κάποτε να τους καταλογισθούν, όπως συμβαίνει σε κάθε αλλαγή κυβερνήσεως για αυτούς ,που έχουν εκτεθεί υπέρ το δέον.
Γεγονός είναι, ότι και στο παρελθόν κάποιες κυβερνήσεις προσπαθούσαν να δημιουργήσουν φιλικούς δεσμούς με δικαστές με την επιλογή τους σε θέσεις ηγεσίας στα ανώτερα δικαστήρια. Οι επιλογές όμως της κυβέρνησης τα τελευταία τρία χρόνια στις θέσεις ηγεσίας των ανωτάτων δικαστηρίων έχουν σαφώς άρωμα γυναίκας. Με στόχο τον κατά το δυνατόν έλεγχο της δικαιοσύνης κατά τα προσεχή χρόνια, όπως η αντιπολίτευση κατηγορεί τη κυβέρνηση και δείχνει, ότι προσπαθεί να φυλάξει τα νώτα της.
Δεν νομίζω όμως ότι η ηγεσία των ανωτάτων δικαστηρίων μπορεί πλέον να ελέγξει τους δικαστές των κατωτέρω δικαστηρίων, πλην κάποιων περιπτώσεων, που κυκλοφορούν ως φήμες μεταξύ των δικαστών. Ήδη υποβόσκει μια έντονη δυσαρέσκεια για κάποιες άνωθεν παρεμβάσεις σε δικαστές και εισαγγελείς και είναι πιθανόν να έχομε διαμαρτυρίες εκ μέρους τους, όπως ήδη συνέβη με τη περίπτωση της κας Ράικου.
Όλη η Ελλάδα περιμένει να πληροφορηθεί τη ταυτότητα του Ρασπούτιν, το πιθανότερο όμως είναι να μη την μάθομε ποτέ και να μείνουμε στις εικασίες, πράγμα που μπορεί να αδικήσει κάποιους. Γι αυτό προς το συμφέρον του κύρους της δικαιοσύνης οι καταστάσεις αυτές πρέπει να εκκαθαρίζονται τάχιστα.
Από τη θέση μου ως ΓΕΔΔ γνωρίζω εξ ιδίας αντιλήψεως, ότι η κα Ράικου προσέφερε σημαντικό έργο στο πόλεμο κατά της διαφθοράς, ότι αντικαταστάθηκε πρόωρα είκοσι ημέρες πριν τη λήξη της θητείας της και ότι υπέστησαν προσωπικές επιθέσεις αυτή και ο σύζυγος της από τα γνωστά χαλκεία. Και άλλοι επίσης αξιόλογοι δικαστές κατά παράβαση των προσωπικών δεδομένων υπέστησαν άδικες προσωπικές επιθέσεις και υπηρεσιακές ταλαιπωρίες και παραλείψεις στις προαγωγές.
Φοβάμαι όμως ότι η τακτική των προσωπικών επιθέσεων θα συνεχισθεί, όχι μόνον κατά δικαστών, αλλά και άλλων που πιστεύουν στην ελευθερία της γνώμης ως αναφαίρετο δημοκρατικό δικαίωμα. Είναι γεγονός, ότι η Δικαιοσύνη παρουσιάζει αρκετά προβλήματα, πολλά εκ των οποίων δυσεπίλυτα, όπως η καθυστέρηση αποδόσεως της δικαιοσύνης, που έχει φθάσει στα όρια της αρνησιδικίας με πάνω από 400 καταδίκες από τα ευρωπαικά δικαστήρια.
Ένα ακόμα ζήτημα είναι η μεγάλη ταλαιπωρία των μαρτύρων και διαδίκων από τις αλλεπάλληλες αναβολές δικασίμων. Με αποφάσεις που δεν πείθουν για την ορθότητα τους και με το δείκτη εμπιστοσύνης του κοινού στο θεσμό της δικαιοσύνης όχι στο σημείο που θα έπρεπε να είναι.
Κατά συνέπεια, όλοι μας, αλλά κυρίως η κυβέρνηση και η ηγεσία της δικαιοσύνης πρέπει να πράξουν το πάν για να ενισχύσουν το θεσμό της δικαιοσύνης και να επιταχύνουν τη λειτουργία της . Για αυτό πρέπει να αποφεύγουν οποιαδήποτε παρέμβαση.
Οι δε δικαστές να αφοσιωθούν στο έργο τους και να γνωρίζουν, ότι εάν το εκτελούν ευόρκως θα έχουν ήσυχη τη συνείδηση τους και θα νοιώθουν ικανοποίηση, που το εξετέλεξαν, αναλογιζόμενοι την «ηδονή της ηθικής» του Αριστοτέλη. Αλλά γιαυτούς που δεν εκτέλεσαν κατά συνείδηση την αποστολή τους, τους θυμίζω, ότι ο Ντάντε στη Θεία Κωμωδία τοποθετεί τους επίορκους δικαστές στο πιο βαθύ καζάνι της κόλασης…
Ο κ. Λέανδρος Τ,Ρακιντζής είναι Αρεοπαγίτης ε.τ.
