Εντάξει, αρκετά είπαμε όλοι για το ΚΚΕ, καταχάρηκε κι αυτό με την επαναστατική δράση του, απεφεύχθη λογικά και η διασπορά του ιού λόγω ελάχιστου κόσμου στο νταβαντούρι, το Πολυτεχνείο δημιούργησε εν τέλει μια κατάσταση win-win. Μόνο ο Σύριζα δεν κατάλαβε τι ακριβώς έκανε και με ποιον ήταν, αλλά αυτό είναι η συνήθης επιλογή του τον τελευταίο καιρό. Προσπαθώντας να είναι με όλους, καταφέρνει να μην είναι με κανέναν.
Οπότε δεν πάμε πάλι πίσω στα σοβαρότερα που μας απασχολούν, διότι τα πράγματα ζορίζουν πέραν του λογικού; Η ελληνική κοινωνία έχει μπει σ’ ένα είδος χειμέριου ύπνου ή καλύτερα σε μια παραλυτική κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Χαρακτηριστικό της μια παραζαλισμένη αναμονή, έξω από κάθε έννοια κανονικότητας. Κάθε μέρα στυλώνονται όλοι μπροστά στην τηλεόραση για να δουν κρούσματα και θανάτους, φρίττουν με τους αριθμούς, τρομάζουν βλέποντας την αρρώστια να πλησιάζει το σπίτι τους και κουμπώνονται ακόμα περισσότερο απ’ όσο ήταν ήδη κουμπωμένοι.
Τα σχολεία δεν δουλεύουν, οι εργασιακοί χώροι είναι μισοδιαλυμμένοι. Άλλοι είναι χωμένοι στο σπίτι τους και ψευτοδουλεύουν μέσω laptop, άλλοι πάνε μεν στο γραφείο τους αλλά κάθονται απομονωμένοι δίχως επικοινωνία μεταξύ συναδέλφων και δίχως επαφή με το κοινό. Οι συσκέψεις γίνονται με zoom, διεκπεραιώνονται μόνο τα απολύτως απαραίτητα, η πελατεία είναι μουδιασμένη, οι διοικητικές ιεραρχίες ελαστικότερες από ποτέ, τα επενδυτικά σχέδια όλο παίρνουν αναβολές για καλύτερες και ευκολότερες μέρες.
Και υπάρχει και κείνη η μάζα των ανθρώπων που απλώς κάθεται, με τα μαγαζιά της κλειστά, με τις θέσεις εργασίας υπό αίρεση, με το μέλλον δραματικά αβέβαιο, με την πιθανότητα ν’ ανοίξει η αγορά ή να ‘ρθουν τουρίστες σχεδόν στο μηδέν. Τα κουτσοβολεύουν οι περισσότεροι με τις κρατικές ενισχύσεις, πάνε πίσω οι φόροι, οι επιταγές, τα χρέη, οι εισφορές, παίρνουν και το επιδοματάκι ώστε να τα βγάλουν πέρα επί του παρόντος, αλλά είναι ζωή αυτή; Θα πείτε ότι έτσι συμβαίνει σ’ όλο τον πλανήτη και το ξέρουν οι άνθρωποι, όμως πόση παρηγοριά είναι για έναν μαγαζάτορα στο Αιγάλεω η γνώση ότι τα ίδια περνά και κάποιος συνάδελφος του στην Φρανκφούρτη ή στο Λίβερπουλ;
Γι αυτό και η μόνη αντίδραση όλων είναι μια άνευ προηγουμένου ταραγμένη νιρβάνα, σαν κακό όνειρο μέσα στον ύπνο, δίχως εξάρσεις και θυμούς. Με ποιον να θυμώσουν και τι θα καταφέρουν αν τσαντιστούν; Γι αυτό και όλο περιμένουμε το κύμα των νεοαγανακτισμένων κι αυτό αρνείται πεισματικά να εμφανιστεί. Έχουν κάτσει όλοι στο κατώφλι του σπιτιού τους και περιμένουν καρτερικά να περάσει η μπόρα, βγάζοντας την όπως-όπως ως τότε. Την κυβέρνηση και την μέμφονται και πάνω της στηρίζονται, ανάθεμα και ξέρουν τι να κάνουν. Την αντιπολίτευση την κοιτάζουν από μακριά και ανασηκώνουν τους ώμους, έχουν σοβαρότερα πράγματα να σκεφτούν από τις αλλοπρόσαλλες κουβέντες και πράξεις της.
Πως διάβολο θα ορθοποδήσει αυτή η κοινωνία απορώ και εξίσταμαι. Κοιτάζει βέβαια προς την μεριά του εμβολίου με ελπίδα, αλλά πως θα ξαναπάρει μπρος ακόμα κι όταν αυτό εμφανιστεί; Είναι απορίας άξιο. Δύσκολος χειμώνας και αλλόκοτος. Μακάρι να μας βγει σε καλό όλο αυτό ή μάλλον να μην μας βγει σε κάτι ανήκεστο…
