Είναι λάθος να θεωρείται ότι το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης ήταν συγκέντρωση στρατιωτικών εξτρεμιστικών κύκλων, λέει στον «Φιλελεύθερο» ο αντιπρόεδρος της Βουλής, Σπύρος Λυκούδης.
Ο βουλευτής του Ποταμιού υποστηρίζει ότι η σύνθετη ονομασία είναι «επιβεβλημένος συμβιβασμός με βάση τις δικές μας εθνικές ανάγκες και συμφέροντα» και δηλώνει σε ό,τι αφορά τη στάση του Κινήματος Αλλαγής στη Βουλή: «Για να δούμε τι θα ψηφίσουμε, πρέπει βεβαίως να έχουμε την κυβερνητική πρόταση και να συνεννοηθούμε και μεταξύ μας οι βουλευτές του χώρου μας».
Για το συνέδριο της Κεντροαριστεράς λέει πως «αν παραμείνουμε απλώς στην τακτοποίηση πρωταγωνιστών και συμπρωταγωνιστών, θα είμαστε μακριά από αυτό που επιθυμούσαν οι χιλιάδες πολιτών που προσήλθαν στις κάλπες προ διμήνου».
Συνέντευξη στην Αλίκη Χατζή
Τι είναι τα συλλαλητήρια για σας; Καθοδηγούμενες συγκεντρώσεις από στρατιωτικούς κύκλους και ακροδεξιά στοιχεία, ώστε να δημιουργήσουν πολιτική αναταραχή, ή εκδήλωση μεγάλης ευαισθησίας της κοινωνίας στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων;
Το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης είχε πολύ κόσμο. Ξεπέρασε κατά πολύ τις προβλέψεις πολλών, και τις δικές μου. Ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, κυρίως της Βορειοελλαδίτικης, αποδεικνύεται ότι έχει μια ιδιαίτερη αντίληψη για το ζήτημα της ονομασίας της γειτονικής χώρας και μια ευαισθησία που δυστυχώς δύσκολα μπορεί να ενταχθεί σε έναν πολιτικό ορθολογισμό. Δεν είχε προφανώς κατά την γνώμη μου ο χαρακτήρας και οι στοχεύσεις του συλλαλητηρίου επαφή με τις διαμορφωμένες καταστάσεις και με το πραγματικό εθνικό συμφέρον γύρω από το θέμα. Είναι άλλο όμως αυτό και άλλο η μεγάλη αυτή συγκέντρωση ακόμα και αν επιχείρησαν ακροδεξιά στοιχεία να την οικειοποιηθούν, να θεωρείται ότι ήταν συγκέντρωση στρατιωτικών εξτρεμιστικών κύκλων.
Επηρεάζουν την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης; Κυρίαρχη εκτίμηση είναι ότι η μεγάλη συμμετοχή των πολιτών σ' αυτά έχει τρομάξει το Μαξίμου, λόγω και της διάστασης απόψεων με τον Πάνο Καμμένο…
Μία σώφρων αντιμετώπιση μεγάλων κινητοποιήσεων, είναι υποχρεωμένη όταν αυτές προκύπτουν, να τις λαμβάνει υπόψιν της και να τις συνυπολογίζει. Αλλά η εξωτερική πολιτική μιας υπεύθυνης χώρας δεν χαράσσεται στην ηχώ συλλαλητηρίων.
Συζητούνται δύο πολιτικά σενάρια για την λύση που θα δώσει η κυβέρνηση στο αδιέξοδο που έχει βρεθεί, το ένα θέλει να κάνει «κωλοτούμπα» ο Καμμένος και το άλλο, να κάνει «κωλοτούμπα» ο Τσίπρας. Υπάρχει κι ένα τρίτο, που θέλει βουλευτές που προέρχονται από τον χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς, όπως εσείς, να ψηφίζει την συμφωνία για την ΠΓΔΜ που θα φέρει ο πρωθυπουργός στην βουλή, οπότε απαλλάσσεται ο πρωθυπουργός από τον πονοκέφαλο της δεδηλωμένης…
Πάλι κωλοτούμπα; Φαίνεται ότι τείνει να εξελιχθεί σε εθνικό σπορ. Η δική μου άποψη είναι γνωστή και όχι πρόσφατη. Όταν σήμερα σε 140 χώρες και σε όλα τα διεθνή FORA η γειτονική χώρα αναγνωρίζεται ως Μακεδονία χωρίς άλλο προσδιορισμό, η επιλογή της συμπεφωνημένης σύνθετης ονομασίας, φαίνεται ως επιβεβλημένος συμβιβασμός με βάση και τις δικές μας εθνικές ανάγκες και συμφέροντα. Προφανώς συνοδευόμενος και από όλα τα άλλα ζητήματα ( αλυτρωτισμός κτλ). Για να δούμε τι θα ψηφίσουμε πρέπει βεβαίως να έχουμε την κυβερνητική πρόταση και να συνεννοηθούμε και μεταξύ μας οι Βουλευτές του χώρου μας.
