Του Θανάση Χειμωνά
Σαν σήμερα, πριν ακριβώς δύο χρόνια, διεξήχθη στην τότε Βουλή η τρίτη και κρισιμότερη ψηφοφορία για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ως γνωστόν το όνομα «Σταύρος Δήμας» δεν ακούστηκε 180 φορές και οδηγηθήκαμε σε εκλογές με τα γνωστά αποτελέσματα. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν τη συγκεκριμένη ημερομηνία ως ορόσημο για την καταστροφή της Ελλάδας. Λένε πως αν ο Δήμας αποσπούσε τις 180 ψήφους και η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου παρέμενε στην εξουσία η χώρα θα είχε γλιτώσει από πολλά. Όντως, ένα αμυδρό φωτάκι είχε αρχίσει να φαίνεται στο βάθος του τούνελ. Η ανάπτυξη είχε αρχίσει να κάνει δειλά δειλά την εμφάνισή της. Η λογική έλεγε πως σύντομα η Ελλάδα θα έβγαινε στις αγορές και η κρίση σταδιακά θα υποχωρούσε.
Είναι όμως έτσι;
Αυτό θα συνέβαινε σε έναν τέλειο κόσμο. Ενδεχομένως σε μια τέλεια χώρα. Όχι στην Ελλάδα. Γιατί για να φτάσουμε ως εκεί, η κυβέρνηση θα έπρεπε πρώτα απ' όλα να εφαρμόσει (πάνω-κάτω) το mail Χαρδούβελη. Σήμερα γνωρίζουμε πως το διαβόητο αυτό mail αποτελεί παιδική χαρά μπροστά σε όσα ακολούθησαν. Εκείνη την εποχή όμως μόνο ο μάντης Κάλχας θα μπορούσε να το προβλέψει.
Ο Τσίπρας λοιπόν θα έβγαζε τον κόσμο στους δρόμους, η Αθήνα θα καιγόταν, οι συνεχείς απεργίες θα παρέλυαν το κράτος. Αποτέλεσμα; Τα μέτρα δεν θα περνούσαν, η κυβέρνηση θα κατέρρεε και ο ΣΥΡΙΖΑ θα κέρδιζε τις εκλογές με μεγαλύτερη διαφορά από ό,τι τελικά συνέβη. Τα αποτελέσματα λοιπόν θα ήταν ίδια. Ενδεχομένως και χειρότερα.
Όσο λοιπόν και αν διαφωνώ με τη στάση της ΔΗΜΑΡ (η οποία ουσιαστικά έκρινε το αποτέλεσμα) στην ψηφοφορία εκείνη, η αλήθεια είναι πως η άνοδος του Τσίπρα ήταν αναπόφευκτη. Ένα τεράστιο κομμάτι των συμπατριωτών μας πίστευε (εδώ μερικοί το πιστεύουν ακόμα…) πως υπήρχε άλλος δρόμος. Πως ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. υπάκουαν στην Τρόικα από δουλοπρέπεια αλλά και επειδή ήταν ανθέλληνες. Πως υπέγραφαν τα πάντα καθώς ήταν διεφθαρμένοι και οι ευρωπαίοι τους είχαν στο χέρι. Πως ο Τσίπρας θα «διαπραγματευόταν» και θα έβαζε τέλος στη λιτότητα. Πως θα λέγαμε στους Ευρωπαίους ότι δεν πληρώνουμε δεκάρα και αυτοί θα μας τα χάριζαν όλα φοβούμενοι πως θα διαλυόταν η ευρωζώνη. Όλοι όσοι τα πίστευαν αυτά έπρεπε να δουν με τα μάτια τους πόσο αφελή και ανέφικτα ήταν. Εκείνο που κανείς δεν περίμενε ήταν πως η πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν θα παραδεχόταν ποτέ πως έκανε λάθος. Θα συνέχιζε να στηρίζει έναν πρωθυπουργό που την κορόιδεψε και την εκμεταλλεύτηκε.
Ουσιαστικά λοιπόν αυτό πληρώνουμε. Και όχι το ότι πριν δύο χρόνια δεν ήρθε το αποτέλεσμα που θέλαμε. Ωστόσο, πρέπει να ομολογήσουμε πως για όλα αυτά δεν ευθύνεται μόνο η όποια αφέλεια του μέσου Έλληνα αλλά και η εκκωφαντική αποτυχία σύσσωμης της αντιπολίτευσης να παρουσιάσει μια αξιόπιστη εναλλακτική.
