Τα 'χω γράψει πολλές φορές για τους καθηγητές. Κάποιοι απ’ αυτούς με ‘χουν σταματήσει στον δρόμο και μου ‘καναν παράπονα, άλλοι μου χουν απαντήσει διαδικτυακά. Ένας μάλιστα, μετά από παλιότερο κείμενο μου είχε βγάλει το συμπέρασμα ότι μ’ αυτά που γράφω «δεν έχω τελειώσει ούτε το νηπιαγωγείο». Γέλασαν και τα μουστάκια που δεν έχω, αν μη τι άλλο έχω πουλήσει και 200.000 βιβλία.
Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Εγώ και να μην είχα βγάλει νηπιαγωγείο, μόνο το δικό μου κεφάλι θα χτυπούσα. Ο εκπαιδευτικός όμως έχει την ευθύνη του παιδιού κάθε Έλληνα πολίτη, το παίρνει απ’ το χέρι στα τέσσερα χρόνια του και το παραδίδει στην κοινωνία στα δεκαεπτά του, είτε στουρνάρι, είτε άξιο και μορφωμένο άνθρωπο. Έχει πολύ σοβαρότερο ρόλο από μένα να παίξει, η δουλειά του έχει υπερπολλαπλάσια αξία από την δική μου.
Με αφορμή λοιπόν την απεργία των εκπαιδευτικών και τα συλλαλητήρια τους, εγώ θα το ξαναγράψω. Ειλικρινά απορώ γιατί είναι τόσο σφόδρα αντίθετοι με την αξιολόγηση τους. Τι διάβολο φοβούνται και αντιδρούν με τόση μανία; Ως και τα πρότυπα σχολεία, αν αντιλήφθηκα καλά τα λόγια του εκπροσώπου τους στην Επιτροπή της Βουλής, τα απορρίπτουν πρωτίστως διότι τα θεωρούν πίσω πόρτα για να μπει αυτό το μοντέλο αξιολόγησης στην μέση εκπαίδευση.
Εγώ έχω γνωρίσει πολλές δεκάδες καθηγητές, ίσως και εκατοντάδες. Παιδιά στείλαμε στα σχολείο, τα είπαμε άπειρες φορές με τους δασκάλους και τους καθηγητές τους. Ειλικρινά αμφιβάλω αν υπήρξε κάποιος που είπα «ωχ, στα δικά του χέρια έπεσε η κόρη μου;» Όλοι τους, με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, με τα ξεχωριστά στοιχεία του χαρακτήρα τους, με τις υψηλές ή μέτριες γνώσεις τους, με την πολύ ζεστή ή απλώς υποφερτή τους παιδαγωγική διάθεση, είχαν πάντως ικανοποιητικά στάνταρτς.
Σας το γράφω με πάσα ειλικρίνεια, κανένας απ’ όσους γνώρισα δεν θα ‘πρεπε να φοβάται την αξιολόγηση. Δεν είχαν λόγο οι άνθρωποι. Προφανώς ο καθένας θα ήταν πολύ καλός σε κάτι, απλώς καλός σε κάτι άλλο και πιο μέτριος σε κάποιο τρίτο, όπως κάθε άνθρωπος σε τούτη την ζωή. Αλλά, για να το πω ξερά, κάποιον ντιπ άσχετο ή κάποιον επικίνδυνο σχιζοφρενή καθηγητή, εγώ δεν γνώρισα. Κι έχω συναναστραφεί πολλούς και πολλές.
Αναρωτιέμαι λοιπόν μήπως η αντίδραση τους στην αξιολόγηση –διότι πράγματι η πλειοψηφία τους αντιδρά- οφείλεται σε κάποια παγιωμένη και διαχρονική παρεξήγηση που υπάρχει στις τάξεις τους; Μήπως έχουν δαιμονοποιήσει μέσα στα κεφάλια τους μια διαδικασία που θεωρείται δεδομένη και διόλου διαβολική από το σύνολο πια των εργαζομένων αυτής της χώρας και αυτού του πλανήτη; Πώς αλλιώς να το γράψω; Μήπως το χουν παραφουσκώσει μέσα τους, σε βαθμό που αδικεί τους ίδιους;
Η συγχωρεμένη η γιαγιά μου είχε ζήσει όλα της τα χρόνια μ’ έναν συγκεκριμένο μύθο: Πίστευε πως αν έτρωγε ταυτόχρονα ψάρι και ασπιρίνη, θα πέθαινε ακαριαία. Δέκα καθηγητές της ιατρικής σχολής Αθηνών και Θεσσαλονίκης να της έφερνα μπροστά της, αυτή δεν υπήρχε περίπτωση ν’ ανοίξει το στόμα της για να φάει αυτά τα δυο ταυτόχρονα. Είχε αποκτήσει έναν αταβιστικό φόβο απέναντι σ’ αυτό τον συνδυασμό. Μήπως με τα χρόνια έχουν πάθει το ίδιο και οι καθηγητές; Να τρέμουν κάτι φυσιολογικό και ακίνδυνο; Και να βρίσκουν επιχειρήματα που παραπέμπουν σε περασμένες πεντηκονταετίες, απέναντι σε μια διαδικασία που όχι διόλου δεν θα τους έβλαφτε; Τα γράφω εγώ, μπας και το πάρουν αλλιώς.
