«Σιγά τον εγκληματία»! Έτσι αντέδρασε εκλεγμένος βουλευτής του Κοινοβουλίου όταν του τέθηκε το θέμα της σύλληψης του γνωστού «τοξοβόλου». Δεν επρόκειτο περί λάθους. Το πιστεύουν. Η Αριστερά έχει υπερασπιστεί επί της ουσίας πολλές φορές την τρομοκρατία στο παρελθόν. Είναι μία στάση που ερμηνεύεται μόνο μέσα από την ανάγνωση των πιο σκοτεινών σελίδων της ελληνικής ιστορίας. Αλλά δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για την πολιτική νομιμοποίηση της τρομοκρατίας και των παραφυάδων της.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το τελευταίο χρονικό διάστημα καταγγέλλεται συστηματικά από τον ΣΥΡΙΖΑ η αστυνομική βία. Πρόκειται για αντιπερισπασμό, που στόχο έχει να εξασφαλίσει περιθώριο δράσης στα «παιδιά». Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση! Εκτός και αν οι άνθρωποι έχουν φάει τέτοια πετριά στο κεφάλι που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι το αντάρτικο πόλεων θα φέρει κάποια στιγμή το προλεταριάτο στην εξουσία. Όλα είναι πιθανά…
Φαινόμενα αστυνομικής αυθαιρεσίας σίγουρα υπάρχουν, αν και είναι αισθητά πιο λίγα απ’ ό,τι σε άλλες χώρες. Εκείνο πάντως που ευδοκιμεί περισσότερο στην Ελλάδα απ’ ό,τι σε άλλες χώρες δεν είναι οι αστυνομικοί που δήθεν βιαιοπραγούν κατά αθώων πολιτών, αλλά η δράση ακραίων ομάδων της Αριστεράς, όπως οι Ρουβίκωνες. Αυτό δεν είναι δήθεν. Είναι πραγματικό και το ζούμε καθημερινά. Οι επιθέσεις στα σπίτια των Άδωνι Γεωργιάδη και Άρη Πορτοσάλτε δεν ήταν δήθεν. Ήταν πραγματικά περιστατικά.
Πώς θα αντιμετώπιζε, άραγε, ο ευαίσθητος Τύπος της Αριστεράς ανάλογες επιθέσεις κατά στελεχών της Αριστεράς; Σίγουρα θα μιλούσε για τρομοκρατία της Ακροδεξιάς! Σήμερα, όμως, μιλάει για «παρεμβάσεις», λες και πρόκειται για μια ημερίδα όπου κάποιος ακροατής ζητάει τον λόγο για να πει την άποψή του.
Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόκειται για «παρεμβάσεις», αλλά για μεθόδους δράσης που παραπέμπουν ανοιχτά στα τάγματα εφόδου του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος της ναζιστικής Γερμανίας. Τι διαφορετικό κάνουν οι Ρουβίκωνες απ’ ό,τι έκαναν οι ναζί στον Μεσοπόλεμο στη Γερμανία; Και τι νόημα έχουν αυτού του είδους οι «παρεμβάσεις», αν όχι να τρομοκρατήσουν τον στόχο τους και τους οικείους του;
Ο Ρουβίκωνας δεν είναι πολιτιστική ομάδα. Δεν πρόκειται για τον εξωραϊστικό σύλλογο του χωριού μας. Είναι μία πολιτική ομάδα που εκφράζει ακραίες αντιλήψεις και εφαρμόζει αντιδημοκρατικές πρακτικές. Σε σχέση με τις αντιλήψεις τους, δικαίωμά τους είναι να πιστεύουν ό,τι θέλουν. Με τις πρακτικές τους, όμως, έχουμε θέμα. Και το θέμα το έχουμε με την Πολιτεία, που εξακολουθεί να αντιμετωπίζει αυτού του είδους τα αδικήματα σαν να πρόκειται για εφήβους που έβγαλαν την ανησυχία τους στα τζάμια του σχολείου.
Η Πολιτεία πρέπει να αλλάξει τη στάση της. Να ανοίξει τις φυλακές τύπου Γ' για τους τρομοκράτες και να κάνει πιο αυστηρό το νομικό πλαίσιο για ακτιβισμούς τύπου Ρουβίκωνα. Με το να στέλνουν τον γνωστό τοξοβόλο να βόσκει τα πρόβατα (κυριολεκτικώς) χαϊδεύουν την Αριστερά. Ετσι μεταθέτουν το πρόβλημα από το εσωτερικό της Αριστεράς στην καθημερινή ζωή των πολιτών. Η Αριστερά πρέπει να απαντήσει αν η δράση των ταγμάτων εφόδου είναι μια «νόμιμη πολιτική δράση» ή όχι. Δικό της εσωτερικό θέμα είναι. Με το να πετάει την μπάλα στην εξέδρα ανοίγοντας μέτωπο για την «αστυνομική βία» δεν θα αποφύγει την υποχρέωσή της να ξεκαθαρίσει το τοπίο.
Η ερώτηση είναι καθαρή: Τι κάνει κανείς με την τρομοκρατία; Πώς την αντιμετωπίζει;
Για έναν φιλελεύθερο πολίτη, η απάντηση απέναντι στη βία δεν είναι η βία. Το πρόβλημα, δηλαδή, δεν αντιμετωπίζεται με τη δημιουργία αντίστοιχων ομάδων κρούσης, που θα χτίζουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους στα σπίτια τους. Οχι γιατί κάτι τέτοιο είναι δήθεν δύσκολο, αλλά γιατί δεν είναι αποδεκτό. Η λύση για έναν φιλελεύθερο πολίτη είναι το κράτος Δικαίου. Ενα κράτος που θα εξασφαλίζει την ελεύθερη έκφραση, αλλά και τα δικαιώματα όλων των πολιτών. Η πολιτική βία σε μία φιλελεύθερη δημοκρατία δεν είναι ανεκτή και δεν μπαίνει σε κάποιου είδους βιαιόμετρο!
Το κράτος έχει το αποκλειστικό δικαίωμα στη χρήση βίας, για να μπορεί να εξασφαλίσει την ευταξία. Τι έχει να πει απέναντι σ' αυτό η Αριστερά; Αποδέχεται αυτή την αρχή ή σκοπεύει να συνεχίσει την υπονόμευση των αρχών της αστικής δημοκρατίας, προσπαθώντας από τη μία να περιορίσει τη δράση του κράτους σ' αυτό τον τομέα και υπερασπίζοντας από την άλλη ακραίες πολιτικές ομάδες δράσης;
Ανεξάρτητα από την εξέλιξη αυτής της «συζήτησης», η Πολιτεία πρέπει να λάβει άμεσα μέτρα. Δεν μπορεί να περιμένει την Αριστερά πότε θα λύσει τα υπαρξιακά της προβλήματα. Η αλλαγή του νομικού πλαισίου είναι άμεση προτεραιότητα. Ετσι ώστε να μην μπορεί κανείς να κάνει ανέξοδα ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής. Οι τοξοβόλοι είναι εγκληματίες, όταν με τα βέλη τους στοχεύουν τη Δημοκρατία. Αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο.
Θανάσης Μαυρίδης
Αναδημοσίευση από τη στήλη «Εκ θέσεως» του Φιλελεύθερου που κυκλοφορεί κάθε Σάββατο
