Την προηγούμενη εβδομάδα ξεχωρίσαμε δύο θέματα στον καθημερινό Τύπο.
Το πρώτο ήταν το κεντρικό θέμα των ΝΕΩΝ της 6ης Απριλίου που επεσήμανε την έντονη σεισμική δραστηριότητα στην περιοχή της Θήβας, λίγα χιλιόμετρα έξω από την Αθήνα. Πάλι χθες τα ξημερώματα μας ξύπνησε ένας νέος σεισμός. Σύμφωνα με όσα είπαν οι ειδικοί στην εφημερίδα, η σεισμική δραστηριότητα παρακολουθείται και έχουν ενημερωθεί κυβέρνηση και Αρχές.
Σεισμολόγος μας εξήγησε ότι ένας μεγάλος σεισμός μπορεί να γίνει αύριο ή σε δέκα χρόνια, σε κάθε περίπτωση αυτή είναι η χώρα μας: σεισμογενής. Πρέπει να είμαστε ανά πάσα στιγμή έτοιμοι. Δηλαδή, όσα μπορούμε να κάνουμε για να προφυλαχθούμε πρέπει, απλώς, να τα κάνουμε.
Το δεύτερο θέμα ήταν το εκτενές ρεπορτάζ του Γιώργου Λιάλιου στην Καθημερινή της 7ης Απριλίου όπου κατέγραφε την προετοιμασία που γίνεται για την περίοδο των πυρκαγιών. Είναι η πρώτη χρονιά που θα δοθούν τόσο μεγάλα κονδύλια στην αντιπυρική προστασία, 42 ολόκληρα εκατομμύρια ευρώ από το Ταμείο Ανάκαμψης για δουλειές ουσίας: από τον καθαρισμό των πιο επικίνδυνων, για πυρκαγιά δασών, μέχρι την αντιπυρική προστασία των αρχαιολογικών χώρων. Ελπίζουμε μόνο όλα αυτά να γίνουν εγκαίρως.
Σεισμοί, μεγάλες πυρκαγιές, πλημμύρες. Η νέα καθημερινότητα δεν αφήνει περιθώρια για εφησυχασμό. Όμως διαβάζοντας τα ρεπορτάζ για την προετοιμασία που κάνει το κράτος αναρωτιόμαστε γιατί από τον σχεδιασμό απουσιάζουμε όλοι εμείς, οι πολίτες.
Γιατί να μην έχουμε εκπαιδευτεί κι εμείς στην παροχή πρώτης βοήθειας, γιατί να μην γνωρίζουμε τι πρέπει να κάνουμε σε περίπτωση σεισμού ή πυρκαγιάς, πως μπορούμε να βοηθήσουμε όσους θα έχουν ανάγκη; Γιατί να μην γνωρίζουμε τους τρόπους που μπορούμε να λειτουργήσουμε επικουρικά προς τις αρμόδιες, εκπαιδευμένες υπηρεσίες;
Επιπροσθέτως, γιατί να μην έχει οργανωθεί από τις ΜΚΟ ένα σύστημα συγκέντρωσης βοήθειας; Θυμόμαστε τι έγινε στις πυρκαγιές στο Μάτι, πολίτες να ανταποκρίνονται στο κάλεσμα των αρχών να δώσουν τρόφιμα και ρούχα στους πυροπαθείς και οι ομάδες διαχείρισης της βοήθειας να καταλήγουν με χιλιάδες φιαλίδια betadine για τα εγκαύματα αφού όλοι έκαναν την ίδια σκέψη.
Η Ελλάδα είναι μια μικρή σε έκταση χώρα και η ενεργητική εμπλοκή των πολιτών της έχει νόημα.
Γιατί να μην σχεδιαστεί ένα πρόγραμμα εκπαίδευσης όλων των πολιτών και κατοίκων της χώρας στα βασικά; Να περάσουμε ξανά όλοι από εκπαίδευση, από το σχολείο, ένα σχολείο που θα μας μαθαίνει πως θα μπορούμε να είμαστε χρήσιμοι αντί να καθόμαστε να σχολιάζουμε, έντρομοι, στα σόσιαλ μήντια.
Μια τέτοια διαδικασία θα κάνει καλό στην ελληνική κοινωνία. Θα ενηλικιωθούμε, αφού ενηλικίωση δεν σημαίνει τίποτε άλλο από την ανάληψη της ευθύνης του εαυτού μας. Όμως, για να την αναλάβουμε αυτή την ευθύνη πρέπει να έχουμε εκπαιδευτεί στα στοιχειώδη.
Ήρθε η ώρα για την κυβέρνηση και την τοπική αυτοδιοίκηση να γίνουν αληθινά τολμηρές. Ας σταματήσουν να απαριθμούν τους λόγους που ένα τέτοιο φιλόδοξο σχέδιο δεν μπορεί να υλοποιηθεί και να εξετάσουν, γρήγορα, πως μπορούν να το τρέξουν.
Αυτή η χώρα είναι και δική μας. Έχουμε την ηθική υποχρέωση να την υπηρετούμε στο μέτρο που αναλογεί στον καθένα μας.
