Μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, στις οποίες η δημοκρατία και οι θεσμοί λειτουργούν, οι ηγέτες λογοδοτούν στις κάλπες και οι λαοί επιβάλλουν, μέσω αυτών, ανάγκες, επιθυμίες και βούληση, ετοιμάζονται να συνθηκολογήσουν με τη Μόσχα. Η διατήρηση της ευρωπαϊκής ευημερίας είναι ο ντορβάς μέσα στον οποίο ο Βλαντίμιρ Πούτιν θα παραχώσει τις ευρωπαϊκές αρχές και τους κανόνες του διεθνούς δικαίου. Στο δίλημμα «διακοπές και αυθόρμητα τριήμερα» ή «συντριβή του ρωσικού αναθεωρητισμού και του απολυταρχισμού», οι ευρωπαϊκές κοινωνίες δεν αντέχουν, όπως τουλάχιστον δείχνουν πρόσφατες έρευνες κοινής γνώμης.
Ένα «ναι μεν» αλλά μπαίνει στην εξίσωση όσο ο πόλεμος διαρκεί. Η Ουκρανία και ο Ζελένσκι βοηθήθηκαν στο να αναβαθμίσουν τη σφεντόνα τους, αλλά μέχρι εκεί. Θα βοηθηθούν να ξαναχτιστεί ό,τι γκρεμίστηκε από τις ρωσικές βόμβες και την εισβολή. Αν υποχρεωθούν σε έναν ατιμωτικό συμβιβασμό, θα γκρεμιστεί η εμπιστοσύνη του ουκρανικού λαού στην Ευρώπη, τους συμμάχους και τις αξίες. Και δυστυχώς, αυτή η εμπιστοσύνη δεν πρόκειται να επανα-οικοδομηθεί με τσιμέντα, με δισεκατομμύρια και νέες υποσχέσεις από την ευρωπαϊκή οικογένεια.
Εμείς πού θα σταθούμε ως λαός, με τις εθνικές ιδιαιτερότητές μας και έναν άλλον «Πούτιν» στην πόρτα μας; Κατά πάσα βεβαιότητα, κάπου στο μέσον. Αμφίθυμοι. Ελπίζοντας ότι τα ταχύρρυθμα μαθήματα που πήρε η Δύση θα αποδώσουν σε σοφία, προνοητικότητα και έγκαιρη αποτρεπτική δράση στην περίπτωση μιμητών.
Εν τω μεταξύ ας ξεφορτωθούμε τουλάχιστον τη ντροπή με τις τιμητικές αναγορεύσεις του Βλαντίμιρ Πούτιν στα ελληνικά πανεπιστήμια, από την περίοδο που στα ελληνικά σπίτια, δίπλα στα εικονίσματα είχαν και μια φωτογραφία του ηγέτη του ξανθού γένους. Την αρχή κάνει το ΕΚΠΑ, το οποίο το 2001 είχε αναγορεύσει σε επίτιμο διδάκτορα στο Τμήμα των Οικονομικών Επιστημών τον Ρώσο πρόεδρο, επειδή είχε διδακτορικό δίπλωμα στην οικονομική επιστήμη. Η «πολυσήμαντη» και «πολυεπίπεδης σημασίας» ανακήρυξη δικαιολογήθηκε από ένα σκεπτικό που, σήμερα, μπορεί να προκαλεί κλαυσίγελο, αλλά δεν θα ήταν σωστό να ιδωθεί εντελώς εκτός του πλαισίου και του χρόνου που έγινε.
«Σε μια εποχή που η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας αλλά και οι επιπτώσεις της παρουσιάζουν σημαντικά προβλήματα και δυσκολίες, ικανοί πολιτικοί με αποδεδειγμένη γνώση της οικονομικής επιστήμης αποτελούν εγγύηση για ομαλή διέξοδο από τα υφιστάμενα οικονομικά και πολιτικά αδιέξοδα διεθνώς. Ο πρόεδρος Πούτιν, ηγέτης μιας υπερδύναμης, έχει αποδειχθεί μέχρι σήμερα ότι χειρίζεται σε ικανοποιητικό βαθμό τον συνδυασμό της πολιτικής εξουσίας με τις απαιτήσεις μιας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, επ' ωφελεία των συμφερόντων των λαών της Γης».
Ομολογουμένως, πάσχισε πολύ ο συντάκτης του σκεπτικού να ενώσει όλα τα ασυνάρτητα κομμάτια σε ένα ακόμη πιο ασυνάρτητο σύνολο.
Αλλά και τι λόγο να επικαλείτο για την τιμή στον «μεγάλο Ηγέτη του Ρωσικού λαού» το 2001, όταν, μόλις τους προηγούμενους μήνες, ο Βλαντίμιρ Πούτιν έθαβε κατά εκατοντάδες τους νεκρούς Ρώσους στρατιώτες από τα μέτωπα της Τσετσενίας και επέτρεπε επί μέρες να εξελίσσεται το θρίλερ με τους 118 άνδρες του Κουρσκ, παρακολουθώντας ήρεμος από την αγαπημένη του ντάτσα στο Σότσι την αγωνία των συγγενών αλλά και του κόσμου όλου, πριν δώσει επιτέλους τη συγκατάθεσή του για μια άνευ ελπίδας επιχείρηση διάσωσης από τη Μεγάλη Βρετανία και τη Νορβηγία;
Μια σταγόνα ιστορίας, για να μην ψάχνουμε άλλοθι ότι δεν είχαμε υποπτευθεί πού διαφέρει ένας διδάκτορας από έναν…
