Του Γιάννη Παντελάκη
Υπάρχει κάποιος που θέλει να δει ένα έργο που έχει ξαναδεί; Φαντάζομαι πως η απάντηση θα ήταν καταφατική μόνο στην περίπτωση που πρόκειται για ένα αριστούργημα. Μια κακή ταινία δεν την βλέπει κανείς για δυο φορές. Όσο και αν την πρώτη φορά τον ξεγέλασε το καλό μάρκετινγκ και οι γκλαμουράτες διαφημίσεις και τον οδήγησαν στις αίθουσα, τη δεύτερη δεν θα περάσει ούτε από έξω. Αν και στην προκειμένη περίπτωση δεν μιλάμε ούτε καν για τη δεύτερη φορά, αλλά για την τέταρτη! Ταινίες ίδιου σεναρίου με διαφορετικό σκηνοθέτη.
Ο Κωστής Χατζηδάκης, στο συνέδριο της πανελλήνιας ομοσπονδίας ιδιοκτητών ακινήτων, ανακοίνωσε πως θέση της Ν.Δ. είναι η μείωση του ΕΝΦΙΑ κατά 30%. Προφανώς εννοούσε πως αυτό θα συμβεί, αν το κόμμα του επανέλθει στην εξουσία. Και επίσης προφανές είναι, πως μια τέτοια εξαγγελία, κινείται στο πλαίσιο αυτής της επιδίωξης, της ανάληψης της εξουσίας. Ο κ. Χατζηδάκης δεν είναι απλά ένας βουλευτής, ούτε απλά ένας πρώην υπουργός. Είναι αντιπρόεδρος της Ν.Δ., δηλαδή εκφράζει την ηγεσία του κόμματος. Άρα, η νέα ηγεσία άρχισε να υπόσχεται. Θα περιμένει κάποιος τη συνέχεια.
Αν η υποσχεσιολογία αποτελεί τη στρατηγική της συντηρητικής παράταξης, θα πρόκειται για μια ακόμα επανάληψη του παρελθόντος. Και η εξαγγελία για μείωση του ΕΝΦΙΑ, όταν μάλιστα δεν συνοδεύεται ούτε καν από μια στοιχειώδη αιτιολόγηση για το πώς θα καλυφθεί το μειωμένο κατά 30% ποσό, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια υποσχεσιολογία που κινείται στη λογική που ακολουθήθηκε από την αρχή της κρίσης. Ο Παπανδρέου έλεγε το περίφημο «λεφτά υπάρχουν», κέρδιζε τις εκλογές και έβαζε τη χώρα στα μνημόνια. Ο Σαμαράς ήταν αντιμνημονιακός, ας μην ξεχνάμε τα Ζάππεια και τις ανάλογες υποσχέσεις. Ο Τσίπρας έδωσε μια άλλη διάσταση, θα έσκιζε τα μνημόνια ή στην πιο ήπια εκδοχή θα τα ακύρωνε μ'' ένα άρθρο σ'' έναν νόμο!
Είναι το έργο που προαναφέραμε, το οποίο στην εποχή μας πια λίγοι θα ήθελαν να ξαναδούν. Όσα βιώνουμε σήμερα έχουν τις αιτίες τους και σ'' αυτήν τη χρεοκοπημένη πολιτικά λογική, η οποία ακουγόταν ελκυστική και έφερνε ψήφους, αλλά μαζί με αυτές έφερε και τα απόλυτα αδιέξοδα που παρατηρούνται σήμερα. Αδιέξοδα όχι μόνο σε ο ,τι αφορά την πορεία της χώρας, αλλά και στην ίδια την κοινωνία που βιώνει τον έβδομο χρόνο βαθιάς ύφεσης και τη βίαιη μείωση του βιοτικού της επιπέδου. Τα κόμματα, για να ξαναβρούν τη χαμένη τους αξιοπιστία, δεν πρέπει να επαναλαμβάνουν τον παλιό τους εαυτό, ο οποίος άλλωστε μας οδήγησε ως εδώ…
