Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Ο τρόπος που ο πρωθυπουργός και το επιτελείο του επέλεξαν να διαχειριστούν την κατάληξη της περίφημης «διαπραγμάτευσης» του 2015, δηλαδή, την περίφημη «κωλοτούμπα» είναι η πηγή όλων των στρατηγικών του αδιεξόδων έκτοτε και η βασική αιτία που δεν μπορεί να του βγει η αποριζοσπαστικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ και η στροφή στο Κέντρο.
Ο κ.Τσίπρας δεν κατάφερε αφηγηθεί μια πειστική ιστορία για όλα όσα τον οδήγησαν στο να γίνει ο Πρωθυπουργός που εφάρμοσε την πιο ειδεχθή εκδοχή των μνημονίων. Ψέλλισε δύο λόγια για «αυταπάτες» αλλά φυσικά αυτά δεν μπορούσαν να γίνουν πιστευτά όταν την ίδια στιγμή, οι μηχανισμοί επικοινωνίας του ΣΥΡΙΖΑ «σπίναραν» την εικόνα του πανούργου διαπραγματευτή που έφερε τους δανειστές «στα νερά του».
Το μόνο που θα μπορούσε να έχει κάνει ο κ.Τσίπρας το 2015 θα ήταν να εμφανιστεί στη Βουλή και να παραδεχτεί ότι δεν είχε καταλάβει πως λειτουργεί ο σύγχρονος κόσμος οπότε δεν είχε και την πρόθεση να ξεγελάσει κανέναν ούτε να διχάσει τους Έλληνες αποκαλώντας τους μισούς «Γερμανοτσολιάδες» και «Προδότες». Αν είχε ζητήσει συγγνώμη με τρόπο σαφή τότε, κυρίως από τους ψηφοφόρους του όσο και δευτερευόντος από τους πολιτικούς του αντιπάλους, θα είχε καταφέρει δύο πράγματα:
- Κανείς έκτοτε δεν θα μπορούσε να τον αποκαλέσει ψεύτη.
- Θα είχε απεγκλωβίσει ένα κομμάτι της Κεντροαριστεράς και του προοδευτικού κόσμου που σήμερα του γυρνάει την πλάτη ακριβώς επειδή εμφανίζεται προκλητικά αμετανόητος. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα είχαν συστρατευθεί μαζί του αλλά δεν θα ήταν και τόσο αρνητικοί.
Γιατί, λοιπόν, το 2015 ο κ.Τσίπρας δεν εξήγησε την κωλοτούμπα του και δεν ζήτησε συγγνώμη; Δεν έχουμε αμφιβολία ότι αυτό το ενδεχόμενο θα το εξέτασαν στο επιτελείο του όμως στην πραγματικότητα για πάρα πολύ καιρό και τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που αποφασίζει να ενδώσει στις πιέσεις των δανειστών και να ανοίξει το Μακεδονικό, ήταν διαρκώς παρόν στη στρατηγική του Μαξίμου (και γινόταν ορατό και στη ρητορική του πρωθυπουργού και ολόκληρης της κυβέρνησης) το ενδεχόμενο νέας σύγκρουσης με τους δανειστές και προσφυγής στις κάλπες. Η ρήξη και ένας νέος αντιμνημονιακός αγώνας τα πρώτα δύο χρόνια της διακυβέρνησης θεωρούνταν από τους επιτελείς του Μαξίμου ως η οδός διαφυγής για μια καταφυγή στις κάλπες με αξιώσεις για ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα.
Ο κ.Τσίπρας «μνημονοποιήθηκε» μέρα με την ημέρα, δεν τράβηξε, απλώς, το χειρόφρενο για να κάνει απότομη στροφή προς την κανονικότητα. Άλλωστε, όπως έχουμε εξηγήσει πολλάκις, η έννοια της «κανονικότητας» όπως την εννοούμε εμείς δεν υφίσταται στη σκέψη της ριζοσπαστικής, τσαβικής αριστεράς. Η ψυχολογία του «μπαχαλάκια» ενδημεί στο Μαξίμου και δεν έχει εγκαταλείψει στιγμή τα στελέχη του, απόδειξη η διοργάνωση πολλαπλών εκλογών τον Μάιο για να αμβλυνθούν οι εντυπώσεις των αποτελεσμάτων.
Τέσσερα χρόνια μετά, χωρίς να έχει ζητήσει ποτέ συγγνώμη από τους ίδιους του τους ψηφοφόρους, έχοντας υιοθετήσει ένα αλαζονικό ύφος εξουσίας του είδους που επί χρόνια υπόσχονταν να εξαλείψει, έχοντας διαπράξει μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα και στον υπέρτατο βαθμό όλα τα λάθη που η αριστερά του καυτηρίαζε και κατήγγειλε διαχρονικά, έχει να αντιμετωπίζει την απογοήτευση που εξελίχθηκε σε οργή.
Οι πολίτες που για μήνες ήταν «μουδιασμένοι» από την κωλοτούμπα συνήλθαν και θα θελήσουν να τιμωρήσουν στην κάλπη πιο πολύ από τον ΣΥΡΙΖΑ, εκείνον. Γιατί εκείνον είχαν πιστέψει, εκείνος προσωποποιούσε την ελπίδα και την αισιοδοξία ότι κάτι θα μπορούσε να αλλάξει. Εκείνος λοιπόν, δικαιούται λιγότερο απ'όλους στο ΣΥΡΙΖΑ να θυμώνει που όλοι, ακόμα κι αυτοί που θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, τον αποκαλούν ψεύτη.
