Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Η Μεταπολίτευση – που τελειωμό δεν έχει- είναι η μακρά περίοδος της ελληνικής ιστορίας κατά την οποία οι Έλληνες προσπαθούν αγωνιωδώς, να προσδιοριστούν ταξικά. Είτε επειδή έχουν ανάγκη από μία διάκριση, προκειμένου να αποκτήσουν «ηθικό πλεονέκτημα» είτε γιατί αμύνονται σε όσους τους κατηγορούν για ελιτισμό.
Ποιο είναι το αποτέλεσμα αυτής της συνεχούς διαπάλης; Πρώτον να μην βρίσκουν χρόνο για σοβαρή δουλειά και δεύτερον, να διαγκωνίζονται ποιος θα γίνει χειρότερος από τον άλλον για να κατοχυρώσει μία καλύτερη ταξική θέση μέσα στον καθαγιασμένο «λαό».
Η δημόσια ένταση της προεκλογικής περιόδου δίνει τη ευκαιρία για τέτοιες σκέψεις, δεδομένου πως ο λαϊκισμός, ως συνήθως, αναδεικνύεται η βασικότερη «ιδεολογία» αντιπαράθεσης στο παιχνίδι των εντυπώσεων.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναφέρθηκε σε ψυκτικούς από το Περιστέρι, εκφράζοντας το ενδιαφέρον του για όσους δεν θα επιλέξουν να σπουδάσουν σε πανεπιστήμιο. Και όπως ήταν αναμενόμενο, στον ΣΥΡΙΖΑ θύμωσαν γιατί προφανώς, οι ίδιοι θα ήθελαν να αναφερθεί σε ψυκτικούς από την Εκάλη… Θύμωσαν επίσης, γιατί ο Μητσοτάκης μίλησε πάλι για αριστούχους, εξαιρώντας τους αυτή την φορά και προτάσσοντας τους ψυκτικούς…
Ανάμεσα στην ουσία και στην παράνοια του λαϊκισμού βρίσκεται η καθημαγμένη ελληνική κοινωνία και κυρίως οι νέοι της. Που παραμένουν πάντα θύματα της μωρίας και του τυχοδιωκτισμού μιας νεφελώδους ιδεοληψίας εκ μέρους της κρατικοδίαιτης αλητείας. Οι νέοι που κουβαλούν τα συμπλέγματα που ο κ. Τσίπρας και οι ομοϊδεάτες του – από όλα τα κόμματα- έχουν καλλιεργήσει στην ελληνική οικογένεια, εδώ και δεκαετίες.
Που καταλήγουμε, μετά από κάθε παιχνίδι εντυπωσιοθηρίας και λαϊκισμού; Ότι αν αύριο η κυβέρνηση Μητσοτάκη ξεκινήσει έναν αγώνα ενίσχυσης της τεχνικής και επαγγελματικής εκπαίδευσης, η αντιπολίτευση θα κηρύξει ανένδοτο αγώνα, εναντίον της «ταξικότητας» της παιδείας. Με ένα και μοναδικό μότο: «πώς τολμάς και στέλνεις τα παιδιά μας να γίνουν ψυκτικοί; Γιατί δεν θέλεις να γίνουν όλα γιατροί;»…
Είναι δε τόσο μεγάλη η ταξική ηλιθιότητα που τους κατατρύχει που θα σταθούν εμπόδιο σε κάθε μεταρρύθμιση των Επαγγελματικών Λυκείων, πάντα με γνώμονα την ιδεοληψία τους. Αν για παράδειγμα ενισχυθεί ο θεσμός της μαθητείας, θα διαμαρτύρονται γιατί «οι μαθητές πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης από κάποιον αδίστακτο εργοδότη»…
Δεν έχουν πραγματικά κανέναν όριο. Και χρειάζεται πραγματικός πόλεμος προκειμένου να απαλλαγεί η ελληνική κοινωνία από το καρκίνωμα του λαϊκισμού στην παιδεία. Όπως και στην υποκινούμενη αντιπαράθεση της ταξικότητας μεταξύ των κοινωνικών ομάδων. Ή ακόμα και των περιοχών που διεκδικούνται ως «τόποι λατρείας» και «αγώνα» από τους επίδοξους σωτήρες του «λαού».
Θυμίζω μόνο τι είχε τραβήξει ο αγωνιστής της Αριστεράς Τζανακόπουλος ο οποίος έμεινε για δύο ολόκληρα χρόνια στο Αιγάλεω. Τόπο μαρτυρίας όπως πιθανότατα, και το Περιστέρι.
Υπάρχει ίσως μια εξήγηση για όλα αυτά. Που θέλει τις άθλιες καρικατούρες των μυθικών ηρώων του Πολυτεχνείου να αναζητούν ξερονήσια και φυλακές μέσα στην Αθήνα για να υποδυθούν τους αγωνιστές…
Μιλάμε για την απόλυτα ξεφτίλα ανθρώπων ρηχών και αλλοτριωμένων από την άτεχνη προσπάθεια της θεατρικότητάς τους. Επειδή δεν έχουν τσάρους να σφάξουν τους εφευρίσκουν. Επειδή δεν έχουν ανάκτορα να γκρεμίσουν τα ζωγραφίζουν, Επειδή δεν έχουν μπολσεβίκους τους φαντασιώνονται. Και επειδή δεν έχουν προλετάριους να υπερασπιστούν, πασχίζουν συνεχώς να τους δημιουργήσουν…