Αύριο κλείνουν τρία χρόνια διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Ήταν αρκετά για να καταρριφθεί ο μύθος της ελληνικής Αριστεράς;
Έχω από χρόνια υποστηρίξει, μαζί και με πολλούς άλλους συναγωνιστές από τον χώρο της Αριστεράς, ότι και ο δικός μας δρόμος, η ιστορία μας, είχε μικρές και μεγάλες αδυναμίες, μικρά και μεγάλα λάθη. Άρα δεν είχα ποτέ την άποψη ότι η Αριστερά είναι η παράταξη αποκλειστικά θριάμβων και δόξας που δημιουργεί ''μύθους''. Όμως ξέρω επίσης την μεγάλη της προσφορά σε σημεία καμπής της Ελληνικής Ιστορίας και την ανιδιοτελή θυσία των ανθρώπων της για τα πιστεύω τους. Εξέφρασα από νωρίς την ανησυχία ότι αυτή την Αριστερά, των αξιών και των ιδανικών, υπήρχε ο κίνδυνος οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να την οδηγήσουν με τις πολιτικές τους στην απαξίωση και το ''πρώτη φορά αριστερά'' να γίνει τελικά ''ποτέ ξανά αριστερά''. Σήμερα 3 χρόνια μετά νομίζω πως αυτή η ανησυχία μου σε μεγάλο βαθμό δυστυχώς επιβεβαιώθηκε.
Θεωρείται ότι η εσωκομματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ, οι «53», επιζητούν πράγματι αλλαγές στην κυβερνητική πολιτική, ή αισθάνονται απλώς την ανάγκη να διαφοροποιηθούν για ν' αποφύγουν την κοινωνική κατακραυγή;
Δεν γνωρίζω- είμαι ειλικρινής σ' αυτό - τα ακριβή χαρακτηριστικά της εσωκομματικής αντιπολίτευσης των ''53''. Διαβάζω ότι αντιδρούν στην σύμπραξη του ΣΥΡΙΖΑ με τον Πάνο Καμμένο την οποία θεωρούν παραμορφωτική για ένα κόμμα αριστερό και συμφωνώ μαζί τους. Διαβάζω επίσης ότι αντιδρούν σε όποιες έστω και μικρές προσπάθειες ρεαλιστικοποίησης της πολιτικής της κυβέρνησης τις οποίες θεωρούν ως ''δεξιές'' παρεκκλίσεις και διαφωνώ μαζί τους. Επειδή όμως δεν θέλω να παρεμβαίνω, έστω και ακροθιγώς, στην εσωκομματική ζωή του ΣΥΡΙΖΑ δεν προχωρώ σε άλλες κρίσεις.
Πώς προχωράει το εγχείρημα για το νέο φορέα στον χώρο σας, στην Κεντροαριστερά; Θα καταφέρετε να διατηρήσετε ως το Συνέδριο την δυναμική που αποκτήσατε στις εκλογές για τη νέα ηγεσία το Νοέμβριο; Παρατηρείται μία «πικρία» στον κόσμο, δεν βλέπει τις αλλαγές που προσδοκούσε…
Είμαστε στην αφετηρία. Οι όποιες κρίσεις σήμερα θετικές ή αρνητικές για το πώς προχωράμε, θα είναι πρόωρες και διακινδυνευμένες. Πιστεύω στην ανάγκη να συγκροτηθεί και να αναπτυχθεί ο νέος φορέας γιατί τον χρειάζεται η κοινωνία και η ισορροπία της πολιτικής ζωής. Γνωρίζετε καλά τις επίμονες προσπάθειες και τον αγώνα που δώσαμε 2 χρόνια τώρα οι ΜΕΤΑρρυθμιστές και εγώ προσωπικά για να υπάρξει αυτή η συνάντηση του ευρύτερου δημοκρατικού χώρου. Γι' αυτό κρατάω χαμηλά και στην άκρη τις επιφυλάξεις και τα ερωτηματικά που έχω για επιλογές που έγιναν στο ξεκίνημα. Αν όμως δεν προχωρήσουμε στη συγκρότηση ενός Νέου Ενιαίου Φορέα - έστω και με μεταβατικά βήματα – και παραμείνουμε απλώς στην τακτοποίηση πρωταγωνιστών και συμπρωταγωνιστών θα είμαστε μακριά από αυτό που επιθυμούσαν οι χιλιάδες πολιτών που προσήλθαν στις κάλπες προ διμήνου.
