Του Γιάννη Παντελάκη
Η κυβέρνηση ζήτησε επανεξέταση της καταδικαστικής απόφασης Ευρωπαϊκού δικαστηρίου για την Μανωλάδα αμφισβητώντας όσα αισχρά είχαν καταγγελθεί για τα φραουλοχώραφα. Ο πρωθυπουργός διόρισε την έως χθες πρόεδρο του Αρείου Πάγου στο γραφείο του. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος είπε ότι το 2017 ξεκίνησε αρκετά καλά για την ανάπτυξη! Πόσες τέτοιες ειδήσεις αντέχει ν'' ακούει ένας φίλος του ΣΥΡΙΖΑ;
Έχω φίλους που στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ σε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις (δυο εκλογές και ένα δημοψήφισμα) οι οποίοι έχουν εδώ και καιρό αποστασιοποιηθεί σε απόλυτο βαθμό από τις επιλογές τους. Και δεν πρόκειται να επανέλθουν σ'' αυτές, είναι κατηγορηματικοί γι'' αυτό. Έχω και φίλους που τον στήριξαν τότε, το κάνουν και τώρα. Προφανώς με πιο χαλαρό τρόπο, με λιγότερο έως καθόλου πάθος, με έντονο σκεπτικισμό. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν σεβαστό αριθμό ανθρώπων (17,8% MRB, 22,2% Metron analysis), οι οποίοι θα ψήφιζαν σήμερα ΣΥΡΙΖΑ. Ένα μεγάλο μέρος από αυτούς, που καθόρισαν τις επιλογές τους με ιδεολογικά κριτήρια, λογικά θα έχουν σοβαρό συνειδησιακό πρόβλημα.
Δεν αναφέρομαι σ'' αυτούς που προσέγγισαν ένα κόμμα εξουσίας και μένουν δίπλα σ'' αυτό προσδοκώντας οφέλη που δίνει αυτή. Δεν αναφέρομαι σ'' εκείνους που συνηθίζουν κομματικές μετακινήσεις αρκεί αυτές να είναι προσοδοφόρες. Δεν αναφέρομαι ούτε σ'' εκείνους που συνηθίζουν να ταυτίζουν την πολιτική τους παρουσία μ'' ένα κόμμα, ό,τι και αν αυτό κάνει, ακόμα και αν ακυρώνει ολόκληρο το πολιτικό αφήγημα που είχε υποσχεθεί. Αναφέρομαι σ'' εκείνη την ανιδιοτελή κατηγορία υποστηρικτών του ΣΥΡΙΖΑ που είχαν ελπίδες για τουλάχιστον μια διαφορετική διαχείριση απ'' εκείνες του παρελθόντος παρ'' ότι η κομματική τους επιλογή έχει σήμερα ταυτιστεί με όλες τις παθογένειες του πολιτικού συστήματος των τελευταίων πολλών χρόνων.
Αναρωτιέμαι τι σκέφτονται όταν βλέπουν ότι η σημερινή κυβέρνηση αναπαράγει αυτές τις παθογένειες οι οποίες δεν συνδέονται με κάποιες μνημονιακές υποχρεώσεις που επιβάλουν οι δανειστές, αλλά αποτελούν αποκλειστικά κυβερνητικές επιλογές. Η ακόμα μεγαλύτερη διασύνδεση με εξωθεσμικούς παράγοντες, η διατήρηση του νεποτισμού και της κομματοκρατίας, η προσπάθεια υποταγής των άλλων εξουσιών, η ακύρωση της ατζέντας σε ότι αφορά την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αναρωτιέμαι τι σκέφτεται ένας φίλος του ΣΥΡΙΖΑ όταν βλέπει την ανερμάτιστη πολιτική για το προσφυγικό που δημιούργησε γκέτο και μικρά Γκουαντάναμο, όπως οι ίδιοι τα χαρακτήριζαν τρία χρόνια πριν.
Σαν να ακούω κάποιον από αυτούς -τους εναπομείναντες φίλους του ΣΥΡΙΖΑ- να λέει πως έχουν να επιλέξουν μεταξύ του κόμματός τους και της δεξιάς. Τους βλέπω όταν καταγγέλλεται για κάτι η κυβέρνηση που στηρίζουν, ν'' απαντούν πως οι προηγούμενοι «έκαναν χειρότερα». Γι'' αυτό τους στηρίζουν άραγε, για να κάνουν λιγότερο χειρότερα; (αν πράγματι αυτό συμβαίνει).
Αναρωτιέμαι για το είδος αυτής της επιλογής. Όχι μόνο προσθέτοντας το ερώτημα «τι πιο αρνητικό θα έκαναν οι άλλοι που δεν έκαναν οι δικοί τους», αλλά και τον εγκλωβισμό που δημιουργεί ένα τέτοιο δίλημμα κομματικής επιλογής το οποίο οδηγεί σ'' ένα αδιέξοδο. Αδιέξοδο όχι για τη χώρα -αυτή θα βρει μια κυβέρνηση και με κάποιο τρόπο θα πορευτεί- αδιέξοδο για την προσωπική στάση κάποιου και ιδιαίτερα το κομμάτι εκείνο της προσωπικής στάσης που συνδέεται με την αξιοπρέπεια…
